Είμαι σίγουρη πλέον ότι σ’ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα και μαστίζεται εδώ και χρόνια από την οικονομική κρίση, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Και γιατί το λέω αυτό με τόση σιγουριά; Το λέω γιατί, όταν κανένας πολίτης δεν θέλει να αλλάξει την προσωπική του νοοτροπία και σκέψη, αλλά και οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους, τότε πως είναι δυνατόν να συμβεί μια θετική αλλαγή, όταν κανείς θέλει τελικά να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.
Και πιο συγκεκριμένα… Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης όλοι συζητούσαν και υποστήριζαν με πάθος, ότι ο δημόσιος τομέας της χώρας είναι πολύ μεγάλος και δαπανηρός και πρέπει να μειωθεί. Πάρθηκαν μέτρα υποτίθεται για ελαχιστοποίηση των προσλήψεων, το περίφημο πέντε αποχωρίσεις – μία πρόσληψη που επιβλήθηκε από τους τροϊκανούς και άλλα.
Ωστόσο τους τελευταίους μήνες, δίνεται μια μάχη από τους συμβασιούχους του δημοσίου να μονιμοποιηθούν.
Δεν θα έλεγα ποτέ όχι στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην εργασία. Δεν θα αμφισβητούσα ποτέ τις μεγάλες ελλείψεις που υπάρχουν σε προσωπικό την παιδεία και κυρίως στην υγεία.
Έχω όμως πολλές ενστάσεις στο γεγονός των μονιμοποιήσεων των κάθε είδους συμβασιούχων.
Και για να γίνω πιο σαφής… ο κάθε ένας εργαζόμενος που προσλαμβάνεται στο δημόσιο ως συμβασιούχος, γνωρίζει από την αρχή, όταν υποβάλλει την αίτησή του, ότι θα εργαστεί με σύμβαση για συγκεκριμένο έργο και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Αν αυτή η σύμβαση, γινόταν στον ιδιωτικό τομέα, δε νομίζω πως θα έκανε απεργία μετά τη λήξη της σύμβασης ή θα εκβίαζε στον εργοδότη του να τον μονιμοποιήσει.
Όταν όμως γίνεται συμβασιούχος του δημοσίου, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται, είναι να «εκβιάσει» και να «απεργήσει» ζητώντας τη μονιμοποίησή του.
Και φυσικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως κάνει και η σημερινή που ανακοίνωσε ότι πλέον «μόνιμες σχέσεις εργασίας θα αποκτήσουν 18.000 συμβασιούχοι του Δημοσίου, με την αποκατάσταση των εργασιακών τους σχέσεων να επιτυγχάνεται μέσω διαγωνισμών που υπολογίζεται να ξεκινήσουν σε περίπου τέσσερις μήνες», πάντα με το πρόσχημα ότι αυτοί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, μονιμοποιούν σχεδόν όλους τους συμβασιούχους.
Οπότε εσείς τι νομίζεται ότι θα σκεφτεί ο επόμενος Έλληνας, που θα καταθέσει την αίτησή του να προσληφθεί ως συμβασιούχος σε επόμενο διαγωνισμό;
Τελικά αυτό που έλεγε η γιαγιά μου… «Κοίτα να τρυπώσεις μια φορά, σε μια θεσούλα στο δημόσιο, δήθεν προσωρινά και να ξέρεις ότι μετά δε σε κουνάει κανείς».
Λεμονιά Σακαλάκη
