Οι γείτονές μας, οι Τούρκοι, με αέρα υπερδύναμης, σε απομίμηση παλαιοτέρων δογμάτων Αμερικανών και Ρώσων Προέδρων, πρόσφατα, παρήγαγαν και το δικό τους δόγμα, το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας». Δηλαδή, μιας θάλασσας 462.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων, στο Αιγαίο, στην ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο την οποία, όπως δηλώνουν, είναι έτοιμοι να την υπερασπιστούν, καθώς κάνοντας λόγο για «γαλάζια πατρίδα» δεν εννοούν μόνο «ενεργειακά δικαιώματα» αλλά και «καθαρά κυριαρχικά».
Το θέμα όμως δεν είναι τωρινό. Δεν πρόεκυψε έτσι ξαφνικά. Εδώ και χρόνια αφήκαμε τα πράγματα να μας οδηγήσουν εδώ που φτάσαμε. Οι υποχωρήσεις μας, προς τους θρασείς Τούρκους, διαδέχονταν η μια την άλλη.
Το 1974, όταν αφήσαμε να καταλάβουν τη μισή Κύπρο με το ηττοπαθές «η Κύπρος κείται μακράν».
Το 1976, όταν στην κρίση με το ΗΟRA, μετά τη συμφωνία της Βέρνης ανεχτήκαμε την παραβίαση του πνεύματός της, με την Τουρκία να ανακοινώνει ότι δέχεται μόνο πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς καμία αναφορά σε διεθνή προηγούμενα ή κανόνες .
Το 1983, όταν δεν αντιδράσαμε στο ψευδοκράτος του Ντενκτάς.
Το 1987, όταν αντιμετωπίσαμε με μεγαλοστομίες και άσφαιρα πυρά την κρίση στο Αιγαίο.
Το 1988, όταν δεχτήκαμε στο Νταβός μια συμφωνία λάθος και ο πρωθυπουργός, πέντε μήνες μετά, είπε το περίφημο «mea culpa».
Το 1995, όταν στο “casus belli” των Τούρκων δεν προσφύγαμε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Το 1996, όταν αποσύραμε στρατό, στόλο και σημαία από ελληνικό νησί και επιπλέον είπαμε κι «ευχαριστώ».
Το 1997, όταν στη συμφωνία της Μαδρίτης αποδεχτήκαμε – για πρώτη φορά – τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για μόνιμη ένταση σε αυτό.
Μη λέμε λοιπόν ότι για όλα φταίνε οι άλλοι.
Πρωτίστως, φταίμε και εμείς οι ίδιοι.
Γιατί τη «Ναυτική Εβδομάδα», την τιμή στη θάλασσα, την πηγή της ζωής, που μαζί της συνδέθηκε και εξακολουθεί να συνδέεται η ιστορία της πατρίδας μας, τη γιορτάσαμε για τελευταία φορά το 2008, και μετά την καταργήσαμε; Γιατί γυρίσαμε και με αυτό τον τρόπο, πλάτη στο Αιγαίο, το λίκνο του ελληνικού πολιτισμού ;
Τώρα που μπήκε ο Μάρτης και μοσχοβολάει πατρίδα και λευτεριά, θυσίες και κόκαλα ιερά. Τώρα που μπήκε ο Μάρτης και το γαλάζιο της θάλασσας γίνεται ένα με το γαλάζιο τ’ ουρανού.
Τώρα που ετοιμαζόμαστε να εκπληρώσουμε το ελάχιστο χρέος μας, καταθέτοντας ένα δάφνινο στεφάνι, φόρο τιμής-μνημόσυνο αιώνιο, και στους ναυτικούς Ήρωες του 1821, ας αναλογιστούμε όλα αυτά …
Ας αναλογιστούμε ότι …στο Αιγαίο, το ’21 ξεπήδησε μια θαλάσσια δύναμη που αντιπαρατάχτηκε, καταναυμάχησε και κατανίκησε όχι μόνο του τον τουρκικό πολεμικό στόλο αλλά και ενωμένο με τον κραταιό αιγυπτιακό.
Η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, και ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Για τον Έλληνα, αυτό το γαλάζιο, η πατρίδα του, είναι ένας τρόπος ζωής, μια ιστορία ατέλειωτη.
Ποιος θα τολμήσει να την τελειώσει ;
.
Αλεξανδρούπολη Μάρτης 2019
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
