Τήν σημερινή Κυριακή, ἡ Ἐκκλησία μας ἔρχεται νά ἀναδείξει μία μορφή ὑπεροχική στή χορεία τῶν Ἁγίων της, τόν ὅσιο Ἰωάννη, ἡγούμενο τῆς Μονῆς Σινᾶ καί συγγραφέα τοῦ ἀσκητικοῦ βιβλίου πού εἶναι γνωστό ὑπό τόν τίτλο «Κλίμαξ», ἐπειδή ἐπιθυμεῖ νά ὑπογραμμίσει τό γεγονός τῆς ἄσκησης ὡς ἀπαραίτητου στοιχείου τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μᾶς τονώνει ἔτσι στήν ἀγωνιστική πορεία μας πρός τό Πάσχα, καθώς ὅσο προχωρᾶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀνθρώπινο εἶναι κάποιοι νά λιποψυχοῦν καί νά χρειάζονται ἐνίσχυση.
Γιά νά ἀναδείξει τό σημαντικό τῆς ἄσκησης στήν πορεία μας πρός τόν θεό Πατέρα καί τήν ἀξία της στή διατήρηση μίας οὐσιαστικῆς σχέσης μαζί του, ἡ Ἐκκλησία ἐπιλέγει τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς μιλᾶ γιά προσευχή καί νηστεία, ὡς ὅπλα τά ὁποῖα ὅταν συνδυάζονται ἐπιφέρουν σπουδαία νίκη κατά τῶν δαιμόνων.
Ἡ ἀναφορά βεβαίως γίνεται ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν νά ἐκβάλουν ἕνα δαιμόνιο ἀπό ἕνα δυστυχισμένο νέο, τόν ὁποῖο ὁ πατέρας του στή συνέχεια ἀναγκάζεται νά φέρει μπροστά στόν Χριστό. Παράξενο! Οἱ μαθητές ἦταν οἱ ἴδιοι πού εἶχαν ἐπιτελέσει τόσα θαύματα, ἰδίως ὅταν ὁ Χριστός τούς χώρισε σέ ὁμάδες καί τούς ἔστειλε στήν Ἰουδαία, θά λέγαμε σέ μία ἐκπαιδευτική ἀποστολική περιοδεία. Τότε, ἀλλά καί στή συνέχεια, πῶς τά κατάφεραν ἀλλοῦ καί τώρα ἀποτυγχάνουν; Εἶναι σαφής ἡ πρόθεση τοῦ Κυρίου νά καλλιεργήσει πνεῦμα ταπεινοφροσύνης στούς μαθητές του, ὥστε νά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ δύναμη πού κατεῖχαν δέν ἦταν δική τους, ἀλλά «ἄνωθεν δώρημα τέλειον».
Ὅχι ὅμως μόνο αὐτό. Ὁ Χριστός θέλει νά τονίσει στούς δικούς του ἀνθρώπους σέ αὐτούς πού ἦταν οἱ μαθητές του καί αὔριο οἱ Ἀπόστολοι σέ αὐτούς πού εἶχαν διακριθεῖ γιά τήν ἀγαθή τους προαίρεση καί τήν πνευματικότητα, πώς δέν ἐπιτρέπεται νά ἐφησυχάζουν, ἀλλά ὀφείλουν διαρκῶς νά ἀγωνίζονται γιά πνευματική προκοπή, καθώς ἡ στασιμότητα σημασιοδοτεῖ πνευματική παθογένεια. Ὁ Χριστός μᾶς προτείνει τόν συνδυασμό νηστείας καί προσευχῆς, ἀρετές πού ἔκτοτε συναπαρτίζουν τή βάση αὐτοῦ πού ὀνομάζουμε ἀσκητική τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ Ἐκκλησία γιά τά ἀγαθά δέν ἀπαντᾶ στήν κατάχρηση μέ ἄρνηση, στήν ὑπερβολή μέ παραίτηση, στήν λαιμαργία μέ ἀσιτία, ἀλλά διδάσκει τήν χρήση, τήν συντήρηση, σέ συνδυασμό μέ τήν ἱεράρχιση ἀγαθῶν καί ἀναγκῶν. Ἄν ὄντως πολιτευόμαστε μέ αὐτό τόν τρόπο δέ θά δοκιμάζουμε κρίσεις, δέ θά ἔχουμε πτωχεύσεις, δέ θά βιώνουμε δυστυχίες.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
