Η επαφή του παιδιού με το σχολικό περιβάλλον, είτε μέσω του παιδιού σταθμού γύρω στα τρία του χρόνια, είτε μέσω του νηπιαγωγείου στα πέντε του, είναι ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξή του ως ανθρώπου, τόσο νοητικά όσο και συναισθηματικά.
Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζετε ότι την κύρια και βασική δουλειά, εξακολουθούμε να την κάνουμε εμείς οι μαμάδες, διδάσκοντάς τους τρόπους συμπεριφοράς και αντιμετώπισης προβλημάτων.
Μην περιμένετε, λοιπόν, από κανένα… σχολείο να μάθει στα παιδιά σας να χάνουν, να αισθάνονται, να φέρονται, να εκτιμούν τον εαυτό τους.
Εσείς είστε αυτή, που χτίζετε το χαρακτήρα του.
Όταν, για παραδειγμα, βλεπετε το παιδι σας απογοητευμένο από το σχολείο ή το παιχνίδι με τους φίλους του, επειδη δεν έχει καταφέρει κάτι τόσο καλά όσο τα άλλα παιδιά, δείξτε ενδιαφέρον για την απογοήτευσή του.
Ρωτήστε, τι ήταν αυτό που το στενοχώρησε, τι πιστεύει ότι δεν έκανε καλά, τι νομίζει ότι έπρεπε να κάνει. Ενθαρρύνετέ το να ξαναπροσπαθήσει και έτσι να μάθει να γίνεται καλύτερο μέσα από τις μικρες αποτυχίες του.
Μαθαίνετε πάντα πώς τα πάει με τα υπόλοιπα παιδιά, και αν συμβαίνει κάτι στην τάξη του, που του δημιουργεί αμηχανία.
Αφήστε το να εκφράσει τις… αντιπάθειές τους, όχι σπεύδοντας να του πείτε, ότι δεν πρέπει να νιώθει έτσι, αλλά βασικά ρωτώντας το, τι είναι αυτό, που του δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα.
Όταν είστε απόλυτα σίγουρες γι’ αυτό που σας περιγράφει, τότε καταφύγετε σε συμπεράσματα και παραινέσεις.
Το να αναπτύξει το παιδί σας σωστή κρίση για τις πράξεις των άλλων, συνομηλίκων του ή μη, είναι μία διαδικασία, που μαθαίνεται μέσα από τη ζωή και τα βιώματά του. Σε αυτό το κομμάτι βοηθά πολύ η δική σας συμπεριφορά και η επαφή του παιδιού με παραμύθια και ιστορίες, που έχουν ανθρωποκεντρική προσέγγιση.
Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι, αν το παιδί μάθει να εκτιμά τον ίδιο του τον εαυτό, θα μάθει να σέβεται και τους γύρω του. Γι’ αυτό προσπαθήστε από πολύ νωρίς να αναπτύξετε την αυτοεκτίμησή του.
