Χρέος ἱερό καί καθῆκον σπουδαῖο ἐπιτελοῦντες οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁδηγοῦν αὐτήν μικρή ἤδη κορασίδα στόν Ναό τοῦ Θεοῦ, πρός ἀφιέρωση. Τό χρέος τους αὐτό, τοῦ ὁποίου τήν ἐκπλήρωση ὑπενθυμίζει ἡ σημερινή ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, δέν εἶχε μόνο τήν ἔννοια τῆς τηρήσεως κάποιας εὐλαβικῆς ὑποσχέσεως τους πρός τόν Θεόν, κατά τήν παράδοση, διά τήν λύση τῆς ἀτεκνίας τους ἀλλά ἔχει βαθύτερο νόημα. ‘Ἄλλωστε καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὑπογράμμισε τήν μεγάλη τιμή, ἡ ὁποία ἀνήκει στούς γονεῖς διά τά ἐξαίρετα τέκνα τους. Ἡ προσφώνηση «μακάρια ἡ κοιλία ἡ βαστάσασα σέ», ἡ ὁποία ἀπηυθύνθη πρός τήν Θεοτόκον, ἄριστα θά ἅρμοζε καί εἰς τούς γονεῖς της, διότι ἐγέννησαν μιά τέτοια θυγατέρα. Πῶς λοιπόν νά μή προβοῦν σέ μία ἐκδήλωση εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεόν; Ἀκριβῶς δέ ἡ ἀφιέρωση τῆς Παναγίας Παρθένου εἰς τόν Θεό, ἐκφράζει τά βαθύτερα συναισθήματα τους πρός τόν Θεόν, διά τήν θεοπαίδα Μαρία, τήν ὁποία χάρισε σέ αὐτούς. Τά παιδιά πού γεννιοῦνται ἔχουν πατέρα καί δημιουργό τους τόν Θεό. Σέ Αὐτόν, ἀνήκουν. Ἡ ἀφιέρωση λοιπόν στόν Θεό δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἔμπρακτη ἀναγνώριση καί προσφορά σέ Αὐτόν πού ἀνήκουμε ὅλοι.
Ὅταν ἡ πρώτη γυναίκα ἡ Εὔα ἀπέκτησε τό πρῶτό της παιδί τόν Κάιν ἔκθαμβος ἐνώπιόν της συνεχιζομένης δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε «ἐκτησάμην ἄνθρωπον διά τοῦ Θεοῦ». Δημιουργός καί πλάστης ὅλῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Θεός. Οἱ γονεῖς εἶναι ἡ χοάνη, διά τῆς ὁποίας μετοχετεύεται ὑπό τοῦ Πλάστου κάθε «ψυχή ζῶσα». Εἶναι, οἱ γονεῖς συνεργοί τοῦ Θεοῦ εἰς τήν συνέχισιν τῆς δημιουργίας.
Καί ὅμως, ὕπαρχουν πολλοί καταφρονοῦντες αὐτήν τήν τιμή, καί ἀρνούμενοι τό καθῆκον τῆς πατρότητος καί τῆς μητρότητος. Τοῦτο δέν εἶναι ἁπλῶς ἔλλειψις κατανοήσεως τῆς ἐν λόγω ὕψιστης τιμῆς δέν εἶναι μόνο λιποταξία ἀπό ἱερόν καθῆκον ἄλλ’ εἶναι καί ἀνταρσία κατά τοῦ Θεοῦ καί ἐπανάσταση κατά τῆς φύσεως. Ὁ ἄνθρωπος τολμᾶ νά παρεμβάλλη ἐμπόδιο στήν δημιουργία!
Εἶναι δέ γνωστά τά ἐπιχειρηματά της φυγοτεκνίας. Ἡ σημερινή κατάστασις, τά δύσκολα οἰκονομικά μας, ὅλα αὐτά μεταφράζονται σέ ἔλλειψη θερμῆς πίστεως, ἐφ’ ὅσον μάλιστα οἱ ἀρνητές τοῦ καθήκοντος αὐτοῦ δέν εἶναι τόσο οἱ πτωχότεροι, ὅσο ἐκεῖνοι πού διαθέτουν ἰκανή ἐπάρκεια ἀγαθῶν. Ὅποιες ὅμως καί νά εἶναι οἱ δυσμενεῖς συνθῆκες, δέν πρέπει νά γίνονται κακοί σύμβουλοι καί νά ὁδηγοῦν σέ ἄρνηση τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος. Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός. Δέν πρόκειται νά ἄφηση τά γεννώμενα παιδιά νά πεινάσουν, οὔτε τούς γονεῖς τους νά πάθουν κακό. Τά παιδιά εἶναι εὐλογία Θεοῦ, εἶναι δῶρα τῆς εὐδοκίας Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
