Εἶναι τρομερό νά φανταστοῦμε γιά μιά στιγμή τόν ἑαυτό μας ἀπομακρυσμένο ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους, χωρίς καμιά δυνατότητα ἐπαφῆς καί συναντήσεως, μέ ἄρρωστο καί συνεχῶς φθειρόμενο σῶμα καί ἐπί πλέον συνοδευόμενο μέ τήν μόνιμη καταφρόνια ὅτι ἡ ἀρρώστια πού ἔχουμε ἀποτελεῖ τιμωρία γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή μας. Καί ξαφνικά κάποιος μᾶς πλησιάζει ἀψηφῶντας τούς κινδύνους, καταπατῶντας τίς κοινωνικές προκαταλήψεις, δείχνοντας ἄφοβα καί ἀπεριόριστα τήν ἀγάπη του. Δέν θά αἰσθανθοῦμε ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γι’ αὐτόν;
Μιά τέτοια περίπτωση δέκα τραγικῶν ἀσθενῶν μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινή διήγηση τοῦ εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, τούς ὁποίους ἄγγιξε ἡ σωστική χάρη καί θεραπευτική δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Δέν γνωρίζει ὅρια κοινωνικά, πολιτικά ἤ θρησκευτικά. Ἐκδηλώνεται στούς δέκα λεπρούς πού τούς ἕνωσε ὁ πόνος τῆς μολυσματικῆς ἀρρώστιας, μολονότι ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτούς ἦταν Σαμαρείτης.
Καί ὅμως, αὐτοῦ τοῦ τελευταίου ἡ στάση εἶναι πού κάνει ἐντύπωση καί ὑπογραμμίζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή. Οἱ ἐννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς ὑγείας καὶ τῆς συναντήσεως μὲ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους, βλέποντας δυνατὸ καὶ καθαρὸ τὸ σῶμα τους, ξέχασαν νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους στὸν εὐεργέτη Χριστὸ. Τυπικὸ παράδειγμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐπικαλοῦνται τὸν Θεὸ στὴ θλίψη καὶ στὸν πόνο, ἀλλά τὸν παραθεωροῦν στὴ χαρά.
Ὅταν περάσει ἡ ἀνάγκη, ὄχι μόνο ξεχνοῦμε τήν στιγμή τῆς ἀδυναμίας ἢ ντρεπόμαστε γι’ αὐτήν, ἀλλά προσπαθοῦμε μέ ἐκδηλώσεις λεονταρισμοῦ ἢ αὐτοπεποιθήσεως νά ἰσοσταθμίσουμε τήν ἐπιδειχθεῖσα ἀδυναμία. Τό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας στόν Θεό εἶναι ἡ ἀπάντησή μας στίς ἄπειρες δωρεές Του, στό δῶρο τῆς ζωῆς πού γενναιόδωρα μᾶς προσφέρει, εἶναι τό μεγάλο «εὐχαριστῶ».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
