N. Παπαπαντελής: Το ποδόσφαιρο που δε θα ξεχάσω σε μια άλλη Αλεξανδρούπολη

Podos — Φώτο Η ομάδα της «REAL» το 1962 (Αρχείο Κυριακίδη Κ.)

- Χορηγούμενη-

Η πόλη μου η Αλεξανδρούπολη, είχε πολλές αλάνες, δρόμους και πλατείες Πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά, έπαιζα στο σχολείο, σε κάθε διάλειμμα και πριν ξεκινήσει το μάθημα. Η λατρεία για το ποδόσφαιρο αξεπέραστη {…}. Οι μπάλες απαγορεύονταν και πολλές φόρες το αυτί κοκκίνιζε από το τίμημα της παράβασης. Οι πέτρες όμως, κατά περίεργο λόγο δεν απαγορεύονταν. Γι αυτό και κάποιες φορές μέσα στη χαρά και στην ένταση του αγώνα η κεφαλιά πόναγε πολύ. Οι πέτρες ή ακόμη και οι τσάντες  μας  έδιναν  γρήγορη λύση για τα  τέρματα. Συνήθιζα να παραμένω και μετά το πέρας των μαθημάτων μαζί με  6-8 φίλους και το παιχνίδι συνεχίζονταν. Ενίοτε αγχωνόμουν  από τις φωνές της  μητέρας μου (΄΄ρε Γρηγόρη πάλι τα ίδια; Δεν καταλαβαίνεις; Πότε  θα διαβάσεις παιδί μου; Πάλι τα ρούχα σου δεν κοιτάζονται, δε μπορώ άλλο, να τα καθαρίσεις εσύ΄΄, κ.τ.λ.) {…}.

Κάπως έτσι είδα κι εγώ την ποδοσφαιρική μου ΄΄καριέρα΄΄, ξεκινώντας από την αυλή του σχολείου και στη συνέχεια του πατρικού μου.{…}.Ολόκληρο πρωτάθλημα γινόταν τη δεκαετία του ’70 (το ΄΄ΜΟΥΝΤΙΑΛ΄΄ μας) και εκεί μάθαινες πολλά. Και όλα αυτά βοήθησαν να μπούμε στην πρώτη ομάδα του ΄΄Κεραυνού΄΄ της γειτονιάς στην οδό Ρήβα (πλάτανος). Οι προπονήσεις και οι αγώνες γινόταν λίγο μακρύτερα, στη Στρατιωτική Στάση (gare militaire). 

Μόνο που η αλάνα ζούσε και σε διπλανή γειτονιά, της οδού Παπαφλέσσα. Τα μεγάλα ντέρμπυ διεξάγονταν στους μπαξέδες του Γιορδαμλή, που περικλείονταν από την οδό Κωνσταντινουπόλεως (Γραμμή Τρένου). Γινόντουσαν ατελείωτοι καυγάδες μέχρι ξυλοδαρμού, ώσπου να έρθει το αποτέλεσμα. Η δύναμη των κοινών στόχων δημιούργησε την ένωση των δύο γειτονιών. Να μην παίζουμε σε χωράφι που δύο πέτρες από δω και δύο από κει έκαναν τα τέρματα, και να μην τσακωνόμαστε εάν ήταν ψηλό το σουτ και άουτ ή όχι, και ήταν γκολ. Τώρα μας περίμεναν τα δοκάρια. Ένα γήπεδο λίγο πιο κάτω, στην οδό Ρόδου, στη σημερινή θέση των δημοτικών σχολείων 9ου και 10ου. Η νέα ομάδα ΄΄ΓΙΟΡΔΑΜΛΗΣ UNITED΄΄ διέθετε φανέλες με νούμερα από πίσω, που τα φτιάξαμε εμείς και οι μανάδες μας για πιο chic εμφανίσεις στο νέο γήπεδο. Η φήμη των αγώνων δεν άργησε να εξαπλωθεί και οι νέες ομάδες (΄΄ΑΒC΄΄, ΄΄Κρύσταλ Πάλλας΄΄, αλλά και η ομάδα των μουσουλμάνων ΄΄ΜΑΥΡΟΙ ΑΕΤΟΙ΄΄) εκεί να περιμένουν.

