Η διαπίστωση αυτή στην οποία κατέληγα στο γραπτό: “Ερντογάν Α΄ ο μικροπρεπής”, δεν έπεσε ξαφνικά από τους ουρανούς. Αμέτρητα κείμενα, όλες αυτές τις δεκαετίες, έχουν αναγορεύσει τη χλεύη και τη γελοιογραφία σε σημαντικά όπλα κριτικής, αν όχι απόρριψης, ιδίως ως προς τις εξουσίες εκείνες που έχουν “υπερβεί τα εσκαμμένα”, όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Υπάρχουν όμως δύο, διαφορετικές μεταξύ τους οπτικές, ως προς αυτό. Η μία αφορά τον Τούρκο Πρόεδρο που όχι μόνο “υπερέβη τα εσκαμμένα” αλλά υπερέβη το ίδιο το γήπεδο, μέσα στο οποίο βρίσκεται το εν λόγω σκάμμα.
Μπορεί η γελοιογραφία του “CHARLIE HEBDO” να είδε το φως, μετά από τις αλλεπάλληλες ύβρεις του Ερντογάν, προς το Γάλλο Πρόεδρο, και μπορεί να επιβεβαιώνει τα περί της χλεύης προς τους φασίστες, όμως αν και όφειλε με έναν πολύ εύκολο τρόπο να στηλιτεύσει ταυτόχρονα τη στάση της Ευρώπης απέναντι στην χαϊδεμένη της Τουρκία, δεν το πράττει.
Έχει όμως ενδιαφέρον η κριτική που ασκείται προς τη συγκεκριμένη γελοιογραφία, ότι και αυτή, το παρατράβηξε, όπως είδα κάποιους εκ της ημεδαπής πολιτικής, πανεπιστημιακούς να λένε και να επισημαίνουν κάτι τέτοιο, με το οποίο φυσικά και δεν συμφωνώ καθόλου.
Ας μην επεκταθώ στα των Ισλαμιστικών επιθέσεων, σε προηγούμενο χρόνο, εις βάρος του περιοδικού, και το τι είδους βρασμό ψυχής προκάλεσαν, ώστε μετά τόσο καιρό, να μετατρέψουν τον πόνο και το θυμό, σε σκίτσο.
Να επισημάνω απλώς με τη σειρά μου, δυο κενά: Το ένα είναι ότι, αν υπερέβησαν τα εσκαμμένα, αμφότερα τα μέρη, τόσο ο Ερντογάν, όσο και το “CHARLIE HEBDO”, κάτι δηλαδή σαν “Χ”, η οπτική αυτή μάλλον κλείνει το μάτι προς τον εξ αυτών πρώτο. Αυτή είναι η απάντηση στις ημεδαπές προσεγγίσεις, που τόνισα νωρίτερα.
Όσο για το άλλο, αυτό αφορά ειδικά στα της Γαλλίας: Ότι οι θρησκείες δεν έχουν να κάνουν με το κράτος. Και ότι εάν οι πολίτες πιστεύουν ότι ο γάιδαρος πετάει…δικαίωμα τους…αυτό όμως να το λένε σε ιδιωτικό χώρο.
Ότι δεν παρεξηγούν κάποιον που πιστεύει ότι ο γάιδαρος πετάει…εάν όμως προσπαθήσει να τους πείσει ότι πράγματι πετάει…τότε όλα είναι εφικτά..η βλασφημία..η γελοιογραφία..τα πάντα..
Η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα από όλες τις χώρες του ΟΗΕ που θρησκείες και κράτος είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Το κράτος δεν αναγνωρίζει καμία θρησκεία…αλλά σέβεται και προστατεύει τον πολίτη της αν πιστεύει κάπου με την μοναδική προϋπόθεση, όπου πιστεύει να παραμένει σε ιδιωτικό χώρο.
Ας μη κρίνουμε με βάση τα Ελληνικά μέτρα και το “Μη βλασφημείτε τα Θεία”. Που μπορεί να επεκτείνονται μέχρι και στους κάθε τύπου και θρησκείας προφήτες.
