Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστὸς ξεπερνᾶ στερεότυπα καὶ διαλύει προκαταλήψεις αἰώνων! Ἀναιρεῖ στὴν πράξη ἕναν τρόπο σκέψης πού φρόντιζε νὰ καλλιεργεῖ τὶς διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καί, ὑψώνοντας φραγμούς, νὰ μεθοδεύει τὴν κατάργηση τῆς ἀγάπης. Στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὁ Θεὸς ἔρχεται καὶ δρᾶ ἔξω ἀπὸ κάθε καθωσπρεπισμὸ καὶ κοινωνικὴ συμβατικότητα. Τί κάνει;
Πρωτ’ ἀπ’ ὅλα, διαλέγεται! Κάθεται καὶ συζητᾶ Αὐτός, ὁ διδάσκαλος, ὁ ἀξιοσέβαστος καὶ ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ. Ἀντὶ νὰ διεκδικεῖ τὸν ἐξουσιαστικὸ μονόλογο, τὸ μονοφωνικὸ κήρυγμα, τὸ ἀπόλυτο τῆς αὐθεντίας. Αὐτὸς συζητᾶ καὶ καταδέχεται ν’ ἀκούσει ὄχι μόνον ἀπορίες, ἀλλὰ καὶ ἀντιθέσεις καὶ ἀμφισβητήσεις καὶ ἀντιρρήσεις.
Ἔπειτα, καταδέχεται νὰ συζητήσει μὲ ἀλλόθρησκο! Οἱ Σαμαρεῖτες εἶχαν ἀπὸ καιρὸ διαφοροποιήσει τὴν πίστη τους σὲ σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμό, καθὼς εἶχαν ἀποδεχθεῖ ἔντονα εἰδωλολατρικὰ στοιχεῖα. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ὁ μόνος κήρυκας τῆς ἀληθείας δὲν τοὺς ἀπορρίπτει, οὔτε τοὺς ἐπιτιμᾶ, ἀλλὰ τοὺς φωτίζει καὶ τοὺς ἀποκαλύπτει ἐξίσου τὴν μοναδικότητα τῆς πίστης.
Καταδέχεται νὰ συζητήσει μὲ ἀλλόφυλο! Τὴν ἐποχὴ πού, παρὰ τὴ ρωμαϊκὴ κατάκτηση, οἱ διακρίσεις καὶ οἱ ἀντιθέσεις μεταξὺ τῶν γειτονικῶν λαῶν γνώριζαν ἔξαρση, ὁ κατὰ τὸ ἀνθρώπινο Ἰουδαῖος Χριστὸς συνομιλεῖ μὲ τοὺς κατεξοχὴν ἐχθρούς.
Διαλέγεται μέ μιά γυναίκα, δοκιμάζει τὶς ἀντοχὲς τῶν μαθητῶν του! Ἐνῶ ἀποροῦν καὶ παρατηροῦν τὸν διάλογο, σιωπώντας ταυτόχρονα ἀπὸ διάκριση καὶ σεβασμὸ στὸν Διδάσκαλο, ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς ἐξηγεῖ τίποτε, ἀκριβῶς γιατί δὲν ὑπῆρχε τίποτε νά ἐξηγήσει. Δὲν εὐθυνόταν Αὐτὸς γιὰ τὰ κοινωνικά, φυλετικά καὶ θρησκευτικὰ ἀκόμη στερεότυπα ποὺ οἱ σκοπιμότητες τοῦ κόσμου τοὺς εἶχαν καλλιεργήσει. Κι ἔτσι ἁπλά, χωρὶς ἕναν λόγο, τοὺς ὁδηγεῖ στὸ νὰ ἀναλογισθοῦν τί παράδειγμα τοὺς δίνει καὶ τοὺς ἀπελευθερώνει ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀναδεικνύοντας τὴν προτεραιότητα τῆς διακονίας τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης!
Ἀδελφοί μου, ἡ ὑπέρβαση τῶν ὅποιων σχημάτων τοῦ κόσμου αὐτοῦ εἶναι ὑποχρεωτική, ἂν θέλουμε ν΄ ἀποκτήσουμε «νοῦν Χριστοῦ». Ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ στερεότυπα, προκαταλήψεις καί συμβατικότητες εἶναι μονόδρομος στὴν προσπάθειά μας γιὰ τήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας.
Τελικά, ἡ πνευματικὴ λογική, ἡ ὁποία «οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», εἶναι ἡ μόνη σωτηρία γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν ὅποιων προβλημάτων τοῦ κόσμου.
