Εἶναι τρομερό νά φανταστοῦμε γιά μιά στιγμή τόν ἑαυτό μας ἀπομακρυσμένο ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους, χωρίς καμιά δυνατότητα ἐπαφῆς καί συναντήσεως, μέ ἄρρωστο καί συνεχῶς φθειρόμενο κορμί καί ἐπί πλέον συνοδευμένο μέ τή μόνιμη καταφρόνια ὅτι ἡ ἀρρώστια πού ἔχουμε ἀποτελεῖ τιμωρία γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή μας.
Καί ξαφνικά κάποιος μᾶς πλησιάζει ἀψηφώντας τούς κινδύνους, καταπατώντας τίς κοινωνικές προκαταλήψεις, δείχνοντας ἄφοβα καί ἀπεριόριστα τήν ἀγάπη του. Δέν θά αἰσθανθοῦμε ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γι’ αὐτόν;Μιά τέτοια περίπτωση δέκα λεπρῶν μᾶς παρουσιάζεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τούς ὁποίους ἄγγιξε ἡ σωστική χάρη καί θεραπευτική δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἐνσαρκώνεται μέσα στόν κόσμο καί ἀποκαλύπτει μέ τή ζωή καί τό θάνατο Του ὁ Χριστός, δέν περιορίζεται στούς λίγους, στούς ἐκλεκτούς. Ἐκτείνεται σέ ὅλους. Δέ γνωρίζει ὅρια κοινωνικά, πολιτικά ἤ θρησκευτικά. Ἐκδηλώνεται σὲ δέκα βαρειὰ ἀσθενεῖς ἀνθρώπους πού τούς ἕνωσε ὁ πόνος τῆς μολυσματικῆς ἀρρώστιας, μολονότι ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτούς ἦταν Σαμαρείτης.
Καί ὅμως, αὐτοῦ τοῦ τελευταίου ἡ στάση εἶναι πού προκαλεῖ ἐντύπωση καί ὑπογραμμίζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ. Οἱ ἐννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς ὑγείας καὶ τῆς συναντήσεως μὲ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους, βλέποντας δυνατὸ καὶ καθαρὸ τὸ σῶμα τους, ξέχασαν νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους στὸν εὐεργέτη Χριστὸ.
Τυπικὸ παράδειγμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐπικαλοῦνται τὸ Θεὸ στὴ θλίψη καὶ τὸν πόνο, ἀλλά τὸν παραθεωροῦν στὴ χαρά. Πολλὰ πράγματα τὰ θεωροῦμε αὐτονόητα, χωρὶς νὰ αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσουμε κανέναν γιὰ τὶς καθημερινὲς δωρεές. Δύσκολα λέμε ἕνα εὐχαριστῶ, ἐνῶ εὔκολα ἀπευθύνουμε κραυγὲς καὶ ἐπικλήσεις βοηθείας ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἀνάγκη.
Ὅταν περάσει ἡ ἀνάγκη ὄχι μόνο ξεχνοῦμε τήν στιγμή τῆς ἀδυναμίας ἤ ντρεπόμαστε γι’αὐτή, ἀλλά προσπαθοῦμε νά ἰσοσταθμίσουμε τήν ἐπιδειχθεῖσα ἀδυναμία.Ἡ στάση αὐτὴ δείχνει τὴν παγίδευσή μας μέσα στά ὀχυρωματικά ἔργα τοῦ ἐγωϊστικά σκεπτόμενου ἑαυτοῦ μας. Καί ὅμως ἡ λυτρωτικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς περιβάλλει καθημερινά.
Τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας στὸ Θεὸ εἶναι ἡ ἀπάντησή μας στὶς ἄπειρες δωρεὲς Του, στὸ δῶρο τῆς ζωῆς ποὺ γενναιόδωρα μᾶς προσφέρει, εἶναι τὸ μεγάλο «εὐχαριστῶ». Ἕνα «εὐχαριστῶ» εὐγνωμοσύνης πού θά συνοδεύεται ἀσφαλῶς ἀπό συμπεριφορά ἀντάξια τῆς θείας δωρεᾶς.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
