Ειδικοί, γονείς, κηδεμόνες και παντός είδους σχετιζόμενοι με τα των παιδιών, μιλούν χρόνια τώρα για το «Σύνδρομο του μεσαίου παιδιού». Κάπως, κάπου, κάποτε, αποφασίστηκε ότι τα καημένα τα μεσαία παιδιά (ή αλλιώς τα παιδιά-σάντουιτς) έχουν πολλά προβλήματα και συμπλέγματα ακριβώς λόγω της σειράς γέννησής τους.
Ωστόσο, αυτό δεν έχει αποδειχθεί ποτέ με χειροπιαστά στοιχεία και, απ’ ότι φαίνεται, είναι απλώς μια αίσθηση που κυκλοφορεί ευρέως. Η αλήθεια είναι πως το να είσαι το μεσαίο παιδί της οικογένειας δεν είναι πάντα εύκολο. Συχνά, το μεγαλύτερο αδερφάκι είναι το «παιδί – πρότυπο» της οικογένειας, ενώ το μικρό είναι πάντα το χαϊδεμένο.
Τι είναι το σύνδρομο του «μεσαίου παιδιού»
Ο ψυχοθεραπευτής Alfred Adler, που εισήγαγε το σύνδρομο του μεσαίου παιδιού, τόνισε πώς αυτά τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη θέση τους μέσα στην οικογένεια με πιο σύνθετο τρόπο. Σύμφωνα με τον Adler, συνήθως νιώθουν κάπως παραμελημένα και μόνα, ενώ αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, αφού δεν πρόλαβαν ποτέ να κατοχυρώσουν ούτε το ρόλο του προστάτη αλλά ούτε και του αδιαφιλονίκητου προστατευόμενου.
«Το δεύτερο παιδί της τρίτεκνης οικογένειας δεν βρίσκεται εύκολα στο επίκεντρο», αναφέρει η Julia Rohrer, ψυχολόγο και ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Max Planck. Χωρίς να πρόκειται για κάποιον νομοτελειακό κανόνα, αφού η οικογένεια είναι ένας ολοζώντανος σχηματισμός που επηρεάζεται από την προσωπικότητα του εκάστοτε μέλους του και κυρίως από τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των γονέων, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η άποψη που γράφεται συχνά σε σχετικά βιβλία και blogs, ακόμα και σε κουβέντες καθημερινές: αν η προσοχή των γονέων δεν επιμεριστεί εξίσου, το μεσαίο παιδί θα νιώσει αδιαφορία κι αυτό μπορεί να έχει συνέπειες στην αυτοεκτίμησή του.
Τα μεσαία παιδιά είναι πιο ισορροπημένα
Παρόλα αυτά, οι πιο σύγχρονοι ειδικοί τείνουν να συμφωνήσουν πως το μεσαίο παιδί είναι συνήθως πιο ισορροπημένο, προσαρμοστικό και εφευρετικό λόγω των παρακάτω χαρακτηριστικών που συγκεντρώνει:
Έχουν πιο επαναστατική προσωπικότητα: το μεσαίο παιδί μεγαλώνει έχοντας ανάγκη να ανταγωνιστεί τα αδέρφια του προκειμένου να κερδίσει την προσοχή των γονιών. Αυτό μερικές φορές σκιαγραφεί έναν πιο επαναστατικό και επιδέξιο χαρακτήρα όσον αφορά την ανταγωνιστική συμπεριφορά.
Αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες: συχνά, η προσπάθεια του μεσαίου παιδιού να προσεγγίσει τους ενήλικες για προσοχή διευκολύνει την πρώιμη ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης, της καλής επικοινωνίας και των διαπραγματευτικών δεξιοτήτων.
Τείνουν να ρισκάρουν: το γεγονός ότι οι γονείς δίνουν περισσότερη προσοχή στα άλλα αδέρφια, σημαίνει ότι το μεσαίο παιδί είναι πιο ελεύθερο να ρισκάρει χωρίς να φοβάται την αποτυχία. Το ελεύθερο πνεύμα του το βοηθά να δοκιμάζει νέες εμπειρίες και να «βουτάει στα βαθιά».
Είναι πιο ανεξάρτητα και αποφασιστικά: η δημοσιογράφος Katrin Schumann, στο βιβλίο της με τίτλο The Secret Power of Middle Children (2011), αναφέρει ότι το ότι το μεσαίο παιδί λαμβάνει συνήθως λιγότερη προσοχή, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Πιο συγκεκριμένα, ισχυρίζεται ότι τα μεσαία παιδιά γίνονται πιο ανεξάρτητα, αποφασιστικά και δημιουργικά.
