Δὲν ἦταν καὶ τόσο ἁπλό τὸ διάβημα τοῦ Ἰωσήφ. Ἀντίθετα, ἦταν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο νὰ παρουσιασθῆ σὲ μιὰ τόσο τραγικὴ στιγμὴ ἀνοικτὰ φίλος ἑνὸς καταδίκου, ποὺ συγκὲντρωνε τὸ μίσος τῶν ἀρχόντων. Μποροῦσε νὰ τοῦ στοίχιση τὴν περιουσία καὶ τὴν ὑπόληψή του, πιθανῶς καί τήν ἴδια του τήν ζωή. Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως, παραμερίζει τοὺς φόβους καὶ μὲ τόλμη προχωρεῖ ἐκεῖ ποὺ ἡ συνείδηση τὸν καλεῖ. Ἀργότερα βλέπουμε νά ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά του καὶ μερικὲς ἄλλες μορφές, οἱ Μυροφόρες. Νύχτα ξεκινοῦν κι ἀψηφοῦν τοὺς κινδύνους, ποὺ διατρέχουν πλησιάζοντας τὸ μνῆμα ποὺ φρουροῦν Ρωμαῖοι στρατιῶτες.Ἡ τόλμη τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τῶν Μυροφόρων προσφέρει καὶ σὲ μᾶς μιὰ εὐκαιρία νὰ θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας μερικὰ ἁπλά, πρακτικά, ἀλλὰ κρίσιμα καὶ ἐπίκαιρα ἐρωτήματα. Ἄραγε σήμερα ἐμεῖς, ποὺ θέλουμε νὰ λεγόμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, δείχνουμε ὅση τόλμη πρέπει στὴν ἐκπλήρωση τῶν καθηκόντων μας, τῶν μικρῶν ἤ τῶν μεγάλων, τῶν ἐπαγγελματικῶν ἤ τῶν οἰκογενειακῶν; Πόσα ἐμπόδια ἔχει νά ἀντιπετωπίση ὁ τίμιος ἄνθρωπος στήν καθημερινή βιοπάλη ποὺ χρειάζονται τὸ σπαθί τῆς χριστιανικῆς τόλμης γιὰ νὰ λυθοῦν;
Ἀλλά ἂν χρειάζεται θάρρος γιὰ νὰ ζήσουμε σὰν ἄτομα μὲ συνέπεια τὴ χριστιανική μας ζωή, ἀπαιτεῖται πολὺ περισσότερη τόλμη γιά τήν ἀναχαίτιση καί ἐξουδετέρωση τοῦ κακοῦ πού κατακλύζει τήν κοινωνία μας. Συχνὰ συζητοῦμε γιά τὴν ἐπέκταση τῆς ἐγκληματικότητας, γιὰ τὴν παρακμή, καὶ τὴν καταπάτηση τῶν οἰκογενειακῶν ἀρχῶν, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς ἀδικίας. Ἀλλά πόσοι ἀπὸ μᾶς ἀποφασίσαμε νὰ διαμαρτυρηθοῦμε; Διότι ὅταν μιλᾶμε γιά ἀντίσταση στό κακό, δέν ἐννοοῦμε μιά ἁπλή παθητική ἄμυνα καί στεῖρα κριτική, ἀλλά μιά σοβαρή ἀποφασιστική προσπάθεια πού στιλιτεύει τό κακό καί ἐπαινεῖ τό κάθε καλό. Πῶς ὅμως θά τονώσουμε τήν τόλμη μας; Τό πρῶτο πού θά βοηθήσει εἶναι ἡ συναίσθηση ὅτι ὑπακούουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἕνα δεύτερο στήριγμα προσφέρει ἡ ἀλληλοενίσχυση. Τό παράδειγμα τῶν μυροφόρων μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Δέν ἐνεργοῦν χωριστά, πηγαίνουν στό μνῆμα μαζί. Συννενοοῦνται, συντονίζουν τίς ἐνέργειές τους, γιατί ἡ συνεργασία στό καλό αὐξάνει πάντοτε τήν ἀποφασιστικότητά μας. Ἕνα τρίτο εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη καί ὁ σύνδεσμός μας μέ τόν Ἀναστάντα.
«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ δυναμοῦντί με Χριστῷ», διαβεβαίωνε ἀπό τήν πεῖρα του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Γιατί προσέχουμε μόνο τά ἐμπόδια καί τίς δοκιμασίες καί λησμονοῦμε ὅτι ὁ Θεός ἐκεῖ ἀκριβῶς πού δέν τόν περιμένουμε, ἐκεῖ ἐπεμβαίνει.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
