Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἡ Χαναναία γυναίκα παρακαλεῖ τόν Χριστό νά θεραπεύσει τήν κόρη της ἡ ὁποία «κακῶς δαιμονίζεται». Ὁ πόνος τοῦ παιδιοῦ της τήν πλημμυρίζει. Ποθεῖ ὁλόψυχα νά τό λυτρώσει ἀπό τή δαιμονική κυριαρχία καί εἶναι ἔτοιμη νά κάνει τό πᾶν γι’ αὐτό. Ἡ δύναμη τῆς στοργῆς ὁπλίζει τόν ἄνθρωπο μέ γρανιτένια θέληση. Τίποτα δέ λυγίζει τήν πραγματική ἀγάπη. Τίποτα δέ φέρνει πιό κοντά στό Θεό ἀπ’ αὐτή.
Ἡ γυναίκα ἀρχικά συναντάει μιά περίεργη σιωπή στήν ἱκεσία της. Σέ λίγο ἀκούει λόγια παράδοξα, σκληρά. Ὅμως δέν ὀπισθοχωρεῖ. Πλησιάζει τό Χριστό ἀκόμη πιό πολύ, γονατίζει μπροστά του. Ἡ πρώτη της κίνηση εἶναι μία παράκληση στὸν εὐλογημένο προφήτη, «τὸν υἱὸν τοῦ Δαυίδ». Ἡ δεύτερη, προσκύνηση, δέηση στὸν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, στὸν «Κύριο». «Κύριε, βοήθει μοί». Αὐτὴ τὴν ἄνοδο τοῦ ἐπιπέδου της πίστεως ἐπιδιώκει ἡ φαινομενικὴ διστακτικότητα τοῦ Χριστοῦ.
Πολλὲς φορὲς συμβαίνει ὁ Θεός νὰ σιωπᾶ γιὰ ἕνα μικρὸ ἢ μεγάλο διάστημα καὶ στὶς δικές μας ἱκεσίες. Περνοῦν οἱ μέρες καὶ καμμιὰ ἀπάντηση. Ὦ Θεέ μου, τὸ παιδί μου πῆρε τὸ δρόμο τὸν κακό, ὀδύρεται ἡ μητέρα, ἔμπλεξε μὲ παρέες, ξενυχτάει, ἁμαρτάνει, «κακῶς δαιμονίζεται». Χριστέ μου, βλέπεις τὴ στέρησή μας, ψελλίζει ὁ βιοπαλαιστὴς οἰκογενειάρχης. Πές μου, τί θὰ γίνει; Βγάλε μὲ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο. Ὁ Θεὸς σιωπᾶ. Κάποτε μάλιστα, ἐνῶ προσευχόμαστε, βλέπουμε τὰ πράγματα νὰ ἐξελίσσονται στὸ χειρότερο. Καὶ ἀποροῦμε καὶ κλονιζόμαστε. Δὲν μᾶς ἀκούει ὃ Θεός, μᾶς ἐγκατέλειψε;
Βλέποντας ἡ Χαναναία γυναίκα, ὅτι δὲν εἰσακούεται, ἀντὶ νὰ σταματήσει, κάνει πιὸ εὐλαβικὴ τὴ στάση της. Ἱκετεύει, πέφτοντας μὲ τὸ πρόσωπο στή γῆ. Ὅσο παρατείνεται ἡ σιωπὴ τοῦ Χριστοῦ, τόσο περισσότερο συναισθάνεται τὴ μικρότητα καὶ ἀναξιότητά της καὶ φροντίζει μὲ πιὸ βαθειὰ ταπείνωση νὰ ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ ἁγίου Θεοῦ.
Στὸ κορύφωμα τῆς ἀγωνίας της ἀκούει τὸ Χριστὸ νὰ λέει: «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλάκια». Κι ὅμως αὐτή, μὲ τὴ διαίσθηση τῆς ἀγάπης της, νοιώθει τὶς διαθέσεις τοῦ Χρίστου· καὶ μὲ λεπτὸ χιοῦμορ, γεμάτο διακριτικότητα, παρατηρεῖ: «Ναί, Κύριε, ἀλλά καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Καί ἐγώ ψίχουλα ζητῶ.
Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ἀποκαλύπτει ἕνα μυαλὸ εὔστροφο, μιὰ καρδιὰ συνετή, ἕνα πρὸσωπο πού μπορεῖ νά φωτίζεται άπό τήν ἐλπίδα καί νά χαμογελᾶ ἀκόμη καί στό σκοτάδι. Ὁ Χριστός μπροστά στή πίστη αὐτή τῆς λέει: «Γυναίκα, μεγάλη εἶναι ἡ πίστις σου, ἄς γίνει γιά σένα ὅπως θέλεις».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