Κάθε απόγευμα, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, διεξάγονταν ατελείωτοι αγώνες με ένταση και πάθος, αλλά και σεβασμό, ιδιαίτερα με τους μουσουλμάνους της Άβαντος. Ό,τι και να γινόταν στον αγώνα, φεύγαμε αγκαλιασμένοι. Θαυμάζαμε έναν πιτσιρίκο, μαύρο και ισχνό αλλά παιχταρά, τον ΄΄Τσιτσανίκο΄΄ (σημαίνει ποντικάκι), που όμως μας ζάλιζε με το αριστερό του πόδι. Αργότερα ο ΄΄Εθνικός΄΄ τον είχε στις τάξεις του για πολλά χρόνια (ο Δαλή Ογλού). Ο ΄΄Τσιτσανίκο΄΄ μας κάλεσε να παίξουμε και στο δικό τους γήπεδο πάλι με δοκάρια στη θέση του σημερινού Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου.

Τα χρόνια περνούν, βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’70 και οι αγώνες μεταφέρονται κατά το πλείστον στο 1ο Δημοτικό Σχολείο. Εκεί ξαναγυρίζουμε στη λογική με τις πέτρες μαζί με το κάρβουνο, αλλά οι παίκτες πλέον πλαισιώνουν τον ΄΄Εθνικό΄΄ και τον ΄΄Άλεξ΄΄ και γίνονται καλύτεροι αγώνες με παρουσία κόσμου (η κερκίδα ήταν προς την Αγία Κυριακή) {…}. Στο πρωτάθλημα των ανεξαρτήτων ομάδων μετά το παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 εμφανίζονται πάνω από πεντακόσιοι θεατές σε κάθε αγώνα, με ιδιαίτερη ένταση και καυγάδες. Οι νέες ομάδες επιθυμούν μεγαλύτερο πρωτάθλημα, με στόχο να παίξουν περισσότερο και να απλώσουν στο γήπεδο το ποδοσφαιρικό τους ταλέντο: ΄΄Ρόπαλα΄΄, ΄΄Νεκροθάφτες΄΄, ΄΄Κόκκινοι Διάβολοι΄΄, ΄΄Άρσεναλ΄΄, ΄΄Τότεναμ΄΄ και φυσικά η δική μας ομάδα, η ΄΄Ίπσουιτς΄΄, που αποτελούσε τη νέα ένωση με τις αλάνες του Αλή Μπέη (κάπου στον Άγιο Σωτήρα) και της ΄΄ΓΙΟΡΔΑΜΛΗΣ UNITED΄΄ {,,,}. Τα ντέρμπυ με πολύ πάθος ήταν αυτά της ΄΄Ίπσουιτς΄΄ με τη ΄΄Real΄΄. Τεράστια αντιπαλότητα στην αλάνα του 1ου Δημοτικού Σχολείου. Οι παλιοί (΄΄Real΄΄) και οι νέοι (΄΄Ίπσουιτς΄΄), παρά την αγωνιστική αντιπαλότητα, βλέπουν πάντα με σεβασμό τους ΄΄παικταράδες΄΄ Τάκα, Βασιλείου, Κρεωνά, Κουκουράβα {…}.

Ήταν η δύναμη της αλάνας και η αγάπη για καλό ποδόσφαιρο, που μας ενέπνεε, γι’ αυτό και οι καυγάδες τελείωσαν. Μερικοί έγιναν αχώριστοι φίλοι, έστω και αν υπήρξαν αντίπαλοι στην αλάνα και ας μάλωσαν κάποτε.      

Κλείνοντας, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και συγγραφέας Κώστας Κυριακίδης, συγκρίνοντας το σήμερα με το χθες αναφέρει : {…}. Σήμερα, στην πόλη μας στην Αλεξανδρούπολη, το ποδόσφαιρο βρίσκεται σε κρίση. Λείπουν οι αλάνες και το καθημερινό σχεδόν ελεύθερο παιχνίδι, οι παίκτες -πρωταγωνιστές, το μεράκι, οι πραγματικοί παράγοντες (που μαγείρευαν ακόμη και στο γήπεδο για να ταΐσουν τα φτωχόπαιδα, τους ποδοσφαιριστές τους, όπως έχει συμβεί τη δεκαετία του ΄60 στην ομάδα του ΄΄ΜΓΣ ΕΘΝΙΚΟΣ΄΄), οι παραδοσιακοί και αγνοί φίλαθλοι, που είχαν λόγο και συνέβαλαν με κάθε μέσο στην καλή λειτουργία της ΄΄Ομάδας΄΄. Λείπουν τα ταλέντα, τα νέα παιδιά δε δείχνουν να έχουν την όρεξη και το μεράκι των παιδιών της αλάνας,  μετακόμισαν, στη πλειονότητά τους, από το γήπεδο και τις αλάνες (που δεν υπάρχουν πλέον και αυτές) στις καφετέριες. Περνούν ατελείωτες ώρες στις οθόνες της τηλεόρασης και των υπολογιστών. Κρίμα{…}.