Το Δημοτικό Συμβούλιο απασχόλησε το θέμα επένδυσης ιχθυοκαλλιέργειας στην παραλία της Άνθειας για παραγωγή ψαριών μέσω κλειστού κυκλώματος. Η εταιρεία που αιτείται για 50 χρόνια την ενοικίαση 130στρεμμάτων (σε εγκαταστάσεις παλιού γαριδοτροφείου) ισχυρίζεται ότι θα προσφέρει 100 θέσεις εργασίας (15 εξειδικευμένο προσωπικό και 85 ανειδίκευτο), 1.000ευρώ ανά έτος στο Δήμο για τα δύο πρώτα χρόνια και όταν αρχίσει η παραγωγή των 4.000τόννων 9.000ευρώ το χρόνο.
Το ΔΣ μετά από συζήτηση απέρριψε το αίτημα. Ως Λαϊκή Συσπείρωση καταψηφίσαμε το αίτημα με διαφορετικό σκεπτικό από τις υπόλοιπες παρατάξεις.
Τα 130 στρέμματα που ζητάει η εταιρεία, βρίσκονται σε περιοχή RAMSAR, δηλαδή στον υδροβιότοπο του Δέλτα του Έβρου. Με προεδρικό διάταγμα του 2007 ορίζονται οι χρήσεις γης και οι ζώνες στο Υγροτοπικό Πάρκο και επιτρέπεται κατ’ εξαίρεση η λειτουργία μόνο της παλιάς υδατοκαλλιέργειας εφόσον έχει προηγηθεί: Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων τύπου ΙΙ και έχει υποβληθεί πλήρες σχέδιο πενταετούς διαχείρισης και λειτουργίας της μονάδας. Αυτοί οι όροι δεν έχουν τηρηθεί, δεν υπάρχουν στην εισήγηση που παρουσιάστηκε στο δημοτικό συμβούλιο. Επίσης δεν υπάρχει γνωμοδότηση της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος της Περιφέρειας και εκκρεμεί το ειδικό χωροταξικό γι’ αυτή την προστατευόμενη περιοχή. Πως μπορούμε λοιπόν να νοικιάσουμε τέτοια έκταση για 50 χρόνια, χωρίς να τηρούνται οι βασικοί περιβαλλοντικοί όροι, με τέτοιο ευτελές μίσθωμα σε μια εταιρεία για την οποία υπάρχουν ακόμη και ερωτήματα για την λειτουργία της;
Το αίτημα που προβάλλεται, να δεσμευτεί εγγράφως η εταιρεία πως το προσωπικό που θα προσλάβει θα είναι αποκλειστικά από το δημοτικό διαμέρισμα Τραϊ- ανούπολης αποτελεί αυταπάτη αφού ο κυρίαρχος στόχος είναι η κερδοφορία της και δεν αποτελεί φιλεργατικό ίδρυμα. Άλλωστε γνωρίζουμε ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας σε ανάλογες επιχειρήσεις.
Επίσης το αίτημα για ανταποδοτικά οφέλη που θα κερδίσει η περιοχή είναι κι αυτό μια αυταπάτη. Το μόνο που προσφέρουν αυτές οι επιχειρήσεις στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης – για να δείξουν φιλολαϊκό προφίλ- είναι χορηγίες, δωρεές κλπ με στόχο να γονατίσει κάθε αντίδραση – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στα απόνερα της λειτουργίας τους. Δηλαδή φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η περιοχή μας άλλωστε είναι μαθημένη από τέτοια φύκια. Μεγάλες εμβληματικές επενδύσεις ενέργειας, εθνικής σημασίας έδωσαν ελάχιστα ανταποδοτικά αλλά πολλές υποσχέσεις για ανάπτυξη του λιμανιού και όλης της περιοχής… η πολυδιαφημιζόμενη ανέλκυση της βυθοκόρου έγινε για να αράζουν τα τέρατα του ΝΑΤΟ και να ξερνούν πολεμικό υλικό! Ούτε ένα εμπορικό πλοίο δεν έδεσε εκεί!
