Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου «Περὶ τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»

- Χορηγούμενη-

Τέ­κνα ἐν Κυ­ρί­ῳ ἀ­γα­πη­τά,

          Τρίτη Κυ­ρι­ακὴ τῶν Νη­στειῶν σή­μερα καὶ κα­θὼς βρι­σκό­μα­στε ἤδη στὸ μέσο τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀ­γώ­νων τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, ἡ ἁ­γία μας Ἐκ­κλη­σία προ­βάλ­λει τὸ πο­λυ­τι­μό­τερο κό­σμημά της, τὸ ἀ­κα­τα­μά­χητο ὅ­πλο της, τὸν Τί­μιο καὶ Ζω­ο­ποιὸ Σταυρὸ τοῦ Κυ­ρίου. Ὁ Πα­νά­γιος Σταυ­ρὸς τοῦ Σω­τῆ­ρος προ­βάλ­λε­ται ἐ­νώ­πιόν μας, ὄχι μόνο γιὰ νὰ Τὸν προ­σκυ­νή­σουμε καὶ νὰ λά­βουμε δύ­ναμη στὸν ἀ­γώνα τῆς νη­στείας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀ­να­λο­γι­σθοῦμε τὸ δικό μας χρέος· τὴν κλήση ποὺ ἀ­πευ­θύ­νει ὁ Θεὸς σὲ κάθε πι­στὸ μα­θητή του: «Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πίσω μου ἀ­κο­λου­θεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ράτω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θείτω μοι» (Μκ. 8, 34)· «ὅ­ποιος θέ­λει νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θή­σει ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ καὶ δι­ε­φθαρ­μένο ἑ­αυτό του, μὲ στα­θερὴ τὴν ἀ­πό­φαση νὰ ση­κώ­σει σταυρό, νὰ ὑπο­στεῖ κάθε δο­κι­μα­σία, ἀ­κόμη καὶ θά­νατο, καὶ τότε νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θή­σει».

          «Ἀ­ράτω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ»: Ὁ Κύ­ριος ζη­τάει ἀπὸ τοὺς μα­θη­τές του τὴν τέ­λεια αὐ­τα­πάρ­νηση· νὰ ση­κώ­σουν τὸν σταυρό τους μὲ ἀ­πό­φαση θα­νά­του. Ποιός ὅ­μως εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ σταυ­ρὸς ποὺ κα­λεῖ­ται νὰ ἀ­να­λά­βει κάθε πι­στὸς μα­θη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ;

