Ἀγαπητοί μου, Πρεσβύτεροι, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου!
Φτάσαμε στὰ Χριστούγεννα καὶ ἑτοιμαζόμαστε νὰ γιορτάσουμε, ὅλοι μας, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ. Δὲν ἐννοῶ μόνο τοὺς «ἐκτὸς» τῆς Ἐκκλησίας, ἄγευστους καὶ ἀνίδεους τῆς «κατὰ Χριστὸν ζωῆς», ποὺ θὰ προσπαθήσουν τάχα νὰ γιορτάσουν μὲ φαγητὰ καὶ στολίδια. Ἐννοῶ καὶ ὅσους, τάχα χριστιανούς, νομίζουν ὅτι ἡ Πίστη μας εἶναι μιὰ προσωπικὴ πορεία ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ, μοναχικὴ καὶ παντέρημη. Ὅμως, ἐκεῖνος ποὺ ἀναζητεῖ τὸν Θεὸ μὲ προσωπικὸ τρόπο, σίγουρα δὲν ζεῖ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ θεολογία καὶ ζωή μας. Καταλήγει σὲ πλάνη, σὲ αἵρεση, καταντᾶ νὰ λατρεύει τὸ εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ του (τὴ γνώμη του ἢ τοὺς «δασκάλους» του) ἢ θυμιατίζει τὶς ἰδεοληψίες τοῦ μυαλοῦ του.
Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος τρόπος οὔτε ὁ Ὀρθόδοξος δρόμος. Χριστούγεννα σημαίνει: γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Καὶ ἡ Ἐκκλησία Του παρατείνεται στοὺς αἰῶνες, μέχρι σήμερα. Ὑπάρχει ἆραγε Ἐκκλησία χωρὶς Χριστό; Ὁπωσδήποτε ὄχι! Ἔγιναν προσπάθειες νὰ ὑπάρξει, ὅμως, πνίγηκαν μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ στὸ αἷμα. Μήπως ὑπάρχει Χριστὸς χωρὶς Ἐκκλησία; Ὁπωσδήποτε ὄχι! Μπορεῖ νὰ λένε μερικοὶ ὅτι πιστεύουν, ἀποδέχονται κάποιον Χριστό, ὅμως διαφωνοῦν μὲ τὴν Ἐκκλησία Του! Κι αὐτό, βεβαίως, εἶναι πλάνη, εἶναι αἵρεση. Οἱ Πατέρες τῆς πίστεώς μας, στὶς Ἱερὲς Συνόδους διεκήρυξαν, ὅτι «ὁ Χριστὸς δὲν ἐγγίζεται, δὲν κατανοεῖται, ἀκόμα καὶ δὲν ὑπάρχει, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία»!
Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Παναγία Παρθένο Μαρία. Μᾶς δίδαξε νὰ Τὸν ἀναζητοῦμε καὶ νὰ Τὸν βρίσκουμε στὸ πρόσωπο κάθε συνανθρώπου μας. «Κατὰ Χριστὸν ζωή», δὲν εἶναι νὰ ἀντιγράφουμε εὐλαβικὲς παντομῖμες καὶ νὰ λέμε εὐσεβιστικὰ λόγια. «Κατὰ Χριστὸν ζωὴ» εἶναι, νὰ προστατεύουμε τοὺς ἀσθενεῖς, νὰ θυσιαζόμαστε γιὰ τοὺς ἀδύναμους, νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἐχθρούς μας. Καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς βεβαίωσε πώς: «ὅ,τι κάνετε στοὺς ‘άλλους’, σὲ μένα τὸ κάνετε».
Ἡ Θεολογία ποὺ τσαλακώνει τὸν ἄνθρωπο, δὲν εἶναι χριστιανική! Ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη. Ἱερεὺς ἢ πνευματικός, ποὺ σπρώχνει τοὺς πιστοὺς στὸν θάνατο ἢ τοὺς διδάσκει ἐνάντια στὴν Ἐκκλησία, δὲν λατρεύει τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὸν διάβολο! Πιστοί, ποὺ δὲν ἀπαντοῦν: «νὰ εἶναι εὐλογημένο» σὲ ὅσα τοὺς λέει ἡ Ἐκκλησία, ἐκεῖνοι εἶναι τάχα πιστοὶ καὶ λατρεύουν τὸ εἴδωλό τους καὶ τὴν ἐγωϊστική τους θανατηφόρα γνώμη.
Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Προσκαλεῖ ὅλο τὸν κόσμο «προκειμένου νὰ τὸν προσλάβει καὶ νὰ τὸν κάνει Ἐκκλησία». Ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει καὶ τίποτε καὶ κανένας δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ Τοῦ ἀντισταθεῖ. Γεννήθηκε στὴ Φάτνη τῆς Βηθλεέμ καὶ πέθανε σταυρωμένος στὸν Γολγοθᾶ. Καὶ τὸ τίμιο Αἷμα Του κρατιέται ἀκόμα ζεστὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Χριστὸς δέχτηκε ταπεινώσεις, ἐξευτελισμοὺς καὶ ραπίσματα. Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει μάγουλα, ὅποιος ραπίζει τὴν Ἐκκλησία, ραπίζει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὅποιος περιφρονεῖ τὴν Ἐκκλησία, ταπεινώνει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὅποιος διδάσκει ἀλλιώτικα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐξευτελίζει τὸν ρόλο Της καὶ τὸν δρόμο ποὺ μᾶς δείχνει.
Ἀγαπητοί μου,
Φτάσαμε κι ἐφέτος στὰ Χριστούγεννα καὶ ἑτοιμαζόμαστε νὰ γιορτάσουμε. Ὅμως, ὁ ἐφετινὸς γιορτασμός, ἂν θέλουμε νὰ γίνει εὐάρεστος στὸν Θεό, ἂς γίνει σοβαρός! Οἱ ἄγγελοι, τὴ νύχτα τῆς Βηθλεέμ ἔψαλλαν: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας[1]» δηλαδή: «Δόξα στὸν ὕψιστο Θεὸ καὶ εἰρήνη στὴ γῆ, στοὺς ἀνθρώπους καλῆς προαιρέσεως». Ἂς σεβαστοῦμε τὰ 20 χιλιάδες ἑλληνικὰ σπίτια ποὺ βούλιαξαν στὸ πένθος καὶ «ἔκλεισαν». Ἂς ταπεινώσουμε τὰ ὑπερήφανα φρύδια μας. Ἀκοῦστε τὴν Ἐκκλησία, ὅσοι σχίσατε τὸν ἄρραφο χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ (τὸν ὁποῖο σεβάστηκαν ἀκόμα καὶ οἱ σταυρωτές του). Κι ἂς πλησιάσουμε τὴ Φάτνη γιὰ νὰ διδαχτοῦμε, ὄχι νὰ διδάξουμε. Γιὰ νὰ πάρουμε «νοῦν Χριστοῦ», ὄχι νὰ δώσουμε «μυαλὸ» στὸν Θεό. Γιὰ νὰ ἀφουγκραστοῦμε τί μᾶς λέει ὁ Χριστός, ὄχι γιὰ νὰ Τοῦ κραυγάσουμε τὶς ἰδέες μας.
Τὸ λοιπόν, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου:
«Χριστὸς γεννᾶτε, δοξάσατε! Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε! Χριστὸς ἐπὶ γῆς ὑψώθητε»!
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος
[1] Ἡ σωστὴ γραφὴ εἶναι «εὐδοκίας» καὶ ὄχι «εὐδοκία», ὁπότε καὶ ἀποδίδεται ἔτσι σωστὰ τὸ νόημα.
