Ἡ περικοπή πού διαβάζεται τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων, ἤ τῶν μαρτύρων Πάντων, ὅπως λεγόταν σέ ἀρχαιότερους χρόνους, ἀποτελεῖται ἀπό τά παρακάτω λόγια τοῦ Χριστοῦ, σταχυολογημένα ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου:
Ὅποιος ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους ὅτι ἀνήκει σ’ ἐμένα, θά τόν ἀναγνωρίσω κι΄ ἐγώ γιά δικό μου μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ὅμως μέ ἀπαρνηθεῖ μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ἀπαρνηθῶ κι ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ἀγαπάει πατέρα ἤ μητέρα παραπάνω ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Κι ὅποιος ἀγαπάει γιό ἤ θυγατέρα παραπάνω ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Κι ὅποιος δέν παίρνει τόν σταυρό του καί δέν μέ ἀκολουθεῖ δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Ὅποιος βρεῖ τή ζωή του θά τή χάσει, κι ὅποιος χάσει τή ζωή του γιά μένα θά τήν βρεῖ.
Τρία σημεῖα κυρίως ὑπογραμμίζονται σ’ αὐτά τά λόγια του Χριστοῦ πού ἀπευθύνονται στούς μαθητές του καί δί’ αὐτῶν σέ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας του. Τό θάρρος τῆς ὁμολογίας πίστεως στόν Χριστό, ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ ἐπί τῶν ὤμων καί ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπό τά ἐπίγεια δεσμά. Τρία σημεῖα πού χαρακτηρίζουν ὅλους τούς μάρτυρες καί ἁγίους πού τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τήν μνήμη τους.
Προϋπόθεση γιά νά ἀκολουθήσει κανείς τόν Χριστό εἶναι ἡ ἀπεριόριστη ἀγάπη σ’ Αὐτόν, ἡ ἀγάπη πού εἶναι πάνω ἀπό κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο δεσμό. Τά λόγια τοῦ εὐαγγελίου ἀκούγονται ἴσως λίγο σκληρά. Δέν σημαίνουν βέβαια ἔλλειψη ἀγάπης πρός τούς ἀνθρώπους ἤ ἐγκατάλειψη τοῦ καθήκοντος πρός τούς οἰκείους, οὔτε εἶναι σωστό νά προβάλλονται ὡς ἐπικάλυμμα τῆς ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ ἀποφυγῆς τῆς κοπιαστικῆς φροντίδας γιά τούς δικούς μας. Τά λόγια αὐτά ἐπιτάσσουν μία ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν καί τῶν στόχων τοῦ χριστιανοῦ μέσα στή ζωή. Ὅταν κάποιος ἀνθρώπινος δεσμός γίνεται ἐμπόδιο στόν δρόμο τοῦ σταυροῦ, τό προβάδισμα πρέπει νά ἔχει ἡ ἀγάπη γιά τόν σταυρωμένο καί ἀναστημένο Χριστό. Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων μᾶς καλεῖ στόν δρόμο τοῦ σταυροῦ, τῆς θαρραλέας ὁμολογίας τῆς πίστεως καί τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί πρός τούς ἀδελφούς. Αὐτά πού φαίνονται δύσκολα γιά τόν χωρίς Χριστό ἄνθρωπο, γίνονται κατορθωτά μέ τή δύναμη τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό νέφος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, πού κατ’οὐσίαν ἀποτελεῖ τήν ἱστορία της, εἶναι μία ἀπόδειξη γιά τήν δυνατότητα τοῦ δρόμου τοῦ σταυροῦ ἀλλά καί ἕνα προσκλητήριο γιά τούς χριστιανούς κάθε ἐποχῆς.
