Η αναγνώριση του κρατιδίου, μετά τους πρότερους βιασμούς και τις ύστερες θριαμβολογίες, φανέρωσε στους Έλληνες ότι, ως φαίνεται, οι ιστορικές μας δάφνες μαράθηκαν και η θρυλούμενη προσφορά μας στον παγκόσμιο πολιτισμό, δεν συγκινεί πλέον.
Είναι αλήθεια ότι ο λαός μας, “πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος”, σήμερα αισθάνεται “τσαλακωμένος” και θα συνεχίσει να βιώνει αυτό το αίσθημα, ακόμα κι όταν το θέμα χάσει την επικαιρότητά του. Η επί δεκαετίες χλιαρότητα που επιδεικνύαμε περί την ιστορία, περί την γλώσσα και περί την αρχαία γραμματολογία οδήγησαν στην άμβλυνση του ιδικού μας ιστορικού φρονήματος και στην όξυνση των ιστορικών καπηλεύσεων κάποιων γειτόνων μας.
Η πολιτική περιφρόνηση των εθνικών μας συμβόλων και των παρελάσεων έδωσαν σινιάλο σε κάποιους ότι “ήρθ΄ο καιρός” να αμφισβητήσουν κυριαρχικά μας εθνικά θέσφατα. Τα φαινομενικά ανούσια συνθήματα, όπως “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”, επέτρεψαν στους γειτόνους μας (με τα εκτεταμένα καρδιακά σύνορα) την έγερση διεκδικήσεων στο αρχιπέλαγος. Οι ίδιοι γείτονες άρχισαν ήδη να αποκαλούνται “βυζαντινοί” και να χρησιμοποιούν δικεφάλους, τώρα που κατάλαβαν ότι εμείς απεμπολήσαμε την χιλιόχρονη αυτοκρατορία μας -ως βρίθουσα ίντριγκας- και εφεύραμε ότι η ιστορική μας πορεία έκανε ένα τεράστιο άλμα από το 146 π.Χ. στο 1821 μ.Χ.
Σήμερα κανένας Έλληνας δεν μπορεί να είναι περήφανος για την Συμφωνία των Πρεσπών. Το εθνικό έγκλημα ολοκληρώθηκε σε τρεις Πράξεις: στη γλώσσα, στην ιθαγένεια και στο όνομα.
Η απαξίωση των πρώτων συλλαλητηρίων ήταν λάθος, όπως λάθος είναι και η συνέχιση των συλλαλητηρίων. Λάθος είναι και η επιστροφή στο διχασμό όπου οι μισοί Έλληνες φωνάζουν τους άλλους μισούς “προδότες” και οι άλλοι τους κατηγορούν ως “φασίστες”! Οπότε τώρα που, για άγνωστους λόγους, προέκυψε αντίδραση τριών ευρωπαϊκών κρατών να αποδεχτούν στην ΕΕ το νεοπαγές κρατίδιο, δίνει στους δικούς μας πολιτικούς μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επαναπραγματευθούν -όσο γίνεται- το ζήτημα ξανά, με σκοπό την εθνική ομοψυχία. Επειδή τα θέματα όσο χρονίζουν καθίστανται σε βάρος μας και επειδή τα εθνικά βέλη είναι πολύ επικίνδυνα για τις κομματικές φαρέτρες. Κανέναν δεν συμφέρει η υποβόσκουσα αναταραχή στα Βαλκάνια που πάντοτε ξεσήκωνε πολέμους.
Κάποιοι γονείς, δάσκαλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι και ακαδημαϊκοί, συβαριτικά σιαμαίοι με τον καναπέ και “ξύνοντας αβάσταγες φαγούρες στο μπατζάκι”, ρώτησαν μεγαλόπρεπα: “η Εκκλησία, τί θέση πήρε για το θέμα;” Και φυσικά, η ορθή απάντηση που τους έπρεπε ήταν: “το θέμα δεν είναι εκκλησιαστικό για να αποφανθεί η Εκκλησία”. Εξάλλου οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν σε δύο κάλπες, για τα οικονομικά θέματα κάποιο πολιτικό Κόμμα και για τα εθνικά θέματα την Εκκλησία! Παρ’ όλα αυτά η Ιερά Σύνοδος εξέφρασε με ακρίβεια την αντίρρησή της να ονομαστεί το κρατίδιο “Μακεδονία”.
