Το παιδί μετά την γέννηση του έχει αποκλειστική σχέση με την μητέρα και τον πατέρα. Είναι μαζί τους συνεχώς, δεν το χωρίζει τίποτα και κανείς από αυτούς -τους ”σημαντικούς άλλους”. Καθώς το πρωτότοκο παιδί ζει από αυτήν την σύνδεση αποκλειστικότητας με τους γονείς του έρχεται η γέννηση ενός νέου μέλους… Αυτή η γέννηση γίνεται η αφορμή για μία ποικιλία συναισθημάτων σε όλα τα μέλη της οικογένειας.
Oι ισορροπίες αλλάζουν, μαζί και οι προτεραιότητες τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό. Το μωρό τραβάει την περισσότερη προσοχή, φυσικό αποτέλεσμα των αναγκών που το διέπουν, ενώ το πρωτότοκο παιδί χάνει την πρωτοκαθεδρία του… Από το κέντρο του κόσμου, συχνά νιώθει πως βρίσκεται στο κέντρο του περιθωρίου! Σαν αποτέλεσμα το παιδί νιώθει ζήλεια για το μικρό του αδερφάκι, φθόνο και εχθρότητα (για το αδερφάκι αλλά και για τους γονείς), συναισθήματα φυσιολογικά αφού πρόκειται για την απειλή αυτής της αποκλειστικότητας.
Όμως αυτή η πρωταρχική απειλή, η αίσθηση ανισορροπίας και ανασφάλειας, με τον καιρό μετατρέπεται σε έναν δεσμό αίματος που μας ενώνει με τα αδέρφια μας μέχρι να γεράσουμε. Η αγάπη σιγά- σιγά παίρνει την θέση του μίσους και καθώς το βρέφος εξελίσσεται, ο νεότερος αδερφός-ή νιώθει περήφανος και αρχίζει να αγαπάει και να αποδέχεται το πλάσμα αυτό που μέχρι πριν λίγο (ίσως και να) μισούσε. Οι σχέσεις με το πέρασμα του χρόνου γίνονται πιο ισότιμες, η αρχική απειλή μειώνεται, η αγάπη και το δέσιμο μεγαλώνει.
Η σχέση μας με τα αδέρφια σημαίνει σιγά σιγά μετατρέπεται σε αφοσίωση, καλύτερη και δυνατότερη από κάθε άλλου είδους σχέσης. Παρά τις συγκρούσεις μας είμαστε οι πρώτοι “σύμμαχοι” με τα αδέρφια μας απέναντι στους “εχθρούς” ακόμα και όταν τα πράγματα μέσα στην οικογένεια πάνε στραβά. Είναι η δύναμη του κοινού βιώματος που μας ενώνει, μας κάνει πιο δυνατούς, το αίσθημα ότι ανήκουμε σε μια ομάδα!
Όσο μεγαλώνουμε η σχέση μας γίνεται όλο και πιο στενή, όλο και πιο δυνατή. Μπορεί μεγαλώνοντας, να κάνουμε διαφορετική ζωή από τα αδέρφια μας, να κάνουμε δική μας οικογένεια αυτό όμως δεν λειτουργεί ως βαρίδιο η εμπόδιο σε αυτόν τον ”ισχυρό δεσμό” μεταξύ των αδερφών.
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
