«Ευλογία είναι να μπορείς να δώσεις αυτό που δεν πήρες ποτέ». – Glennon Doyle
Είναι ένα από τα αγαπημένα μου ρητά.
Και κάθε φορά που το διαβάζω, σκέφτομαι: «Αυτή είναι η μαμά μου».
Γιατί αυτά τα όμορφα λόγια λένε την ιστορία της.
Μεγαλώνοντας δεν ένιωσε ποτέ το δώρο μιας ζεστής μητέρας.
Ποτέ δεν είχε αυτή την αίσθηση ότι την αγαπούσαν δυνατά και άνευ όρων.
Ποτέ δεν είχε αυτή την αίσθηση ασφάλειας από αυτούς που προορίζονταν να την προστατεύσουν.
Ποτέ δεν είχε την ηρεμία ενός σταθερού ή χαρούμενου σπιτιού.
Ποτέ δεν βρήκε κάποιον να την επευφημεί, να τη στηρίζει στα δύσκολα, να πανηγυρίζει τις νίκες της και να την παρηγορεί .
Δεν κατάφερε ποτέ μπαίνοντας στο σπίτι της , να αφήσει το βάρος του κόσμου να κυλήσει από τους ώμους της και να νιώσει σαν: «Τώρα. Τώρα μπορώ να ξεκουραστώ, να ξεκουραστώ σε αυτή την αγάπη».
Ποτέ δεν είχε τον γονέα που θα μπορούσε να στραφεί για βοήθεια, ένα αυτί που ακούει ή μια καρδιά που αγαπάει.
Ποτέ δεν είχε αυτή τη φροντιστική παρουσία που θα της μιλούσε για τα δύσκολα , βοηθώντας τη να κατανοήσει τα συναισθήματα της ή λέγοντάς της «Πιστεύω σε εσένα!»
Δεν πήρε ποτέ την απαλή αγκαλιά που σε κρατάει κοντά και σου ψιθυρίζει στην ψυχή «Μπορείς να αφεθείς ».
Δεν πήρε ποτέ…. Τόσα πολλά.
Αλλά και πάλι, έδωσε.
Έδωσε σε μένα και στα αδέρφια μου.
Μας έδωσε μια αγάπη που ποτέ δεν αμφισβητήσαμε.
Μας έδωσε μια μαμά συνδεδεμένη κατευθείαν με την καρδιά μας.
Μας έδωσε τη μάνα, που δεν είχε ποτέ.
Και ήταν ευλογία. Η δική μας ευλογία.
