Πρόσφατα με ρώτησε μια φίλη τη γνώμη μου για το αν είναι έτοιμη να γίνει μαμά. Εκτός από το ότι πρόκειται για μια πολύ προσωπική απόφαση, την οποία δεν μπορεί να πάρει κανείς άλλος πέρα από την ενδιαφερόμενη, αντί για απάντηση μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι ενός τραγουδιού.
Δεν είπα «ναι, είσαι», «όχι, δεν είσαι» ή «αυτό το ξέρεις μόνο εσύ», αλλά άρχισα να τραγουδάω το «Είμαι η μικρή, μικρή, Μηλίτσα / κι όπως όλα τα, όλα τα κορίτσια / έχω δύναμη και χάρη / κι είμαι κι άξιο παλικάρι».
Ενστικτωδώς, άρχισα ν ατραγουδάω τη «Μηλίτσα» από την Ντενεκεδούπολη που κάποτε, ακουγόταν από τα ηχεία του σπιτιού μας όλη μέρα. Κι όταν λέω όλη μέρα, εννοώ ΟΛΗ ΜΕΡΑ! Η κόρη μου το ζητούσε κάθε πρωί με το που άνοιγε τα μάτια της, ενώ το βάζαμε στο repeat καθώς έτρωγε, έπαιζε, μαζεύαμε το σπίτι ή έκανε μπάνιο.
Παρά τις πολύτιμες προσπάθειές μου να ακούσει και κάτι άλλο, ήθελε αποκλειστικά και μόνο τη «Μηλίτσα». Αυτό, βέβαια, δεν κράτησε πολύ. Λίγους μήνες αργότερα, ήθελε να ακούει μόνο το «Χοντρό μπιζέλι» από τη Λιλιπούλη, μετά το τραγούδι τίτλων από τη σειρά «Μικροί Αϊνστάιν», έπειτα ένα σουξέ της εποχής με τίτλο «I follow you» που έτυχε να ακούσει στο ραδιόφωνο και πάει λέγοντας.
Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και με τις ταινίες. Δεν θα ξεχάσω την περίοδο που κάθε μα κάθε Παρασκευή (την επίσημη μέρα που βλέπαμε οικογενειακώς ταινία), επέλεγε πάντα το «Ρίο». Θυμάμαι πως εγώ και ο μπαμπάς της είχαμε μάθει τόσο καλά τους διαλόγους και τα τραγούδια, που το αστείο μας ήταν να ανταλλάσσουμε ατάκες από την ταινία.
Και φυσικά, το ίδιο συνέβη και με άλλες ταινίες, βιβλία και παιδικές σειρές που της άρεσαν και, μέχρι να τα ξεπεράσει, ήταν τα μοναδικά που ήθελε να ακούει, να διαβάζει και να βλέπει!
Για να επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας, όταν η φίλη μου με ρώτησε τη γνώμη μου για το αν είναι έτοιμη να γίνει μαμά, απάντησα τραγουδώντας τη «Μηλίτσα». Αυτό που ήθελα να της πω με τον τρόπο μου, είναι πως η μητρότητα δεν είναι μόνο αυτό που διαβάζει στα βιβλία και τα περιοδικά. Οι δυσκολίες και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζεις δεν είναι μόνο τα ξενύχτια των πρώτων ημερών, ο θηλασμός ή οι κολικοί.
Στην πορεία μαθαίνεις ότι μητρότητα σημαίνει να ακούς το ίδιο τραγούδι 5.746 φορές τη μέρα, να πηγαίνεις στην τουαλέτα πάντα με παρέα, να κυκλοφορείς με ρούχα γεμάτα σάλια, να κλαις κρυφά τα βράδια από την κούραση, να ανησυχείς μέρα νύχτα για την υγεία και την ψυχολογία του, να δίνεις τα πάντα σου και πάλι να μην είναι αρκετά.
Η μητρότητα είναι ένα μεγάλο ταξίδι που άλλοτε σου προσφέρει υπέροχα συναισθήματα και μαγικές στιγμές και άλλοτε σε πετάει στα βράχια και σε χτυπάει ανελέητα. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ποτέ δεν είσαι έτοιμος να γίνεις γονιός γιατί, απλούστατα, δεν ξέρεις πώς να προετοιμαστείς. Ωστόσο, έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που απλά θέλεις να κάνεις ένα παιδί…
Κι αυτό το μεγάλο θέλω σου, ξυπνάει την απέραντη αγάπη που τυλίγει αργότερα τα αγγελούδια σου, σε κρατάει όρθια κάθε φορά που πας να πέσεις, σε κάνει αντέχεις το ίδιο τραγούδι και το ίδιο παιδικό επί μήνες, σου χαρίζει υπομονή και, τελικά, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Αν λοιπόν αναρωτιέσαι αν είσαι έτοιμη να γίνεις μαμά, μην ακούσεις κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό σου. Αν το θες πραγματικά, αν είσαι έτοιμη να προσφέρεις κομμάτια του εαυτό σου στο σπλάχνο σου, απλά κάντο και σου υπόσχομαι πως, παρά τις δυσκολίες, είναι το καλύτερο πράγμα που θα σου συμβεί.
Αν έχεις αμφιβολίες, όμως, καλύτερα να περιμένεις. Ίσως δεν είναι ακόμα η ώρα σου
