Το ρύζι του Έβρου καλλιεργείται σε μία έκταση 5 χιλιάδων στρεμμάτων και εξάγεται στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή στην γειτονική Τουρκία καλλιεργούνται 400 χιλιάδες στρέμματα με ρύζι. Κοινός συνδετικός κρίκος το ποτάμι του Έβρου, το νερό του οποίου διαχειρίζεται για την καλλιέργεια του ρυζιού, αλλά όχι η Ελλάδα.
Μία διδακτική επίσκεψη στους ορυζώνες της Μασσαλίας στη Γαλλία πραγματοποίησε πρόσφατα ο πρόεδρος συλλόγου αγροτών Αλεξανδρούπολης Κώστας Αλεξανδρής και αποτυπώνει τις εντυπώσεις του στον “Χ”. Αυτή η επίσκεψη ήταν η αφορμή για μία εκτενή συζήτηση για την καλλιέργεια του ρυζιού στον γειτονικό Έβρο.
Στην ευρύτερη περιοχή των Φερών καλλιεργείται το ρύζι σε ποικιλία που προορίζεται για την τούρκικη αγορά.”Υπάρχει ενδιαφέρον από τους Τούρκους”, λέει ο κος Αλεξανδρής και προσθέτει “είμαστε δίπλα στην Τουρκία, αυτό προνόμιο και θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Το γεγονός ότι έχουμε την Τουρκία δίπλα μας έχει και θετικά και αρνητικά, έχει μια αγορά πολύ μεγάλη δίπλα μας και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε”. Το ρύζι του Έβρου δεν έχει τυποποιηθεί ακόμη “είμαστε στο αρχικό στάδιο οπότε εξάγεται χωρίς συσκευασία”, αναφέρει ο εκπρόσωπος των αγροτών, για να τονίσει “κάποια στιγμή ευελπιστούμε ότι θα υπάρξουν οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες έτσι ώστε να συσκευαστεί το τοπικό προϊόν και να του δώσουμε μια παραπάνω προστιθέμενη αξία”.
Όσον αφορά τις προοπτικές της παραγωγής ρυζιού στον Έβρο συναντούν εμπόδια στην έλλειψη υποδομών και διαχείρισης του νερού. Όπως μας εξηγεί ο κος Αλεξανδρής “το ρύζι θέλει νερό συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Εμείς πλημμυρίζουμε σε λάθος χρονική στιγμή, πλημμυρίζουμε τον χειμώνα και το καλοκαίρι δεν έχουμε τις εγκαταστάσεις και τα αρδευτικά για να εκμεταλλευτούμε το νερό. Καλά που υπάρχει η Τουρκία και διαχειρίζεται την ποσότητα του νερού του ποταμού για να έχουμε και εμείς νερό να μπορούμε το καλοκαίρι να ποτίζουμε”.
Διαφορές στη διαχείριση της καλλιέργειας μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας είδε ο κος Αλεξανδρής και στην επίσκεψή του στην Μασσαλία. Λέει αναλυτικά: “η περιοχή γύρω από τον ποταμό Δανό είναι ανάλογη με την δική μας. Είναι το μεγαλύτερο Δέλτα της Ευρώπης και έχει πολλές ομοιότητες όσο αφορά εδαφολογικά στοιχεία με την δική μας περιοχή. Εκεί είδαμε ποικιλίες, τον τρόπο καλλιέργειας του ρυζιού και την διαχείριση του δέλτα της περιοχής.
Υπάρχουνε ομοιότητες όσο αφορά την καλλιέργεια, αλλά είμαστε εκατό χρόνια πίσω στο θέμα των υποδομών και της υποστήριξης των αγροτών. Εκεί ο κόσμος καλλιεργεί γαλλικές ποικιλίες, αν και δεν έχουν μεγάλη προϊστορία στο κομμάτι του ρυζιού, ήδη έχουν κάνει την έρευνα για να βγάλουν τις δικές τους ποικιλίες και να δώσουν προστιθέμενη αξία στο δικό τους προϊόν. Επίσης το κράτος έχει θεσπίσει το αγροτικό πετρέλαιο, είναι πολύ χαμηλότερο το κόστος παραγωγής, οι κανόνες στο θέμα των φαρμάκων είναι πιο αυστηροί, πιο ελεγχόμενοι”.
Για την καλλιέργεια του ρυζιού “θέλει καλή οργάνωση” λέει καταληκτικά ο κος Αλεξανδρής και διατηρεί ανοιχτούς διαύλους με καλλιεργητές από Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία. Μάλιστα απεύθυνε πρόσκληση στον πρόεδρο των παραγωγών ρυζιού Μασσαλίας να έρθει στην Ελλάδα.
Δήμος Μπακιρτζάκης
