«Ἐάν τις διψᾶ ἐρχέσθω πρός μέ καί πινέτω». Μέ αὐτά τά λόγια ἀρχίζει ὁ Κύριος τήν ὁμιλία του πού κατά τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἀπηύθυνε πρός τούς Ἰουδαίους τήν τελευταία μέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς. Κοντά στίς ἄλλες σημασίες πού εἶχε ἡ ἑορτή αὐτή στόν ἰουδαϊκό κόσμο ἦταν καί ἡ ἀνάμνηση τῆς νομοδοσίας. Ὁ δεκάλογος δόθηκε στόν Μωϋσῆ κατά τήν ἰουδαϊκή παράδοση, πενήντα ἡμέρες μετά τό Πάσχα. Στόν χριστιανισμό ἡ πεντηκοστή ἡμέρα μετά τό Πάσχα σημαίνει τήν δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο καί τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Νόμος τοῦ Μωυσέως ἄν καί δόθηκε ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τό λαό του, στάθηκε ἀνήμπορος νά συμπαρασταθεῖ στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ἀναφέρει ὁ Χριστός καί ἔρχεται τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιά νά παραμείνει ὁ καθοδογητής τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «ὕδωρ ζῶν» πού ξεδιψᾶ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ προσφέρει ζωή.
Τί εἶναι ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα; Πῶς μποροῦμε νά συνειδητοποιήσουμε τήν παρουσία του καί τά δῶρα του;
Τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος δέν εἶναι ἀντικείμενο θεολογικῶν στοχασμῶν, ἀλλά κυρίως καί κατ’ ἐξοχήν ὑποκείμενο ζωῆς, εἶναι «ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός», εἶναι «αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος», «ζωή καί ζωοποιοῦν», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα. Πάνω ἀπό τίς λεπτολόγες δογματικές διατυπώσεις, πού γιά τούς πολλούς εἶναι ἄγνωστες καί ἀπρόσιτες, βρίσκεται ἡ ἀγαθοποιός καί ζωοποιός ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφόσον μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῶν δωρεῶν του κινούμεθα καί ἀναπνέουμε καί ζοῦμε. Τό Πνεῦμα εἶναι ἡ σφραγίδα πού ξεχωρίζει τόν χριστιανό ἀπό τόν μή χριστιανό, εἶναι ἡ ἐγγύηση τοῦ Θεοῦ γιά τό ἐλπιδοφόρο μέλλον πού ἀναμένει τόν κάθε πιστό, ἐφόσον αὐτό εἶναι ἡ ἀπαρχή, ὁ πρῶτος καρπός, ἡ πρόγευση τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν.
Τούς καρπούς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπαριθμῶντας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή, γράφει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Τά ἐκδηλώματα αὐτά ἀποτελοῦν τήν σφραγίδα τοῦ χριστιανοῦ, τά γνωρίσματα τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, τά χαρακτηριστικά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τό Ἅγίο Πνεῦμα δέν εἶναι λοιπόν θεωρία, ἀλλά κάτι πολύ πιό συγκεκριμένο καί ἁπτό, εἶναι ἡ καινούρια ζωή πού προσφέρει ὁ Χριστός στήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ζωή αὐτή χαρακτηρίζεται ὄχι ἀπό τό μίσος πού σκοτώνει τούς ἀνθρώπους ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη πού ἐξυψώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὄχι ἀπό τήν κατήφεια καί τό φόβο τῆς μελλοντικῆς τιμωρίας ἀλλά ἀπό τήν χαρά τῆς τωρινῆς καί ἀναμενομένης λυτρώσεως.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
