Βγαίνοντας σήμερα το πρωί στο μπαλκόνι μου για να πιω τον καφέ μου, βλέπω τη μάνα μου κρατώντας στα χέρια μια φρεσκοσιδερωμένη σημαία να τη στερεώνει στο ασπρογάλανο κοντάρι της και να την τοποθετεί στο δικό της μπαλκόνι που είναι κάτω από το δικό μου.
Λίγο για την παινέψω, λίγο για να την πειράξω της λέω: “Μπράβο ρε μάνα, πρωί – πρωί παραμονή κάθε εθνικής επετείου δεν ξεχνιέσαι. Μας βάζεις μια σημαία στο σπίτι μας”
Η απάντησή της με πικρία και ειρωνεία μαζί: Τι να κάνω παιδί μου, φοβάμαι μη περάσει ο χωροφύλακας και μας γράψει”!
“Τι είναι αυτά που λες βρε μάνα; Ποιός χωροφύλακας”
“Α! εσύ δεν ξέρεις αλλά δε θυμάσαι την ιστορία με τον παππού σου;”
“Ε… δεν θυμάμαι για πες…”
Και μου είπε.
Ο παππούς μου, ο πατέρας της μάνας μου ήταν κουμουνιστής. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια και μετά τον πόλεμο του 1940 ήταν στην Αντίσταση και όπως ήταν “φυσικό” καταδικάστηκε κάποια στιγμή για τη δράση του και βρέθηκε πολιτικός κρατούμενος με ποινή 100 ετών παρακαλώ, σε ηλικία 25 ετών, στη Γιάρο.
Έλεγε πάντα με χιούμορ, πως θα ζήσει 125 χρόνια, γιατί αλλιώς πως θα μπορούσε να “εκτίσει” την ποινή που του επέβαλλε το δικαστήριο. Ωστόσο πέθανε 65 ετών.
Όταν λοιπόν ο παππούς μου αποφυλακίστηκε τελικά μετά από 5 χρόνια στην εξορία, γιατί δόθηκε χάρη σε πολλούς πολιτικούς κρατούμενους το 1951 ή 1952… ακριβώς δεν θυμάται η μητέρα μου, επέστρεψε στο χωριό Σπήλαιο του Τριγώνου.
Παραμονές 28ης Οκτωβρίου. Η ανάρτηση σημαίας λοιπόν τότε, ήταν υποχρεωτική σε κάθε σπίτι. Και όχι μόνο ήταν υποχρεωτική, αλλά ο χωροφύλακας του χωριού, γυρνούσε όλα τα σπίτια και έκανε έλεγχο να δει αν υπάρχει αναρτημένη η σημαία. Αν όχι… δρούσε αναλόγως!
Έλα μου όμως που στο σπίτι της μητέρας μου δεν υπήρχε σημαία. Τι να κάνει τότε ο καημένος ο προσφάτως αποφυλακισμένος για να μη βάλει νέους μπελάδες στο κεφάλι του; Γιατί, για φανταστείτε να περνούσε ο χωροφύλακας και μην έβλεπε σημαία στο σπίτι του κομουνιστή!
Πήρε λοιπόν τις γαλάζιες χάρτινες κόλλες με τις οποίες ήταν ντυμένα τα βιβλία των παιδιών του, έκοψε και μερικές σελίδες χαρτί από τα τετράδιά τους, ένα κομμάτι προζύμι απ’ αυτό που θα έκανε ψωμί η γυναίκα του για να το χρησιμοποιήσει ως κόλλα και έφτιαξε μια σημαία. Την απλή..αυτή που σήμερα λέμε “σημαία ξηράς”, αυτή με τον άσπρο σταυρό στη μέση και τα τέσσερα γαλάζια τετράγωνα!
Την στερέωσε σε ένα σκουπόξυλο και στην έδεσε στην εξώπορτα του σπιτιού.
“Φυσούσε ένας δυνατός αέρας κι έκανε ένα θόρυβο η σημαία μας! Όμως εμείς τα παιδιά ήμασταν πολύ περήφανα που είχαμε σημαία στο σπίτι μας, μαζί με τον πατέρα μας που γύρισε από το Γιάρο. Τα υπόλοιπα με το χωροφύλακα…. ” κατέληξε η μητέρα μου κουνώντας συγκινημένη το κεφάλι της.
Χρόνια πολλά στην Πατρίδα μας…
