Μιὰ πρώτη ἀντίδραση στὰ γεγονότα τῆς ἐνανθρωπήσεως καί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ὑπῆρξε ὁ σκανδαλισμός. Ὁ σκανδαλισμὸς ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ καλοπροαίρετους ἀνθρώπους, τοῦ Ἰωσήφ. Ὅταν ἀντιλαμβάνεται πὼς ἡ Παρθένος Μαριάμ, ἡ ἐκλεκτὴ καὶ εὐσεβέστατη κόρη, μὲ τὴν ὁποία εἶχε μηστευθεῖ, ἑτοιμάζεται νὰ γίνει μητέρα, τὰ χάνει, σκανδαλίζεται φοβερά. Ἕνα σωρὸ ὑποψίες τὸν τυραννοῦν. Ξέρει πολὺ καλὰ τὸν ἄσπιλο χαρακτήρα τῆς Μαρίας, γι’ αὐτὸ βρίσκεται σὲ σύγχυση. Τοῦ εἶναι δύσκολο νά ἔξηγήσει ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν στήν ζωή της.
Ὁ Θεός δέν ρίχνει ἀμέσως φῶς, σιωπᾶ. Ἀφήνει γιὰ ἕνα διάστημα τὸν Ἰωσὴφ νὰ παλεύει μὲ τίς σκέψεις του. Ἐπιτρέπει νὰ ὁδηγηθεῖ πρὸς στιγμὴ ὁ δίκαιος σὲ ἀποφάσεις ἀντίθετες μὲ τὸ θεῖο θέλημα. Καὶ μετὰ ἐπεμβαίνει. Καὶ ἐνῶ σχεδίαζε νὰ ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντά του τὴν Παναγία, «ἄγγελος Κυρίου τοῦ παρουσιάστηκε καί τοῦ εἶπε, “Ἰωσήφ, υἱὲ τοῦ Δαυϊδ, μὴ φοβηθεῖς νὰ παραλάβεις τὴ Μαριάμ, διότι αὐτὸ ποὺ ἔχει στὰ σπλάχνα της εἶναι ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο. Θὰ γεννήσει υἱὸ καὶ θὰ τὸν ὀνομάσεις Ἰησοῦ, διότι αὐτὸς θὰ σώσει τὸ λαό του ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του”».
Ὁ Θεὸς ἀφήνει ἀρχικὰ τὸν Ἰωσὴφ νὰ φθάσει σὲ ἀδιέξοδο, καθὼς βαδίζει μὲ ὁδηγὸ τὸ μυαλό του, καὶ μετὰ τοῦ ἐξηγεῖ ὑπερφυσικὰ τὸ νόημα τῶν γεγονότων. Παρόμοια βλέπουμε νὰ ἐνεργεῖ ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, στὸ λυτρωτικὸ ἔργο, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀπεργάζεται μέσα στοὺς αἰῶνες. Δὲν ἐπεμβαίνει ἀμέσως, δὲ σπεύδει νὰ χύσει φῶς σὲ ὅλες τὶς φάσεις τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας. Ἐπιτρέπει νὰ παλεύουμε μὲ ἀπορίες. Κάποτε, ἀκολουθώντας τὸ χοικὸ μυαλό μας, φθάνουμε σὲ ἀδιέξοδο. Γιὰ νὰ νοιώσουμε τελικὰ ὅτι δὲν ἐπαρκοῦν οἱ δυνάμεις μας γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὰ ἔργα Του. Καὶ ὅταν ἡ ὑπερηφάνειά μας ραγίσει καὶ ἡ ψυχὴ εἰλικρινά ζητήσει τὸ θεῖο φωτισμό, ὁ Θεός στέλνει κάποιο μήνυμα, κάποιον ἄγγελό Του.
Μὴν τὰ χάνουμε λοιπὸν μπροστά στίς ἀνεξιχνίαστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, καὶ πρὸ παντὸς μὴ σπεύδουμε νὰ παίρνουμε ἀποφάσεις μὲ βάση τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα. Ὁ ἐρχομός Ἐκείνου πού θά γινόταν ἡ λύτρωση στήν ἀνθρώπινη τραγωδία συνδέθηκε μέ μικρά καί μεγαλύτερα ἀδιέξοδα, τόν σκανδαλισμό τοῦ προστάτου Ἰωσήφ, μέ τήν ἀδιαφορία τῶν πολλῶν γιά προσφορά στέγης, μέ τό μίσος τῶν κρατούντων του, τόν Ἠρώδη, μέ τήν ξενιτειά στήν Αίγυπτο. Ἡ θεϊκή παρουσία του δέν ἀνέτρεψε στόν ἐξωτερικό φλοιό της τήν ἀνθρώπινη καθημερινότητα, δέν δημιούργησε τεχνητές, εἰδυλλιακές συνθῆκες. Δέν κατήργησε τίς ἐξωτερικές δυσκολίες, τίς ξεπέρασε ὅμως. Αὐτό μᾶς διδάσκει νά μήν ἀμφιβάλουμε νά μήν βιαζόμαστε ἀλλά νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σέ Ἐκεῖνον.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΉΣ
