Τέκνα ἐν Χριστῷ τεχθέντι ἀγαπητά,
Ὅλο τό μυστήριο τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, συνοψίζεται στό ἐξαιρετικό γεγονός πού εὐαγγελίζεται στόν κόσμο ἡ Καινή Διαθήκη ὅτι: «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμόθ. 3,16). Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὅλα τά δικά Του, ἔγιναν δικά μας. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος Θεός.
Ἀπό τή στιγμή πού ἐνανθρώπησε ὁ Θεός, στό πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου μποροῦμε νά ἀτενίζουμε τόν Θεάνθρωπο. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκώνεται διαρκῶς μέσα στήν ἱστορία, στόν κάθε ἄνθρωπο.
Ὁ Θεός χωρίς νά χάσει αὐτό πού ἦταν, δηλαδή τήν θεότητα, ἔλαβε αὐτό πού δέν ἦταν, δηλαδή τήν ἀνθρωπότητα, καί ἔτσι ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, δηλαδή ὡς Θεάνθρωπος, πραγματοποίησε τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οἱ δωρεές τοῦ Θεοῦ πού ἀποκτήθηκαν μέ τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι μεγαλύτερες ἀπ’ ὅ,τι ἔχασε ὁ γενάρχης Ἀδάμ διά τῆς πτώσεως, ἀλλά καί ὅσα ἔπρεπε νά κατορθώσει στόν παράδεισο διά τῆς τηρήσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι λοιπόν ὁ ἄνθρωπος ἔχασε μέ τήν πτώση του, ὁ Θεάνθρωπος τοῦ χάρισε μέ τό λυτρωτικό του ἔργο. Ἔγινε τό ἀντίδοτο γιά νά θεραπευθεῖ ἡ ἀσθένεια τῆς ἁμαρτίας, ἡ πύλη διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος περνᾶ ἀπό τή ζωή τῆς ἁμαρτίας στή ζωή τῆς χάριτος, ἀπό τήν πτώση στή νίκη, ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία.
Κατά τή διδασκαλία τῶν πατέρων τό ἔργο τῆς σωτηρίας πραγματώνεται σύμφωνα μέ τό νόμο πού ὁρίζει ὅτι : «τό ὅμοιο μέ τό ὅμοιο ἀνακαθαίρεται» (Γρηγ. Θεολόγου, Λόγος 38, 9, PG 36, 633 C). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε, ἄνθρωπος ἔπρεπε νά τελέσει τό ἔργο τῆς λύτρωσης ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἕνας ἀπλός ἄνθρωπος ἦταν ἀδύνατον νά τό πράξει αὐτό, γιατί θά ἦταν ἀδύνατον αὐτός πού ἦταν ἔνοχος γιά τήν ἁμαρτία νά χαρίσει τήν ἄφεση.
Ἐνανθρώπησε λοιπόν ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί, ἀφοῦ ἔγινε τέλειος καί ἀληθινός ἄνθρωπος, ἦλθε στή γῆ ὡς Θεάνθρωπος, ὥστε «τό ὅμοιο μέ τό ὅμοιο νά ἐπανακτήσει», δηλαδή νά σώσει. Τό θεανθρώπινο ὄνομά Του, Ἰησοῦς σημαίνει Σωτήρας. Σωτήρας ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀπό τό θάνατο. Ἔσωσε – λύτρωσε τόν ἄνθρωπο ἐλευθερώνοντάς τον ἀπό τήν ἁμαρτία πού τοῦ κληροδότησε ὁ Ἀδάμ μέ τήν παρακοή, καί τοῦ χάρισε ἐκεῖνο πού ὁ Ἀδάμ τοῦ στέρησε μέ τήν πτώση του, τόν παράδεισο.
Ἄν μέ τήν παρακοή ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἀπό υἱός τοῦ Θεοῦ δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, σημαίνει ὅτι αὐτό πού ἔχασε εἶναι ἡ ἐλευθερία. Ὁ Χριστός μᾶς τήν χάρισε διά τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του.
Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἐλευθερία «ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν» (Γαλ. 5,1) πού ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία δέν εἶναι δικαιώματα ἀλλά καθήκοντα. Ὁ πρῶτος Ἀδάμ, διεκδικώντας δικαίωμα, ἅρπαξε γιά νά χορτάσει καί βρῆκε τόν θάνατο. Ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, «οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών … γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου …» (Φιλ. 2, 6-8). Ὁ κόσμος καί ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου προβάλλουν τό ἀτομικό δικαίωμα. Ὁ Χριστός διδάσκει τό χαρισματικό καθῆκον. Γι’ αὐτό εἶναι πηγή ζωῆς καί ζωῆς χορηγός. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βιώνει τήν κατά Χριστόν ἐλευθερία αἰσθάνεται μέσα του μιά πληρότητα πού τόν προκαλεῖ μέ εὐγνωμοσύνη νά ἀναφωνήσει στόν Κύριό του: «τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;» (Ψαλμ. 116, 3), ὥστε ἀπό τά ἐμπορευματοποιημένα, ὑλιστικά Χριστούγεννα πού κυριαρχοῦν στόν κόσμο μας νά ἀναζητήσουμε τά ἀληθινά.
Γιά νά ἀπολαύσουμε τή δωρεά τῆς ἐν Χριστῷ υἱοθεσίας ἄς ἀποτινάξουμε τήν τυραννία τοῦ ἰδίου θελήματος, ὁδηγώντας τό βηματισμό μας στή φάτνη τῶν ἀλόγων ὅπου ἀνεκλίθη γιά τή σωτηρία μας ὁ νηπιάσας Χριστός μέ τή βεβαιότητα ὅτι : «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πράξ. 4,12).
Εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Διάπυρος πρὸς τὸν Νηπιάσαντα Κύριον Ἰησοῦν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
Π Α Ν Τ Ε Λ Ε Η Μ Ω Ν
Ἡ παροῦσα Ἐγκύκλιος νά ἀναγνωσθῇ ἐπ’ Ἐκκλησίαις τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, κατά τήν διάρκειαν τοῦ «Κοινωνικοῦ» τῆς Θείας Λειτουργίας.
