Ἕνας δοκιμασμένος ἀπό θλίψεις ἄνθρωπος καθόταν σέ μιά ἄκρη τοῦ δρόμου τῆς Ἱεριχοῦς καί ζητιάνευε. Ζητιάνευε ὄχι γιατί ἦταν τεμπέλης καί ἤθελε νά ἐκμεταλλευτεῖ τά ἀγαθά συναισθήματα τῶν ἄλλων, ἀλλά γιατί ὡς τυφλός δέν μποροῦσε νά ἐργασθεῖ καί νά συντηρήσει τόν ἑαυτό του.
Φαίνεται δέ ὅτι ὄχι μόνο ἡ κατάσταση τῆς τυφλότητας, ἀλλά καί ἡ ἀνικανότητα του νά ἐργασθεῖ τόν ἐνοχλοῦσε, ἀποδειξη τοῦ φιλότιμου καί τῶν ἀγαθῶν αἰσθημάτων πού ἔκρυβε ἡ καρδιά του. Ἀκούγοντας θόρυβο πολύ, κατάλαβε ὅτι περνοῦσε πολύς λαός ἀπό μπροστά του καί ἔσπευσε νά ρωτήσει τί συμβαίνει. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι διέρχεται ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ ὀνομαστός διδάσκαλος μέ τά πολλά θαύματα, ἄρχισε ἀμέσως νά φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ, ἐλέησέ με». Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ διαπορευόμενος ὄχλος στίς ἱκετευτικές κραυγές τοῦ τυφλοῦ;
Ὅσοι προπορεύονταν τοῦ Χριστοῦ τόν μάλωναν καί τοῦ φώναζαν νά σωπάσει, θεωρώντας ὅτι αὐτό ἐπέβαλε ἡ εὐπρέπεια.
Πῶς συμπεριφέρεται ὅμως ὁ τυφλός; «Πολλῷ μᾶλλον ἔκραζε» δηλαδή φώναζε περισσότερο ὥστε ἡ φωνή του νά καλύψει τίς δικές τους καί νά ἀκουστεῖ ἀπό τόν Χριστό.
Ἀρχίζει νά φωνάζει ὁ τυφλός πρός τόν Χριστό καί μάλιστα ἀποκαλώντας τον ὄχι «Ναζωραῖο», ὅπως τοῦ τόν εἶχαν συστήσει προηγουμένως αὐτοί πού τόν πληροφοροῦσαν γιά τά ὅσα συνέβαιναν, ἀλλά ἐκδηλώνοντας ἕναν πηγαῖο σεβασμό τόμ ἀποκαλεῖ, «Υἱό Δαυίδ» δηλαδή ἀπόγονο τῆς βασιλικῆς γενιᾶς, ἄξιο ὑπεροχικῆς τιμῆς καί ἀνώτερο κάθε ἄλλου στόν λαό! Μέ λίγα λόγια ὁμολογεῖ τήν πίστη του ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κάτι τό μοναδικό, ἀσχέτως ἄν δέν μπορεῖ ἐπαρκῶς νά τό προσδιορίσει.
Ὁ Χριστός δίνει ἐντολή, τόν φέρνουν μπροστά του καί τότε τόν ρωτᾶ «τί θέλεις νά σοῦ κάνω;», γιά νά λάβει σταθερή καί ρητή τήν ἀπάντηση «Κύριε θέλω νά ἀποκτήσω πάλι τό φῶς μου, νά ξαναδῶ». Ὁ τυφλός πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἰκανός νά τόν θεραπεύσει καί τοῦ τό ζητᾶ ἀπερίφραστα. Αὐτή τήν πίστη θέλει ὁ Χριστός νά ἀναδείξει, γι’ αὐτό καί προκαλεῖ τόν παραπάνω διάλογο.
Τί συνέβη μετά τό θαῦμα; Μιά ἀκόμη ἀποδειξη τῆς ἄδολης ἀγάπης τοῦ πρώην τυφλοῦ πρός τόν Εὐεργέτη του. Δέν σπεύδει νά γυρίσει στήν οἰκογένεια του, στούς ἀνθρώπους του, γιά νά χαροῦν μέ τήν χαρά του. Σπεύδει νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό «ἡκολοῦθει αὐτῷ δοξάζων τόν Θεόν» Τό πλάσμα εἶχε συναντήσει τόν πλάστη του. Ἡ πίστη εἶχε βρεῖ τήν ἀναφορά της.
Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής
