Η εκκόλαψη ξεκίνησε και τα πρώτα μαυρογυπάκια (Aegypius monachus) ξεπρόβαλαν άσπρα και χνουδωτά, μέσα στις μεγάλες φωλιές τους, κάτω από την εποπτεία των στοργικών γονιών τους, στο Δάσος της Δαδιάς!
Ο μαυρόγυπας είναι ένα από τα σπανιότερα αρπακτικά πουλιά της Ευρώπης και το μεγαλύτερο σε μέγεθος, με ύψος 1 μέτρο περίπου, άνοιγμα φτερών που φτάσει έως τα τρία μέτρα και βάρος 8-10 κιλά.
Φωλιάζει σε ώριμα δάση, σε απομονωμένες, απότομες πλαγιές, επάνω σε πλατιές κορυφές δέντρων, κυρίως μαυρόπευκων, μακριά από τον άνθρωπο.
Γεννά ένα και μοναδικό αβγό, τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου και το κλωσάει δύο μήνες περίπου. Τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου εκκολάπτεται ο νεοσσός, ο οποίος θα παραμείνει στη φωλιά μέχρι τον Αύγουστο. Ο νεαρός μαυρόγυπας φτάνει στην ενηλικίωσή του τον πέμπτο έως έκτο χρόνο της ζωής του.
Είναι επιδημητικό είδος αλλά περιστασιακά μετακινείται σε μεγάλες αποστάσεις, κυρίως για αναζήτηση τροφής.
Όπως όλοι οι γύπες, καθαρίζει το περιβάλλον από τα μικρόβια και τις εστίες μόλυνσης, αφού τρέφεται με νεκρά ζώα και γι΄αυτό ονομάζεται «καθαριστής» της φύσης.
Τρέφεται κυρίως με τα σκληρά μέρη των νεκρών ζώων, δέρμα, μύες, τένοντες, αλλά πολλές φορές και ολόκληρα κόκκαλα!
Σήμερα, το Δάσος Δαδιάς φιλοξενεί το μοναδικό αναπαραγόμενο πληθυσμό μαυρόγυπα σε ολόκληρη τη Βαλκανική χερσόνησο και σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (2009) θεωρείται «κινδυνεύον» είδος.
Τα τελευταία χρόνια στο Εθνικό Πάρκο αναπαράγονται περίπου 35 ζευγάρια, ενώ ο συνολικός πληθυσμός του στο Δάσος Δαδιάς είναι περίπου 150 άτομα.
Το είδος σήμερα, παρά τις συνεχείς προσπάθειες για την αποτελεσματική προστασία του, αντιμετωπίζει μία σειρά απειλών που οδηγούν είτε σε άμεση θανάτωση ατόμων, είτε σε σταδιακή μείωση της ποιότητας του βιοτόπου τους.
Οι σημαντικότερες από αυτές περιλαμβάνουν την παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων που, δυστυχώς, χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα με στόχο την καταπολέμηση των μεγάλων και μικρών σαρκοφάγων ζώων, όπως οι λύκοι και οι αλεπούδες, τη μείωση της εκτατικής κτηνοτροφίας, η οποία οδηγεί σε μείωση της διαθεσιμότητας της τροφής για τους γύπες και τη συστηματική εγκατάσταση υποδομών ενέργειας, όπως είναι τα αιολικά πάρκα, σε περιοχές κρίσιμες για το είδος.
