Συχνά συναντώ γονείς αναστατωμένους με τα έφηβα παιδιά τους. Ανήσυχα ρωτούν για όσα τους απασχολούν, ψάχνοντας αγωνιωδώς μια λύση στα προβλήματα τους:
Κυρίως θέματα συμπεριφοράς των παιδιών σε σχέση με τους ίδιους, άλλες φορές με τους συμμαθητές ή τους φίλους τους… Θέματα που αφορούν το διαδίκτυο, άλλες περιστασιακές ή πιο μόνιμες καταχρήσεις, το διάβασμα και ο επαγγελματικός προσανατολισμός και πολλά άλλα…
Αγωνίες τέκνων παιδεύουσι γονείς… Όμως τι να πει κανείς για όλα αυτά? Σίγουρα δεν είναι πάντα απλές οι απαντήσεις και ούτε οι λύσεις των γρίφων εύκολες. Σίγουρα συχνά οι γονείς έχουν δίκιο να ανησυχούν, έχουν σωστά καταλάβει την ύπαρξη και τη διάσταση ενός προβλήματος.
Παρ’ όλα αυτά αναρωτιέμαι : Που πήγε η ανάμνηση της δικής μας εφηβείας? Που πήγε η επίγνωση της δικής μας τρέλας? Όλοι οι γονείς πέρασαν κατευθείαν από την παιδικότητα στην ενηλικίωση – δεν πέρασαν εφηβεία? Δεν θυμούνται πως ήταν για τους ίδιους εκείνη η περίοδος, πως ήταν με τους δικούς τους γονείς και πως ήταν εκείνοι μαζί τους? Δεν θυμούνται τις τρέλες, τα λάθη, τα πάθη και τα «μάθη» τους? Και αν τελικά δεν θυμούνται, τι ωραία που θα ήταν να θυμηθούν! Πόσο πολύ θα ανακούφιζε! Πόσο θα εξισορροπούσε την αγωνία τους σε μια πραγματικότητα, αναπόφευκτη και ίσως αν το καλοσκεφτούμε… γοητευτική. Γιατί η εφηβεία είναι μία και μοναδική. Ένα μοναδικό μονοπάτι για να περάσουμε στην ενήλικη ζωή, αφήνοντας πίσω μας τον εαυτό μας παιδί. Μια επανάσταση (η οποία αν δεν είναι, θα έπρεπε να είναι…), που «πρέπει» να συμβεί.
Ας καλωσορίσουμε την εφηβεία (ακόμα και την πρώιμη ) των παιδιών μας. Ας την καμαρώσουμε. Ας την διασκεδάσουμε και πάνω απ’ όλα ας μην τη φοβηθούμε. Γιατί τότε άθελα μας ρίχνουμε λάδι στη φωτιά της πρόκλησης τους. Χρειάζεται μια υπερβατική προσέγγιση ,εκ μέρους των γονιών, η στάση των παιδιών. Χρειάζεται ψυχραιμία και υπομονή – όσο αυτά «φωνάζουν» τόσο εμείς να ακούμε. Σαν τον Οδυσσέα, δεμένοι στο κατάρτι, ούτε να ξεφεύγουμε, ούτε να υπεκφεύγουμε. Εκεί παρόντες, δίπλα τους. Καμαρώνοντας τα, στηρίζοντας τα, μιλώντας τους, αλλά πάνω απ’ όλα ακούγοντας τα.
Η εφηβεία είναι γοητευτική (και γιατί όχι να υποκύψουμε στην γοητεία της) αλλά μην ξεχνάτε ότι ένας γονιός με αυτοπεποίθηση είναι εξίσου γοητευτικός για τα παιδιά του!
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
