Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Παιδείας για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, απέχουν από τις πραγματικές αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν το φαινόμενο μέσα και έξω από τα σχολεία. Μέτρα αντιμετώπισης δεν είναι ούτε οι ανώνυμες καταγγελίες, ούτε η αύξηση των ποινών.
Για εμάς τους γονείς πρωτεύον ζήτημα είναι η πρόληψη του φαινομένου και όχι απλά να μένουμε στην περιγραφή περιστατικών.
Όπως ορίζει το ΥΠΑΙΘ, βία, μεταξύ άλλων είναι και «η παρεμπόδιση των μαθητών από τη σχολική ζωή και την ομαλή διεξαγωγή των μαθημάτων». Αλήθεια αναρωτιόμαστε είναι βία όταν:
- Δεκάδες μαθητές στερούνται εκπαιδευτικούς λόγω της αδιοριστίας;
- Δεκάδες μαθητές κάνουν μάθημα σε ακατάλληλες αίθουσες; Στοιβαγμένοι κατά 28-29 μέσα σε κάθε τάξη;
- Μαθητές δεν έχουν «παράλληλη στήριξη» λόγω αδιοριστίας;
- Μαθητές μένουν εκτός σχολικής ζωής γιατί δεν έχουν προσληφθεί σχολικοί νοσηλευτές που δικαιούνται, βάση ιατρικής γνωμάτευσης;
- Με την πρώτη βροχή και χιόνια τα σχολειά κλείνουν και εκατοντάδες μαθητές καλούνται σε τηλεκπαίδευση χωρίς να έχουν εξασφαλισμένα μέσα για την τηλεκπαίδευση;
Το σχέδιο νόμου του ΥΠΑΙΘ αντί να εστιάζει στην πρόληψη, έρχεται «πυροσβεστικά» να αντιμετωπίσει ένα αυξανόμενο κοινωνικό φαινόμενο.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται κυρίως μέσα στα σχολεία, αλλά στην κοινωνία, που μέρος της είναι και η σχολική κοινότητα. Σε μια κοινωνία που βασίζεται στον ατομισμό, που η βία του ισχυρού είναι συνθετικό της κομμάτι, που χιλιάδες νέοι καθημερινά βλέπουν τα όνειρα τους να ματαιώνονται από τον κοινωνικό αποκλεισμό στη μόρφωση και στη ζωή, είναι αντικειμενικό ένα μέρος αυτών να αντιδρά με βία στη βία που καθημερινά βιώνει.
Το Υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε «να σκύψει» πάνω στο περιεχόμενο του ίδιου του σχολείου. Μαθήματα καλλιτεχνικής και αισθητικής αγωγής μένουν εκτός σχολικού προγράμματος, η φυσική αγωγή υποβαθμίζεται, η θεατρική αγωγή σταμάτα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Η ολοκληρωμένη μόρφωση αντικαθίσταται σταδιακά από τις αποσπασματικές γνώσεις και την απόκτηση δεξιοτήτων. Ένα σχολείο που «εκπαιδεύει» στον ανταγωνισμό και διαχωρίζει τους μαθητές, μόνο ευχάριστο δεν είναι σήμερα για τους μαθητές.
Διεκδικούμε ένα σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες των παιδιών μας:
- Με σχολικούς ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς με μόνιμη οργανική θέση σε κάθε σχολική μονάδα και όχι τις ανέξοδες υποσχέσεις του Υπουργείου για 1 σχολικό ψυχολόγο ανά 5 σχολικές μονάδες για λίγους μήνες. Ακόμα και οι 4000 σχολικοί ψυχολόγοι που παρουσιάζει ο Υπουργός Παιδείας δεν φτάνουν ούτε για το 20% των σχολείων της χώρας και δεν έχουν καν μονιμότητα στις σχολικές μονάδες.
- Διεκδικούμε ένα σχολείο σε μορφή και περιεχόμενο που θα ενισχύει ολόπλευρα την προσωπικότητα μαθητών. Για αυτό θέλουμε την ενίσχυση όλων των καλλιτεχνικών μαθημάτων (πχ θεατρική αγωγή, εικαστικά) σε όλη τη διάρκεια της σχολικής ζωής. Ενίσχυση της φυσικής αγωγής και του σχολικού αθλητισμού.
- Διεκδικούμε πλήρη κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών κενών με μόνιμο διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό. Πλήρη κάλυψη όλων των μαθητών που δικαιούνται παράλληλη στήριξη και σχολικό νοσηλευτή.
- την πλήρη κάλυψη των σχολικών μονάδων με σχολικούς φύλακες, ώστε τα σχολικά προαύλια να αξιοποιούνται τα απογεύματα από μαθητές και Συλλόγους Γονέων για πολιτιστική και αθλητική δράση.
- τη δημιουργία Σχολών Γονέων, ώστε να ενισχύεται ο ρόλος μας ως γονείς στηρίζοντας τα παιδιά μας.
- προγράμματα πρόληψης κατά των εξαρτήσεων σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς με ενίσχυση του ρόλου των Κέντρων Πρόληψης.
Η Ομοσπονδία Γονέων, οι Ενώσεις, οι Σύλλογοι Γονέων με τη δράση μας και τις διεκδικήσεις μας, μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές στέλνουμε το μήνυμα ότι “πραγματικός μάγκας είναι αυτός που αγωνίζεται για κάθε αδύναμο – και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο”. Απέναντι στον ανταγωνισμό και την ατομική φυγή – αντιτάσσουμε τη συλλογική δράση και την αλληλεγγύη.
