Ο Αντώνης Βεζυρόπουλος θα μείνει στην ιστορία ως ο βοσκός των Ιμίων. Τα ξημερώματα της Τετάρτης, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 94 ετών στην Ψέριμο, μπαίνοντας στο πάνθεο των Ελλήνων ηρώων.
Η ζωή του εκλιπόντος ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τις νησίδες των Ιμίων, όπου για περισσότερο από είκοσι χρόνια διατηρούσε 40 κατσίκια και τις επισκεπτόταν ανελλιπώς, για όσο του το επέτρεπε η ηλικία του αλλά και το ανάλγητο ελληνικό κράτος.
Το 1984,μετέφερε για πρώτη φορά τα ζώα του στα ακατοίκητα νησάκια, όπου έπαιρνε την βάρκα του από την Κάλυμνο και πήγαινε εκεί για να τα φροντίζει και ταυτόχρονα ψάρευε στην περιοχή. Σταμάτησε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στην κρίση του 1996 με τους προβληματικούς γείτονες που αμφισβητούσαν την ελληνικότητα των βραχονησίδων και φτάσαμε στο χείλος του πολέμου. Μετά, όμως συνέχισε κανονικά και επισκεπτόταν τα Ίμια δυο με τρεις φορές την εβδομάδα, φυλώντας Θερμοπύλες.
Ζούσε με μια πενιχρή σύνταξη και ένα μικρό χρηματικό βοήθημα που του χορηγούσε ο Δήμος Καλύμνου, ώστε να βάζει βενζίνη στην βάρκα του και να βόσκει τα ζώα του. Με δύναμη ψυχής και ελληνικό σθένος, προσέγγιζε τις νησίδες αδιαφορώντας για την τουρκική προκλητικότητα. Τα λιμενικά σκάφη της τουρκικής ακτοφυλακής παρενοχλούσαν συνέχεια την μικρή βαρκούλα του και έκαναν ελιγμούς, με σκοπό να τον βουλιάξουν. Ο κυρ Αντώνης όμως, δεν τα παρατούσε και είχε το κουράγιο παρά τις απειλές των Τούρκων να συνεχίσει στον προορισμό του.
Κάποια στιγμή, κοντά στο 2004,έπαψαν να του δίνουν χρήματα για να καλύπτει μέρος των εξόδων του, κυρίως τα καύσιμα για τη βάρκα του. Ο 91χρονος κυρ Αντώνης το πήρε στην αρχή εγωιστικά: «Σκέφτηκα ότι δεν θα κάνω σε κανέναν τη χάρη να σταματήσω. Γιατί να μη βοηθήσω το κράτος μου; H αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα πολύ. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πρόθεση στήριξης, τότε αναγκαστικά αποσύρθηκα». Δυστυχώς, η ελληνική πολιτεία έκρινε μετά από καταγγελίες ότι το βοήθημα που δινόταν στον πτωχό βοσκό ήταν παράνομο, μια απόφαση που ήταν εις βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Η παρουσία του βοσκού στα Ίμια υπερτόνιζε την ελληνικότητα των νησιών πέρα και έξω από τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις που κατοχυρώνουν τα νησιά στην πατρίδα μας. Σύμφωνα, με το Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Διεθνούς Δικαίου, η εκτροφή των ζώων στις συγκεκριμένες νησίδες θεωρείται οικονομική δραστηριότητα και επομένως τα Ίμια δικαιούνται υφαλοκρηπίδα και αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Ωστόσο, το ελληνικό κράτος έδειξε για άλλη μια φορά το κακό προσωπείο του και όχι μόνον δεν ενδιαφέρθηκε να αποδώσει τις τιμές που αξίζουν σε αυτόν τον αείμνηστο ακρίτα, αλλά απ’ ότι φαίνεται «ζητάει και τα ρέστα», με το Ελεγκτικό Συνέδριο να απαιτεί να επιστραφεί αν είναι δυνατόν το ποσό των καυσίμων που ξόδευε για να μετακινηθεί με την βάρκα του στα νησιά. Μόνον ντροπή μπορεί να νιώσει κάποιος για αυτή την απόφαση.
Ο κυρ Αντώνης ήταν ένας Έλληνας πατριώτης που σφράγισε με την παρουσία του επί δεκαετίες, την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και κρατούσε ζωντανή την ελληνική ψυχή και σημαία στα ακριτικά σύνορα της χώρας μας. Έστω μετά θάνατον, η πολιτεία οφείλει να αναγνωρίσει την συνεισφορά του πτωχού βοσκού για τα εθνικά μας συμφέροντα και να τιμήσει την ιστορική του μνήμη αναλόγως.
Θάνος Κάλλης