Άσχετα όμως, με το γεγονός ότι δεν τελείωσε ακόμα η εκκρεμότης, το κρυφό μήνυμα της “Μακεδονίας” χρειάζεται αποκρυπτογράφηση:
Η Χώρα μας είναι πλέον σταθερά προσανατολισμένη στις “δυτικές αξίες”, κατά πως λέγονται. Γι΄αυτό κάθε τροχοπέδη πρέπει να …εκλείψει. Η έννοια της παραδοσιακής οικογένειας άρχισε από χρόνια να παίρνει άλλες μορφές, μέχρι και απάνθρωπες. Η έννοια της γενικής κλασσικής παιδείας άρχισε να ξεθωριάζει στην ημεδαπή και εγκαταλείπονται τα σχολειά μας στην αλλοδαπή. Η έννοια της πολιτιστικά στεγανοποιημένης κοινωνίας άρχισε ραγδαία και αμετάκλητα να διαφοροποιείται με τους πρόσφυγες. Και η έννοια της “εθναρχούσης” Εκκλησίας στα Βαλκάνια, δαιμονοποιείται ως υπαίτια των αιμοβόρων εθνικισμών, γι΄αυτό επίσημα προτείνεται να αλλάξει.
Οι δυτικές αξίες δεν είναι ante portas∙ συγκατοικούν πια μαζί μας στην καθ΄ημάς Ανατολή. Και επειδή οι Έλληνες επέλεξαν τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας – Κράτους (προσέξτε! όχι Εκκλησίας – Πολιτείας που λέγαμε παλιά!), ειδάλλως μηρυκάζεται ο “χωρισμός”, γι΄αυτό θα περιοριστώ στα …εκκλησιαστικά.
Η ευαισθησία της Ορθοδοξίας επιμελώς δεν εθίγη, γι΄αυτό και το κρατίδιο των Σκοπίων δεν θα αποκτήσει Μακεδονική Εκκλησία, αλλά Εκκλησία Αχρίδος. Φαίνεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία -η ελληνόφωνη φυσικά- καλείται να παίξει το νέο ρόλο της, απόλυτα συμβατό με το χαρακτήρα της, που είναι η αποστασιοποίηση από οτιδήποτε συνδαυλίζει εθνικισμούς. Το οικουμενικό κήρυγμα της ελληνόφωνης Ορθοδοξίας είναι πρώτης τάξεως εφαλτήριο για την ομοσπονδιοποίηση των Βαλκανίων και της Ευρώπης που ραγδαία μετά το Brexit προωθείται. Και βέβαια, κατά πως έλεγε παλαιός επίσκοπος, “η Εκκλησία ποτέ δεν χάνει, πάντα κερδαίνει”, όμως τα έθνη, οι κοινωνίες και οι οικογένειες χρειάζεται να φρυκτωρούν. Το σύμπαν σε σέβεται μόνο αν σε βρει σε σταθερή και ακλόνητη τροχιά, διαφορετικά σε καταπίνει στις μαύρες τρύπες του.
Στην Πατρίδα μας, ο εθνικός προσανατολισμός, η μετάλλαξη της ιδιοσυγκρασίας μας και η ολοσχερής υιοθέτηση των δυτικών αξιών, θα επισημοποιηθεί “εν μιά νυκτί” με …δημοψήφισμα!
Οι στόχοι του δημοψηφίσματος που έρχεται οσονούπω θα είναι δύο: αλλαγή του πολιτεύματος (εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από τους πολίτες) και “κάποιας μορφής” χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας. Η νέα μορφή της σχέσεως θα βατικανοποιήσει την Ορθοδοξία και θα ολοκληρώσει απρόσκοπτα την πληβειοποίηση του λαού, την σοβιετοποίηση της οικονομίας και την προλεταριοποίηση της κοινωνίας.
Όμως, πρόσφατα προέκυψε ένας αστάθμητος παράγοντας που λέγεται …πρεκαριάτο! Αν αυτός συμμαχήσει με την Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να γίνει απρόβλεπτος και τότε ή θα ρημάξει ή θα αναζωογονήσει την Πατρίδα μας!