Μπροστά στην υποσχόμενη -από όλες τις κυβερνήσεις, όλα τα αστικά κόμματα και τις δημοτικές τους παρατάξεις – ανάπτυξη της περιοχής που δεν έρχεται, διάφοροι τοπικοί παράγοντες, η δημοτική αρχή και υποψήφιοι δήμαρχοι καλλιεργούν αυταπάτες και τα δίνουν όλα στον επενδυτή… Το τι σημαίνει όμως ανάπτυξη για όλους αυτούς το έχουμε καταλάβει: χρυσοπληρωμένες επενδύσεις από διάφορα πακέτα, από ΕΣΠΑ, από το Ταμείο Ανάκαμψης (από την τσέπη μας δηλαδή!!) που κατευθύνονται στους επιχειρηματικούς ομίλους, κακοπληρωμένη δουλειά, επικίνδυνες συνθήκες εργασίας, φτώχεια και ανακύκλωση της ανεργίας για το λαό.
Για τη Λαϊκή Συσπείρωση σχετικά με τις ιχθυοκαλλιέργειες είναι ξεκάθαρο ότι:
Το κεφάλαιο εντάσσει τις ιχθυοκαλλιέργειες ανάμεσα στις δέκα παραγωγικές δραστηριότητες που μπορούν να συμβάλλουν στην ανάκαμψη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, χαρακτηρίζοντάς τες ως τον πιο σημαντικό κλάδο της ζωικής παραγωγής και από τους πιο σημαντικούς της αγροτικής.
Ο τρόπος ανάπτυξης αυτών των βιομηχανικών ουσιαστικά εγκαταστάσεων, με τη μορφή που επιλέγεται από τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και επιβάλλουν οι επιχειρηματίες του κλάδου, αποβλέπει μόνο και μόνο στην αύξηση της κερδοφορίας τους.
Η Ελλάδα είναι πρώτη στην ΕΕ στη θαλάσσια παραγωγή μεσογειακών ειδών και κατέχει ηγετική θέση διεθνώς στην ιχθυοκαλλιέργεια, αποτελώντας πεδίο σημαντικής κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους του κλάδου και σημαντικό ανταγωνιστικό «παίκτη». Όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ κ.λπ.) στηρίζουν τους ομίλους του κλάδου στο πλαίσιο της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής της ΕΕ με τις γνωστές δυσμενείς επιπτώσεις στην ελληνική αλιεία. Παρόλη αυτή την “ανάπτυξη”, τα δικαιώματα των εργαζομένων και σε αυτόν τον κλάδο, όπως και αλλού, μπήκαν στο στόχαστρο της εργοδοσίας την περίοδο της κρίσης, με μειώσεις μισθών και με ατομικές συμβάσεις, που επιβλήθηκαν κάτω από καθεστώς τρομοκρατίας και εκβιασμών και που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, αξιοποιώντας το αντεργατικό οπλοστάσιο που εφοδίασαν τους επιχειρηματικούς ομίλους όλες οι κυβερνήσεις. Δηλαδή επικρατούν συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους σ’ αυτές τις μονάδες, με κινδύνους ακόμα και για τη ζωή τους.
Τα φυσικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας, ο ανταγωνισμός των ομίλων για το κέρδος και η Κοινή Αλιευτική Πολιτική προωθούν την αχαλίνωτη επέκταση και συγκέντρωση των ιχθυοκαλλιεργειών. Στόχος τους ήταν και παραμένει η ενίσχυση του βιομηχανικού μοντέλου παραγωγής αλιευμάτων με την ταυτόχρονη διάλυση κυρίως της παράκτιας αλιείας και, σε μια πορεία, και της αντίστοιχης μέσης αλιείας στη χώρα μας.
Είμαστε αντίθετοι σ’ αυτή τη στρατηγική, την Κοινή Αλιευτική Πολιτική και την πολιτική όλων των αστικών κυβερνήσεων που την υλοποιούν. Κριτήριο για εμάς αποτελεί η ανάπτυξη της αλιείας, της αλιευτικής παραγωγής και διαχείρισης των επιμέρους περιοχών της χώρας με αλιευτικό ενδιαφέρον, με κριτήριο τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες για φτηνό, υγιεινό και ποιοτικό ψάρι.