Παρόλα αυτά αν υπάρχει κάτι το μεμπτό στην συγκεκριμένη γελοιογραφία σχετίζεται με όσα υποστήριξα στο τελευταίο μου γραπτό: Άμα φασίστας πει άλλον φασίστα, δεν πιάνει, που δυστυχώς επιβεβαίωσε ότι εκτός από τα όμορφα χωριά, που καίγονται όμορφα, το ίδιο συμβαίνει και με τα όμορφα γραπτά, όπως το υπόψιν που κάηκε επίσης.
Οφείλω λοιπόν να θυμίσω ότι αν μπάζει από κάπου η συγκεκριμένη γελοιογραφία έγκειται στο ότι απουσιάζει από την εικόνα η Τουρκόφιλη Γερμανική Ευρώπη. Αυτή που θα όφειλε επίσης να σατιριστεί, στο ίδιο σκίτσο. Μια στάση που πέραν από την χωρίς αντίκρισμα κυρωσιολογία, μόνο σαν χάδι, αν όχι επιβράβευση, προς τον Ερντογάν, μπορεί να θεωρηθεί.
Αν γίνονταν αυτό, κανείς, ούτε καν οι Τούρκοι, ακόμη και οι πλέον φανατικοί ισλαμιστές αλλά και άλλοι εκ του Ισλάμ, θα μπορούσαν να εκλάβουν τη γελοιογραφία, σαν επιστροφή στις λογικές της διαμάχης των θρησκειών, που μόνο τον Τουρκικό φασισμό και ρατσισμό μετά του προκαθημένου και των υπολοίπων ομοϊδεατών του από το Ισλάμ, αναπαράγουν και ευνοούν.
Τέλος, όπως έγραφα: “δεν θα κατέφευγα, όσον αφορά τον Ερντογάν, στο γνωστό νομικό αξίωμα: “Ένοχος ένοχον ου ποιεί”. Γιατί η συγκεκριμένη φράση ουδόλως έχει εφαρμογή στα του Τούρκου προκαθημένου. Όντας ένοχος, όχι μόνο ποιεί ενόχους, κατά χιλιάδες πολλές, αποστέλλοντας επί το Ισλαμιστικό τρομοκρατικό έργο, σε διάφορες χώρες αλλά επιπλέον παραποιεί και το κάθε τι, όταν είναι να παραληρήσει, όπως μονίμως πράττει. Και ποιεί δηλαδή ενόχους και παραποιεί καταστάσεις”.
Και ο προκλητικός όσο και θανατηφόρος ισλαμιστικός, και για αυτό τρομοκρατικός ισλαμισμός, θα συνεχίσει να δημιουργεί νέες κλιμακώσεις. Οι οποίες θα επιτείνονται όσο η Ευρώπη δεν παίρνει τη σκυτάλη από το “CHARLIE HEBDO”, ώστε να προχωρήσει μια και καλή, στην επίλυση της επί δεκαετίες άλυτης Τουρκικής εξίσωσης, μετά του ομωνύμου Ζητήματος, παρακάμπτοντας φυσικά τα της διαμάχης των θρησκειών.
Εμάς πάντως δεν θα μας κουράσει να λέμε και να ξαναλέμε, ότι μια τέτοια επίλυση μπορεί να αναγεννήσει ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο. Να την ξανακάνει Ευρώπη. Εννοείται, πριν από όλα, να ξανακάνει Ελλάδα, την ίδια αυτή χώρα. Ας έλεγαν κάποιοι ότι: “Αυτή είναι η Ελλάδα”. Γιατί οι υπαρκτές οντότητες ούτε Ελλάδα είναι ούτε Ευρώπη.
Τα Γαλλικά κλειδιά, καλά είναι και ξακουστά, όμως στην περίπτωση που συζητάμε δεν πιάνουν χαρτωσιά. Τα κλειδιά που χρειάζονται, βρίσκονται στη Μεσοποταμία και στην Καρδουχία χώρα. Στην ιδιαίτερη αυτή πατρίδα, του πλέον καθημαγμένου λαού στον πλανήτη. Αν τώρα η Ευρώπη επιβεβαιώσει το όνομά της, που ετυμολογικά προέρχεται από το “ευρύς” και “ορώ”, και σημαίνει ότι βλέπει μακριά, τότε μπορεί να κάνει κάτι.
____________
{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000},
