Μέ αὐτό τό ὄνομα προσφωνεῖ τόν πλεονέκτη πλούσιο ὁ Θεός. «Ἄφρον»,τοῦ λέει, «αὐτή τή νύχτα τελειώνει ἡ ζωή σου. Τί θά τά κάνης ὅλα αὐτά, πού μέ νοσηρή ἰδιοτέλεια θησαύριζες; Σέ ποιόν θά τά ἀφήσης; σέ τί θά σοῦ χρησιμεύσουν; Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός, πού χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός γιά τόν ἄπληστο πλούσιο, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι ἀληθινή ἀσθένεια. «Καί διελογίζετο ἐν ἐαυτῶ» μόνος του συζητᾶ, μέ τόν ἑαυτό του συσκέπτεται. Τά ὅρια στά ὁποῖα κλείνονται οἱ σκέψεις, οἱ προοπτικές του, εἶναι οἱ λέξεις «ἐγώ, ἑμοῦ».
Αὐτό θά κάνω: θά κατεδαφίσω τίς ἀποθῆκες μου καί θά κτίσω μεγαλύτερες καί θά συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τά γενήματά μου καί τά ἀγαθά μου». Λές καί μόνος του τά γέννησε, τά φύτεψε, τά πότισε, τά μάζεψε. Γι’αὐτόν δέν ὐπάρχουν ἐργάτες πού δούλεψαν, γῆ, βροχή, ἄνεμοι πού βοήθησαν, σπέρματα μέ μυστικές δυνάμεις πού χάρισε ὁ Θεός. Αὐτός ὅλα τά βλέπει σάν γεννήματά του. Γι’αὐτό, ἀφοῦ τά συνάξη, σκέπτεται νά πῆ: «Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά, γιά πολλά χρόνια, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἐδῶ πιά κορυφώνεται ἡ παράκρουσις. Μά τί εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξις; Ἔτσι ἱκανοποιεῖται; Μέ σιτάρι καί κρασί; Τά πάντα βρίσκονται σέ μιά φοβερή σύγχυσι στόν ἄνθρωπο πού κλείνεται ἀποκλειστικά στόν ἑαυτό του, πού σκέπτεται μόνο τό ἄτομό του, πού ἀγνοεῖ τούς ἄλλους καί τόν Θεό. Νομίζει ὅτι ἀσφαλίσθηκε στό φρούριο τοῦ «ἐγώ» του, ἐνῶ στήν πραγματικότητα τό φρούριο αὐτό γίνεται ἡ φυλακή του.
Πολλοί δυστυχῶς καί στή δική μας ἐποχή ζοῦν μέσα σ’αὐτή τήν σύγχυσι. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, γιά νά τά ἀπολαύσουν μόνοι τους, χωρίς νά ἐνδιαφέρωνται καθόλου γιά τίς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, γιά τόν πόνο καί τήν πείνα, πού μαστίζουν τούς συνανθρώπους τους. Ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος: «ποῦ τά βρήκατε, ὅλα αὐτά τά χρήματα;
Στούς κόπους καί στίς προσπάθειες ἑκατοντάδων ἀνθρώπων δέν στηριχθήκατε; Ὁ ἱδρώτας καί ἴσως τό αἷμα τους δέν πότισε καί ἔδωσε καρπούς στά σχέδιά σας; Ἀπό ποῦ κι ὥς ποῦ εἶναι λοιπόν τώρα δικά σας καί μπορεῖτε νά τά σπαταλᾶτε ὅπου θέλετε, σέ χαρτοπαίγνια, προκλητικές ἀπολαύσεις, ἐπίδειξι δυνάμεως καί σκανδαλώδεις διασκεδάσεις; Οἰκονόμοι τοῦ Θεοῦ ἐστέ». Χρήματα, θέσεις, ἀξιώματα, ὑλικά ἀγαθά ἐξυπηρετοῦν ἁπλῶς τή ζωή. Ὅμως δέν εἶναι ὁ σκοπός, τό τέρμα της, οὔτε, πολύ περισσότερο, αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή. Καί εἶναι ἀληθινή ἀφροσύνη νά δίνης σ’ αὐτά τήν ψυχή σου, νά προσφέρης γι’αὐτά τήν ψυχή σου, νά βλέπης μόνο ἕνα μικρό τμῆμα τῆς ζωῆς σου, τό γήινο, καί νά ἀγνοῆς τήν συνέχειά της στήν αἰωνιότητα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
