Ἕνας δοκιμασμένος ἀπό θλίψεις ἄνθρωπος καθόταν σέ μιά ἄκρη τοῦ δρόμου τῆς Ἱεριχοῦς καί ζητιάνευε. Ζητιάνευε ὄχι γιατί τεμπέλης ὄντας ὁ ἴδιος καί ἤθελε νά ἐκμεταλλευτεῖ τά ἀγαθά συναισθήματα τῶν ἄλλων, ἀλλά γιατί ὡς τυφλός δέν μποροῦσε νά ἐργασθεῖ καί νά συντηρήσει τόν ἑαυτό του. Ἀκούγοντας θόρυβο πολύ, κατάλαβε ὅτι περνοῦσε πολύς λαός ἀπό μπροστά του καί ἔσπευσε νά ρωτήσει τί συμβαίνει. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι διέρχεται ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ ὀνομαστός διδάσκαλος μέ τά πολλά θαύματα, ἄρχισε ἀμέσως νά φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ, ἐλέησέ με».
Ὅσοι προπορεύονταν τοῦ Χριστοῦ τόν μάλωναν καί τοῦ φώναζαν νά σωπάσει, θεωρώντας ὅτι αὐτό ἐπέβαλε ἡ εὐπρέπεια.
Φωνάζει ὁ τυφλός πρός τόν Χριστό καί μάλιστα ἀποκαλώντας τον ὄχι «Ναζωραῖο», ὅπως τοῦ τόν εἶχαν συστήσει προηγουμένως αὐτοί πού τόν πληροφοροῦσαν γιά τά ὅσα συνέβαιναν, ἀλλά ἐκδηλώνοντας ἕναν πηγαῖο σεβασμό, «Υἱό Δαυίδ» δηλαδή ἀπόγονο τῆς βασιλικῆς γενιᾶς, ἄξιο ὑπεροχικῆς τιμῆς καί ἀνώτερο κάθε ἄλλου στόν λαό!
Καί ἐκεῖ πού ἐκδηλώνεται αὐτή ἡ ἀγνή καί γνήσια πίστη, σπεύδουν οἱ ἄνθρωποι νά τήν καταπνίξουν. Μέ προσχήματα καθωσπρεπισμοῦ καί εὐγένειας ἤ φροντίζοντας δῆθεν γιά τόν διδάσκαλο, προσπαθοῦν ν’ ἀποτρέψουν τή συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου! Αὐτό δέ, συμβαίνει πάντα μέ τήν πίστη. Ὅταν πάει νά καλλιεργηθεῖ στήν ψυχή, ὅταν πάει νά ἐκδηλωθεῖ καί νά ἀναδειχθεῖ κυρίαρχη στή ζωή κάποιου, σπεύδουν οἱ ἄλλοι, νά τήν μαράνουν, νά τήν πολεμήσουν, νά τήν εἰρωνευθοῦν;
Ἐνοχλεῖ ἡ πίστη! Ἀνατρέπει δολερά σχέδια καί ἀποδεικνύει τό μάταιο καί προβληματικό τοῦ παρόντος κόσμου. Γι΄ αὐτό καί οἱ ὑπηρέτες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, μεθοδικά καί κατευθυνόμενα τήν κτυποῦν.
Κι ἐνῶ ὁ τυφλός ἀντιπαλεύει μόνος του μ’ ὅλους τούς ἄλλους, τί κάνει ὁ Χριστός μας; Συμπεριφέρεται σάν νά μήν ὑπάρχουν οἱ ἄλλοι, παρά μόνο ὁ τυφλός πού προσέβλεπε πρός Αὐτόν! Δίνει ἐντολή, τόν φέρνουν μπροστά του καί τότε τόν ρωτᾶ «τί θέλεις νά σοῦ κάνω;», γιά νά λάβει σταθερή καί ρητή τήν ἀπάντηση «Κύριε θέλω νά ἀποκτήσω πάλι τό φῶς μου, νά ξαναδῶ». Ὁ τυφλός πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἰκανός νά τόν θεραπεύσει καί τοῦ τό ζητᾶ ἀπερίφραστα. Αὐτή τήν πίστη θέλει ὁ Χριστός νά ἀναδείξει, γι’ αὐτό καί προκαλεῖ τόν παραπάνω διάλογο.
Ἡ πίστη σφυρηλατεῖ τήν οὐσιαστική σχέση τοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου γι’ αὐτό καί στήν ὁλοκάθαρη τήν γνήσια καί ἀγαπητική της μορφή σημασιοδοτεῖ τήν ἐνότητα Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τήν σωτηρία, τόν ἁγιασμό, τήν θέωση.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
