Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν και στον τόπο μας τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών. Μετράμε δολοφονίες γυναικών και πολλά ακόμα συμβάντα, άλλα γνωστά και άλλα «άγνωστα», σε συναδέλφους, φίλες, συγγενείς, γειτόνισσες…
Αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή και τα γεγονότα πως δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, με διαφορετικές αιτίες. Για εμάς το ζήτημα δεν είναι το όποιο προσωπικό παρελθόν του κάθε δράστη ή ο πρότερος έντιμος βίος του. Δεν είναι η κατάσταση της ψυχικής του υγείας.
Τα φαινόμενα βίας κατά των γυναικών, που πλέον εμφανίζονται στην πόλη, τη γειτονιά, την πολυκατοικία ή τον χώρο δουλειάς μας, αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, με αυτό της φτώχειας, της ανεργίας, των απλήρωτων λογαριασμών, της ακρίβειας, των πλειστηριασμών, της εντατικοποίησης στους χώρους δουλειάς, του πολέμου και πάει λέγοντας… Όσο όλα τα δικαιώματα μας θα ανάγονται στη σφαίρα της «ατομικής ευθύνης» τόσο περισσότερο θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις πιο σκληρές συνέπειες.
Δε φτάνει μόνο το να «σπάσουν οι γυναίκες τη σιωπή τους». Εξάλλου έχουμε άπειρα και πολύ τραγικά παραδείγματα που οι γυναίκες μίλησαν, απευθύνθηκαν στις αρχές, αλλά εν τέλει αφέθηκαν μόνες να αντιμετωπίσουν καταστάσεις, με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο. Και αυτό γιατί η όποια ευαισθησία της κάθε κυβέρνησης, για τα μέτρα περιορισμού της βίας, αρχίζει και τελειώνει στα «όρια της αντοχής της οικονομίας». Το κριτήριο του «κόστους» για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους βάζει τη σφραγίδα στις τεράστιες ελλείψεις στις κατάλληλες και απαραίτητες υποδομές.
Δε φτάνει μόνο να απαριθμούμε ονομαστικά το κάθε θύμα, γιατί η λίστα μεγαλώνει και σε καμία περίπτωση η βία δεν πρέπει να μας γίνεται συνήθεια. Στη «αρένα» και τη σήψη της κοινωνίας που κουμάντο κάνει η εκμετάλλευση, καλλιεργούνται αναχρονιστικές, πατριαρχικές κοινωνικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, παλιά και δήθεν «σύγχρονα» κοινωνικά στερεότυπα για την κοινωνική θέση της γυναίκας, τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Χρειάζεται σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ, να αναμετρηθούμε με τις σάπιες «αξίες» του ατομισμού, του εγωιστικού τρόπου ζωής και σκέψης, του δόγματος «ο θάνατος σου η ζωή μου», την υποτίμηση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, ακόμα και της ζωής του. Αυτός είναι ο οικονομικός, κοινωνικός, πολιτιστικός «βούρκος», που διαμορφώνει προσωπικότητες «ικανές» να διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα και αφήνει τις γυναίκες, ακόμα και τα παιδιά απροστάτευτα.
Η οργανωμένη ζωή και δράση, μέσα από το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, μέσα από τα σωματεία στους χώρους δουλειάς να αποτελέσει την «ασπίδα προστασίας» για κάθε γυναίκα. Να γίνουμε όλοι, άντρες και γυναίκες, η ασπίδα προστασίας για κάθε γυναίκα, να κάνουμε τα σκοτάδια φως.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
- Εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, συμβουλευτικών κέντρων και ξενώνων φιλοξενίας, στελεχομένων με ειδικευμένο και μόνιμο προσωπικό, που να καλύπτει τις ανάγκες, χωρίς την εμπλοκή ΜΚΟ. Γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προυπολογισμό.
- Δημόσιο και δωρεάν δίκτυο πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών με επίκεντρο τη γειτονιά.
- Ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία και σχολές, στους χώρους κατάρτισης από επιστημονικούς κρατικούς φορείς.
Αλεξανδρούπολη 22/06/2024
