Στον ειδυλλιακό λόφο που δεσπόζει του μικρού χριστιανικού οικισμού του Μικρού Δερείου για μια ακόμη χρονιά πλήθος προσκυνητών προσήλθε από το Διδυμότειχο, το Σουφλί και τα γύρω χριστιανικά χωριά, επί τη μνήμη του Θεόπτου Προφήτου Μωϋσέως, στο γραφικό Ναΐδριο της «Ακαταφλέκτου Βάτου», την παραμονή της εορτής, το εσπέρας της 3ης Σεπτεμβρίου ε.ε.
Χοροστατούντος του οικείου Μητροπολίτου κ. Δαμασκηνού και παρουσία του Δημάρχου Σουφλίου Παναγιώτη Καλακίκου, του Διοικητού της 50ής Ταξιαρχίας, Ταξίαρχου Παναγιώτη Καβιδόπουλου και του Διοικητού του Α.Τ. Σουφλίου Χαράλαμπους Βομβέλη, εψάλη υπαιθρίως ο Πανηγυρικός Εσπερινός και ευλογήθηκαν οι άρτοι.
Ο Σεβασμιώτατος κηρύττων τον θείο λόγο τόνισε ότι «η σημερινή εορτή ανακαλεί στην μνήμη των πιστών της Εκκλησίας το θαυμαστό γεγονός της “καιομένης και μη καταφλεγομένης βάτου”, στο όρος Χωρήβ, μάρτυρας του οποίου εγένετο ο Προφήτης Μωυσής, καθώς έβοσκε στην έρημο του Σίνα τα ποιμνία του πενθερού του, Ιοθόρ. Για το γεγονός αυτό της “καιομένης και μη καταφλεγομένης βάτου” οι Πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν ότι προεικονίζει την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία ως άλλη βάτος ακατάφλεκτη, φιλοξένισε στα σπλάχνα της “το καταναλίσκον πυρ της θεότητος”. Το μυστήριο της βάτου διδάσκει “το κατά την παρθένον μυστήριον”, αφού το φως της θεότητας, που έλαμψε από την Παρθένο στον ανθρώπινο βίο, δια της Γεννήσεως του Κυρίου, διεφύλαξε Αυτήν αδιάφθορο και άσπιλο. Αυτό όμως το γεγονός μας διδάσκει επίσης ότι, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο μπορεί να συμβεί σε κάθε άνθρωπο, που βιώνει το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Χριστού μέσα του και γίνεται κατά χάριν θεοτόκος. Ο Χριστός είναι το Φως το αληθινό. Και μπορεί να φθάσει κανείς στην Αλήθεια δια της γνώσεως του Φωτός που αποκτάται με την αγωγή της αρετής. “…η τοιαύτη της αρετής αγωγή προσάγει ημάς τη γνώσει του φωτός εκείνου”. Ο Μωϋσής για να φθάσει στην εμπειρία και την θέα του Φωτός έλαβε εντολή να λύσει τον ιμάντα των υποδημάτων του. Αυτό σημαίνει ότι για να φθάσει κανείς στο ύψος εκείνο που θα φωτισθεί με τις ακτίνες της Αληθείας πρέπει να αποβάλει την νεκρά και γήινη περιβολή του σαρκικού φρονήματος. Οι Πατέρες ομιλούν για τους δερμάτινους χιτώνες, τη φθορά, δηλαδή και τη θνητότητα· τους καρπούς της αμαρτίας, της πτώσης και της παρακοής. Η θέα, λοιπόν, του Φωτός προϋποθέτει την κάθαρση του ανθρώπου και την υπέρβαση του σαρκικού φρονήματος…».
