«Ζήσαμε καί ζοῦμε ἡμέρες πρωτόγνωρες καί συγχρόνως ἀποκαλυπτικές. Ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ μᾶς ἔφερε μπροστά στήν πραγματικότητα τοῦ πόνου, τῆς ἀσθένειας καί τοῦ θανάτου, πού κτύπησαν ἀπροσδόκητα καί ἀπελπιστικά τήν πόρτα τοῦ καθενός μας. Ἕνας πόλεμος μέ ἕναν ἀόρατο ἔχθρό ἦλθε νά ἀναταράξη τά ἤρεμα νερά τῆς καθημερινότητάς μας, τά δεδομένα τῆς ὁποίας εἴδαμε νά ἀνατρέπονται μέσα σέ λίγες μέρες.
»Ἄν ὅμως ἡ ζωή καἱ ἡ γαλήνη τοῦ κόσμου τούτου διακυβεύονται κάθε λεπτό ἀπό τήν ἀφροσύνη τῶν ἰσχυρῶν καί τή μοιραία σιωπή τῶν ἀδυνάτων, ἄν τό κάθε μας εἰκοσιτετραώρο, –παράλληλα μέ τίς παροδικές χαρές του- καταγράφει διαρκῶς καί ἀγγελίες ποικίλων θανάτων, ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν ἔμεινε ποτέ γιά πολύ στόν «ἐπιτάφιο θρῆνο» ἤ στό πένθος τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἀντιθέτως, ἡ Ἐκκλησία λυτρώνει καί λυτρώνεται στή θέα τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Καί τό κήρυγμα της γίνεται «εὐαγγέλιο», ἀκόμη καί γιά τό βασίλειο τοῦ Ἅδου καί τοῦ θανάτου. Στόν πανηγυρικό Κανόνα τοῦ Πάσχα ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Καί αὖθις ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος δικαιοσύνης ἡμῖν ἔλαμψεν ἥλιος…»
»Μετά τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ τάφος δέν εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο τόπος καταστροφῆς, ἀλλά τρόπος μεταμορφώσεως. Ὅ,τι θάψουμε στήν ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ, δέν τό χάνουμε, ἀλλά τό σώζουμε γιά πάντα. Ἄν τά φυσικά ἀγαθά τῆς ζωῆς δέν σταυρωθοῦν, δέν ἐξευγενίζονται, δέν ἀπαθανατίζονται. Καί γιά νά κατακτήσει ὁ ἄνθρωπος αὐτή τήν διαφορετικότητα στήν «ποιότητα ζωῆς» τόν μοναδικό τρόπο τόν ἐδίδαξε ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεάνθρωπος. Γι’ αὐτό δέν μπορεῖ νά χαθεῖ ποτέ ἀπό τά χείλη τῶν πιστῶν ἡ γεύση τοῦ Πάσχα μήτε στίς πικρότερες ὧρες τοῦ λοιμοῦ, τῆς ἀσθένειας ἀκόμα καί τοῦ θανάτου…
»Μ’ αὐτήν, λοιπόν, τή βεβαιότητα, πού κατά βάθος εἶναι ὑπόθεση καρδιᾶς παρά γνώσης, καλούμεθα γιά μιά ἀκόμη φορά ἐν μέσω ἑνός ἀπογοητευμένου κόσμου, νά πανηγυρίσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πού θά νοηματοδοτήσει τή δική μας «διάβαση» μέσα ἀπό τήν ὀδυνηρή ἐμπειρία τῆς πανδημίας τοῦ λοιμοῦ καί τοῦ θανάτου πρός τό ἀνέσπερο Φῶς τῆς δικῆς μας λύτρωσης καί σωτηρίας.
»Σήμερα, πού τό Φῶς τῆς Ἀνάστασεως ἀνατέλλει θριαμβευτικά ἄς ἑνώσουμε τίς προσευχές μας στόν Ἀναστημένο Χριστό ζητῶντας τό τέλος αὐτῆς τῆς πανδημίας. Ἄς προσευχηθοῦμε γιά ὅλους ἐκείνους πού προσβλήθηκαν ἀπό τόν ἰό σ’ ὅλο τόν κόσμο. Ἄς κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ ὑπέρ ἀναπαύσεως ἐκείνων πού ἔχασαν τή ζωή τους καί τέλος ἄς εὐχαριστήσουμε ὅλους ἐκείνους πού με πολλές θυσίες διακονοῦν νυχθήμερον καί φροντίζουν τά θύματα τοῦ «βροτοκτόνου λοιμοῦ» καί μεριμνοῦν γιά τήν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας.
»Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, Τό Κενό Μνημεῖο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀπόλυτος τόπος τῆς ἐλπίδας. Τῆς ἐλπίδας ὅτι ἡ πίστη θά νικήσει τήν ἀμφιβολία, τό Φῶς θά νικήσει τό σκοτάδι, ἡ ζωή θά θριαμβεύσει πάνω ἀπό τόν θάνατο» γράφει, μεταξύ άλλων, στο Πασχαλινό Μήνυμα του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, ο οποίος το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ προέστη της Αναστάσιμης ακολουθίας στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Παναγίας Ελευθερωτρίας Διδυμοτείχου, με τους όρους που καθορίζουν τα περιοριστικά μέτρα, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Κατά την διαρρεύσασα Μεγάλη Εβδομάδα ο Σεβασμιώτατος προέστη των ιερών ακολουθιών στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων Ορεστιάδος, απ’ όπου αναμεταδίδοντο τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά. Την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί ο Σεβασμιώτατος ιερούργησε στην Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Διδυμοτείχου και το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου στο Μετόχι της Μονής τον Ιβήρων που βρίσκεται στην Κορνοφωλιά Σουφλίου.