          Εἶ­ναι πρώ­τι­στα ἡ νέ­κρωση τῶν πα­θῶν καὶ τῶν σαρ­κι­κῶν φρο­νη­μά­των. «Οἱ δὲ τοῦ Χρι­στοῦ τὴν σάρκα ἐ­σταύ­ρω­σαν σὺν τοῖς πα­θή­μασι καὶ ταῖς ἐ­πι­θυ­μί­αις» (Γαλ. ε´ 24), ση­μει­ώ­νει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. Αὐ­τὸς ποὺ ἀ­νή­κει πρα­γμα­τικὰ στὸν Χρι­στὸ ἀ­γω­νί­ζε­ται νὰ ἀ­πο­κό­ψει ὁ­ρι­στικὰ τὶς ἁ­μαρ­τω­λὲς συ­νή­θειες, τὰ πάθη καὶ τὰ ἐ­λατ­τώ­ματα ποὺ ἔ­χουν ρι­ζώ­σει βα­θιὰ μέσα στὴν ψυχή του·  τὴν ζή­λεια, τὸν φθόνο, τὸ ψέμα, τὴν ἀ­πάτη, τὴν κα­τά­κριση, τὴν πλε­ο­νε­ξία, τὴν φι­λη­δο­νία, τὴν φι­λαρ­γυ­ρία, ὅλα δη­λαδὴ ἐκεῖνα ποὺ δι­α­τη­ροῦν μέσα του ζων­τανὸ τὸν πα­λαιὸ ἄν­θρωπο καὶ ἀ­φή­νουν νὰ κυ­ρι­αρ­χεῖ τὸ ἐγὼ του.         
           Ἐ­κτὸς ὅ­μως ἀπὸ τὴν νέ­κρωση τῶν πα­θῶν, ποὺ εἶ­ναι ἑ­κού­σιος σταυ­ρὸς γιὰ τὸν πι­στό, ὑ­πάρ­χει καὶ ὁ ἀ­κού­σιος σταυ­ρός, ποὺ κα­λεῖ­ται νὰ ση­κώ­σει μὲ τὴν ἴ­δια ἀ­φο­σί­ωση καὶ αὐ­τα­πάρ­νηση. Πρό­κει­ται γιὰ τὶς θλί­ψεις καὶ τὶς δο­κι­μα­σίες τῆς ζωῆς· μιὰ ξα­φνικὴ ἀ­πο­τυ­χία, ἕνα ἀ­ξε­πέ­ρα­στο κατὰ τὰ ἀν­θρώ­πινα δε­δο­μένα πρό­βλημα, μία ὁ­λο­φά­νερη ἀ­δι­κία, μία ἀ­νί­ατη ἀ­σθέ­νεια, ἕνα ἀ­βά­σταχτο πέν­θος. Ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ Θεοῦ δέ­χε­ται νὰ ση­κώ­σει ἕνα τέ­τοιο σταυρὸ ὄχι μὲ ἀν­τί­δραση ἐ­σω­τε­ρικὴ οὔτε μὲ πα­θη­τικὴ ἀ­πο­δοχή, ἀλλὰ πρό­θυμα καὶ καρ­τε­ρικά, μὲ εὐ­χα­ρι­στία πρὸς τὸν Θεό. Ἄλ­λω­στε γνω­ρί­ζει ὅτι αὐ­τὸς ποὺ τοῦ τὸν δί­νει δὲν εἶ­ναι κά­ποιος ποὺ ὁ­ρί­ζει σταυρὸ γιὰ τοὺς ἄλ­λους μόνο, ἀλ­λὰ Ἐ­κεῖ­νος ὁ ὁ­ποῖος πρῶ­τος τὸν ἐ­βά­στασε· μά­λι­στα δὲ Σταυ­ρὸ τέ­τοιας ὀ­δύ­νης, ποὺ κα­νεὶς ἄν­θρω­πος δὲν ἔ­χει ἀ­να­λά­βει καὶ οὔτε πρό­κει­ται ποτὲ νὰ ἀ­να­λά­βει.

          Ἡ ζωὴ, λοι­πόν, τοῦ χρι­στι­α­νοῦ εἶ­ναι συ­νυ­φα­σμένη μὲ τὸν σταυρό, τὸν ὁ­ποῖον κα­λεῖ­ται νὰ ση­κώ­σει κάθε πι­στός, ἐὰν θέ­λει νὰ εἶ­ναι γνή­σιος μα­θη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ. Ἰ­δι­αι­τέ­ρως ὅ­μως συ­νυ­φα­σμένη μὲ τὸν σταυρὸ εἶ­ναι ἡ ζωὴ τοῦ Κλη­ρι­κοῦ. Καὶ τοῦτο δι­ότι ὁ Κλη­ρι­κός, οἱ­ου­δή­ποτε βα­θμοῦ, εἶ­ναι ἡ ἀ­δι­ά­κοπη πα­ρά­ταση τῆς ζωῆς τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου Ἰ­η­σοῦ.

