Επί τη μνήμη του Ιερού Χρυσοστόμου, την Κυριακή 13η του μηνός Νοεμβρίου ε.έ., ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός επισκέφθηκε τον μικρό οικισμό του Λαγού του Δήμου Διδυμοτείχου και ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Δημητρίου, παρουσία του Δημάρχου Διδυμοτείχου Ρωμύλου Χατζηγιάννογλου και πολυπληθούς εκκλησιάσματος, προκειμένου να εκφράσει τις ευχές του, την αγάπη του και την εκτίμησή του στο ζηλωτή και αφοσιωμένο εφημέριο της ενορίας Αρχιμ. Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ο οποίος επί μία ολόκληρη δωδεκαετία αγογγύστως υπηρετεί στον μικρό αυτό οικισμό, όπου συγκεντρώνει πλήθος πιστών, οι οποίοι αναπαύονται στο ιερό επιτραχήλιό του.
Ο Σεβασμιώτατος σχολιάζοντας το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής για τον Καλό Σαμαρείτη, μεταξύ άλλων, σημείωσε:
«…Ἡ σωτηρία, ὅπως τήν παρουσιάζει ὁ Χριστός, εἶναι ζωή, γι’ αὐτό λέγει στόν νομικό: “τοῦτο ποίει καί ζήσῃ”. Γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή πρέπει νά προσπαθήσει καί νά ἀγωνισθεῖ. Ὡς ζωή, πού εἶναι ἡ σωτηρία, προϋποθέτει συγκεκριμένες πράξεις καί τρόπους συμπεριφορᾶς. Ὅταν ἐνεργῶ ζῶ καί ζῶ ἐφόσον ἐνεργῶ. Ἀνενέργητη ζωή δέν ὑπάρχει, ὅπως δέν ὑπάρχει καί ἐνέργεια χωρίς ζωή. Ἄρα γιά νά ζήσεις πρέπει νά πράξεις. Γιά νά σωθεῖς πρέπει νά δουλέψεις. Ἡ ζωή δέν εἶναι μόνον ὡραῖες σκέψεις οὔτε μόνον γλυκά συναισθήματα. Αὐτά, βεβαίως, ἐμπεριέχονται μέσα στή ζωή, ἀλλά ἡ ζωή εἶναι κυρίως τρόπος ἐνέργειας καί συμπεριφορᾶς…
»Μέσα ἀπό τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου πού ἀκούσαμε σήμερα, ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἀγάπη γίνεται ζωή καί σωτηρία ὅταν ἔχει δύο ἀντικείμενα, πρῶτον, τόν Θεό καί δεύτερον, τόν ἄνθρωπο.
»Πρῶτον, ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό γίνεται “ἐξ ὅλης τῆς καρδίας”, “ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς”, “ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος” καί “ἐξ ὅλης τῆς διανοίας”. Ὁ πιστός δέν ἀγαπᾶ τόν Θεό μόνο συναισθηματικά ἤ μόνο διανοητικά ἤ μόνο ψυχολογικά καί πνευματικά ἤ μόνο σωματικά, ἀλλά ἀγαπᾶ τόν Θεό ὁλοκληρωτικά. Κανένα κομμάτι τῆς ὕπαρξης τοῦ πιστοῦ δέ μένει ἔξω ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό Τοῦ τά δίνει ὅλα! Δέν ὑπάρχουν κρατούμενα στήν ἀγάπη αὐτή. Ἐάν ὑπάρχουν κρατούμενα, τότε αὐτή ἡ ἀγάπη λερώνεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί διορθώνεται μόνο μέ τή μετάνοια. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἀφιέρωση ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης στόν Θεό. Ἔτσι ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό δέν κουράζει τόν πιστό νά προσεύχεται, νά νηστεύει, νά πυκτεύει στήν ἄσκηση, νά μελετᾶ, νά ἐρευνᾶ τά μύχια τῆς καρδιᾶς του καί νά συντηρεῖ ἀδιάλειπτη τή μνήμη τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχει σημασία ποῦ ζεῖ, στόν κόσμο, στό μοναστήρι, στήν ἔρημο, στή μεγαλούπολη ἤ στήν ἐξοχή. Σημασία ἔχει μέ ποιόν ζεῖ. Ζεῖ γιά νά ζεῖ μέ τόν Θεό.
»Δεύτερον, ἡ ἀγάπη γίνεται σωτηρία ὅταν ἀπευθύνεται στόν συνάνθρωπο· σύμφωνα μάλιστα μέ τή σημερινή παραβολή, πρός κάθε συνάνθρωπο, χωρίς διακρίσεις καί χωρίς μέτρα καί προϋποθέσεις. Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἄλλους εἶναι καθαρή, ὅταν εἶναι θυσιαστική. Εἶναι ἁγνή, ὅταν δέ θέλει νά πάρει, ἀλλά θέλει μονό νά δώσει. Εἶναι ἀποδοτική, ὅταν δέν ἐξαντλεῖται σέ λόγια παρηγοριᾶς, ἀλλά ξοδεύεται καί κουράζεται γιά νά φροντίσει τίς πληγές τοῦ καταληστευμένου ἀπό τήν ἁμαρτία διπλανοῦ. Εἶναι ἀξιόμισθη, ὅταν δέν ἐξαντλεῖται στό καθῆκον, ἀλλά ἔχει καί τό: “ὅ,τι ἄν προσδαπανήσῃς”. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο ἀνεβαίνει στόν Σταυρό, ματώνει, κατεβαίνει στόν Ἅδη, εἶναι παντοδύναμη καί ὡς παντοδύναμη νικάει τόν θάνατο! Ἡ ἀληθινή ἀγάπη “οὐδέποτε ἐκπίπτει”.
»“Τοῦτο ποίει καί ζήσῃ” λέγει σήμερα ὁ Ἰησοῦς ὄχι μόνο στόν νομικό ἀλλά σέ ὅλους μας, ἀγαπητοί. Μᾶς λέγει πώς γιά νά ζήσουμε αἰώνια πρέπει νά ἀγαπήσουμε τόν συνάθρωπό μας ἀπροϋπόθετα. Ἀπό ἐπιθυμία, σκέψη καί συναίσθημα, νά τήν κάνουμε ζωή καί ἐμπειρία. Νά κάνουμε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν διπλανό δυναμική, οὐσιαστική, πραγματική, θυσιαστική, χαρούμενη. Μία ἀγάπη πού θά εἶναι πορεία, ἀγκαλιά, προσφορά, κατανόηση, ἀνοχή, ἄγγιγμα πνευματικό, ἀνάβαση ἀπό τά θλιβερά στά θυμηδέστερα, ἀπό τά χαμηλά στά οὐράνια, ἀπό τά φθηνά στά πολύτιμα, ἀπό τά ἀνθρώπινα στά θεϊκά. Μία ἀγάπη πού θά εἶναι δρόμος, διαδρομή λυτρωτικῆς σωτηρίας».
Το εσπέρας της αυτής ημέρας ο Σεβασμιώτατος παρακολούθησε εκδήλωση των νέων της Χριστιανικής Ένωσης Ορεστιάδος αφιερωμένης στον Ιερό Χρυσόστομο επ’ ευκαιρία της μνήμης του. Ο Σεβασμιώτατος επήνεσε τους νέους και τους προέτρεψε να εμπνέονται από το πρότυπο του αγίου, ο οποίος δεν συμβιβάσθηκε με τα σχήματα του κόσμου τούτου, παρέμεινε αγωνιστής των αξιών της πίστεως, στοργικός ποιμένας, παιδαγωγός, κοινωνικός εργάτης και ασκητής.