          Ἡ ἱ­ε­ρω­σύνη ποὺ φέ­ρει, τὸ μέγα τοῦτο μυ­στή­ριο καὶ ὑ­περ­γή­ινο λει­τούρ­γημα, δὲν πε­ρι­βάλ­λε­ται μόνο ἀπὸ οὐ­ρά­νια λαμπρό­τητα καὶ δόξα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ σταυ­ρώ­σιμα δά­κρυα καὶ θλί­ψεις. Μία πρώτη ἐν­τύ­πωση αὐ­τῆς τῆς πρα­γμα­τι­κό­τη­τος λαμ­βά­νει ὁ νε­ο­χει­ρο­το­νη­θεὶς ἱ­ε­ρεὺς κατὰ τὴν ἡ­μέρα τῆς χει­ρο­το­νίας του, ὅ­ταν δε­χό­με­νος ἀπὸ τὰ χέ­ρια τοῦ Ἀρ­χι­ε­ρέως τὴν ἱ­ερὰ πα­ρα­κα­τα­θήκη, τὸ τί­μιο Σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ, στέ­κε­ται πίσω ἀπὸ τὴν ἁ­γία Τρά­πεζα, ἀ­κρι­βῶς κάτω ἀπὸ τὸν Ἐ­σταυ­ρω­μένο. Τὴν ὥρα ἐ­κείνη ὁ ἱ­ε­ρεὺς εἰ­σέρ­χε­ται στὴν ἀ­τμό­σφαιρα τοῦ Σταυ­ροῦ καὶ τῆς θυ­σίας. Τοῦτο τὸ γε­γο­νὸς δί­νει τὸ νό­ημα πιὰ τῆς ἱ­ε­ρα­τι­κῆς του ζωῆς. Ἀπὸ τὴν ἡ­μέρα αὐτὴ θὰ ση­κώ­νει πολ­λοὺς σταυ­ρούς, μὲ πρῶτο τὸν δικό του, τὸν προ­σω­πικό, ποὺ εἶ­ναι καὶ ὁ πιὸ βα­ρύς.

          Πρῶ­τος ὁ ἱ­ε­ρεύς, ὡς ὑ­πό­δει­γμα τῆς κατὰ Χρι­στὸν ζωῆς, κα­λεῖ­ται νὰ ἀ­παρ­νη­θεῖ τὸν ἑ­αυτό του· νὰ ἀ­πο­βά­λει τὸν πα­λαιὸ ἄν­θρωπο· νὰ αὐ­το­σταυ­ρω­θεῖ. Ἔ­χει καὶ αὐ­τὸς ἀ­δυ­να­μίες, κο­σμι­κὲς ἐ­πι­θυ­μίες, πει­ρα­σμι­κὲς ἐ­πι­θέ­σεις. Πρέ­πει ὅ­μως νὰ τὶς σταυ­ρώ­σει. Καὶ ἡ σταύ­ρωση αὐτὴ ἀ­παι­τεῖ ἀ­γώνα, πά­θος, πι­κρὸ πο­τή­ριο, θά­νατο, φέ­ρει ὅ­μως τὴν προ­σω­πική του ἀ­νά­σταση.

          Ἀλλὰ ἔ­χει καὶ ἄλ­λους σταυ­ροὺς νὰ ση­κώ­σει· τό­σους μά­λι­στα, ὅ­σοι καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ φέ­ρει στὸ πε­τρα­χήλι του. Κα­θέ­νας μὲ τὴν κρίση του, μὲ τὰ προ­βλή­ματά του, μὲ τὶς συ­κο­φα­ντίες του, μὲ τὶς εἰ­ρω­νεῖες του, μὲ τὶς ἀ­σθέ­νειές του, μὲ τὴν ἀ­δι­α­φο­ρία του, μὲ τὶς προ­σω­πι­κές του ἀ­δυ­να­μίες, τοῦ φορ­τώ­νει καὶ ἕνα σταυρό. Πρέ­πει ὅ­λους αὐ­τοὺς τοὺς σταυ­ροὺς νὰ τοὺς κρα­τή­σει μὲ ὑ­πο­μονή, μὲ πρα­ό­τητα, μὲ ἀ­γάπη μέ­χρι θα­νά­του, «ὅτι κρα­ταιὰ ὡς θά­να­τος ἀ­γάπη» (Ἆ­σμα 8,6).

          Ὅλα δὲ αὐτά, δι­α­τυ­πού­μενα ἐν λόγῳ σή­μερα, τὴν Κυ­ριακὴ τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σεως, κατὰ τὴν ὁ­ποία ἡ Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἑλ­λά­δος θέ­σπισε νὰ τιμᾶ καὶ νὰ προ­βά­λλει τὶς Ἱ­ε­ρα­τι­κὲς Κλήσεις, δί­νουν τὴν εὐ­και­ρία σὲ ὅ­λους μας νὰ ἀ­να­λο­γι­σθοῦμε τὴν πρέ­πουσα στάση μας ἀ­πέ­ναντι στὴν Ἱ­ε­ρω­σύνη καὶ τοὺς Ἱ­ε­ρεῖς μας, ἀλλὰ καὶ ἀ­πέ­ναντι σὲ ἐ­κεί­νους τοὺς νέ­ους ποὺ ἔ­χουν τὴν κλίση τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης ἐμ­φυ­τευ­μένη ἀπὸ τὸν Θεὸ μέσα στὴν ὕ­παρξή τους. Χρέος ὅ­λων μας νὰ σε­βό­μα­στε καὶ νὰ τι­μοῦμε τὸ ὑ­περ­μέ­γι­στο μυ­στή­ριο τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης, τὸ ὁ­ποῖο ἀ­περ­γά­ζε­ται τὴν σω­τη­ρία μας· νὰ προ­σευ­χό­μα­στε γιὰ τοὺς ἱ­ε­ρεῖς μας, ὥ­στε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς χα­ρί­ζει δύ­ναμη νὰ ση­κώ­νουν ἀ­γόγ­γυ­στα τοὺς σταυ­ρούς τους καὶ φω­τι­σμὸ νὰ ὑ­πη­ρε­τοῦν θε­α­ρέ­στως τὸ πα­νά­γιο Θυ­σι­α­στή­ριο καὶ τὸ ποί­μνιό τους· νὰ ἐν­θαρ­ρύ­νουμε τέ­λος καὶ νὰ ἐ­παι­νοῦμε τὰ παι­διὰ ἐ­κεῖνα ποὺ ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ κα­τα­στοῦν λει­τουρ­γοὶ τῶν μυ­στη­ρίων τοῦ Χρι­στοῦ, ἐ­λέγ­χον­τας συγ­χρό­νως μὲ δι­ά­κριση ὅ­σους τὰ ἀ­πα­ξι­ώ­νουν καὶ τὰ ἀ­πο­γο­η­τεύ­ουν. Ἔτσι θὰ γί­νουμε καὶ ἐ­μεῖς ὡς ἄλ­λοι Κυ­ρη­ναῖοι, οἱ ὁποῖοι θὰ βο­η­θοῦμε τοὺς ἤδη χει­ρο­το­νη­μέ­νους Κλη­ρι­κούς, κα­θὼς καὶ τοὺς μελ­λον­τι­κούς, στὴν ἄρση τοῦ σταυ­ροῦ τους· ἀλλά, τὸ κυ­ρι­ώ­τερο, θὰ ἀ­πο­δί­δουμε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν τὴν ἀ­λη­θινὴ λα­τρεία σὲ Ἐκεῖ­νον ποὺ δί­δει τοὺς ποι­μέ­νες στὴν Ἐκ­κλη­σία Του· στὸν Ἐσταυ­ρω­μένο καὶ Ἀ­να­στάντα Κύ­ριο.

          Καλὸ ὑ­πό­λοιπο τῆς Ἁ­γίας καὶ Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς!

            † Ὁ Ἀθη­νῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρό­ε­δρος

            † Ὁ Σάμου καὶ Ἰκαρίας Εὐσέβιος

            † Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας Θεόκλητος

            † Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος

            † Ὁ Σερρῶν καὶ Νιγρίτης Θεολόγος

            † Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος

            † Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἁλμωπίας Ἰωήλ

            † Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος

            † Ὁ Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων Τιμόθεος

            † Ὁ Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος Κωνσταντῖνος

            † Ὁ Κεφαλληνίας Δημήτριος

            † Ὁ Τρίκκης καὶ Σταγῶν Χρυστόστομος

            † Ὁ Καρπενησίου Γεώργιος

Ὁ Ἀρ­χι­γραμ­μα­τεύς

† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

- Χορηγούμενη-