Εἶναι σωστὸ καὶ κατανοητό, ἐνῶ βιάζεσαι νὰ πᾶς στὴ δουλειά σου, στὸ γραφεῖο σου, στὶς ὑποθέσεις σου, νὰ σταματήσεις στὸ δρόμο γιὰ νὰ βοηθήσεις κάποιον πάσχοντα μὲ κίνδυνο νὰ καθυστερήσεις, νὰ ζημιωθεῖς καὶ ἴσως καὶ νὰ παρεξηγηθεῖς; Ἡ ὀργάνωση καὶ ὁ ρυθμὸς τῆς ζωῆς, τὸ πρόγραμμα καὶ οἱ διάφορες ἀσχολίες ἀποδιώχνουν πολλὲς φορὲς τὰ αἰσθήματα ἀγάπης καὶ κάνουν δύσκολη τὴν ἐφαρμογή της.
Μιλοῦμε γιὰ τὴν ἀγάπη σὰν τὸ κεντρικότερο στοιχεῖο τοῦ χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ ξεχνοῦμε ὅτι αὐτὴ εἶναι ἢ μᾶλλον πρέπει νὰ εἶναι καὶ τὸ σπουδαιότερο χαρακτηριστικὸ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς μας. Ἔτσι ἐνῶ πολὺ συχνὰ παραλείπουμε νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας σ’ αὐτὸν ποὺ τὴν χρειάζεται, ἔχουμε πάντα γιὰ τὸν ἑαυτό μας μιὰ εὐλογοφανῆ δικαιολογία.
Ἡ παραβολὴ τοῦ εὔσπλαχνου Σαμαρείτου ἔρχεται νὰ μᾶς θυμίσει μερικὲς ὀδυνηρὲς ἀλήθειες καὶ νὰ μᾶς δώσει μία εἰκόνα τῆς πραγματικῆς ἀγάπης. Ἂντίθετα ἀπ’ ὅτι θὰ περίμενε κανείς, ἕνας ἱερεὺς καὶ ἕνας λευίτης περνῶντας ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ ἀπό τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἰεριχὼ «ἀντιπαρέρχονται» τὸν πληγωμένο καὶ σχεδὸν μισοπεθαμένο ὁδοιπόρο ποὺ ἔπεσε σὲ ληστές. Γιὰ ποιό τάχα λόγο δὲν σταματοῦν; Μήπως φοβοῦνται ὅτι θὰ ὑποστοῦν καὶ αὐτοὶ τὴν ἴδια τύχη ἂν καθυστερήσουν τὸ ταξίδι τους;
Εἶναι παρατηρημένο ὅτι ὁ φόβος τῆς προσωπικῆς ζημίας καὶ ἡ ἀνάγκη αὐτοπροστασίας συντελοῦν ἀναπόφευκτα στὴν παράλειψη τοῦ ἔργου τῆς ἀγάπης. Μήπως βιάζονται γιὰ νὰ μεταβοῦν ἔγκαιρα στὴν ὑπηρεσία τους, σὲ κὰποιο ἱερατικὸ καθῆκον, σὲ κάποια ἀποστολή; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλὲς φορὲς εὐσεβεῖς καὶ δικαιολογημὲνες κατὰ πάντα προφάσεις στέκονται ἐμπόδιο στὸ νὰ συμπαρασταθοῦμε κάποιον ποὺ βρίσκεται σὲ ἄμεση ἀνάγκη. Μήπως τὸν μισοπεθαμένο ἄτυχο ὁδοιπόρο τὸν θεώρησαν νεκρὸ καὶ θέλησαν νὰ ἀποφύγουν τὴν ἐπαφή μὲ νεκρὸ τηρῶντας τὴν σχετικὴ διάταξη τοῦ Μὼσαϊκού Νόμου; Ὁ τύπος πολὺ συχνὰ κυριαρχεῖ ἐπάνω στὴν οὐσία καὶ συμπνίγει τὶς αὐθόρμητες ἐκδηλώσεις. Μήπως ἁπλῶς καὶ χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο ἀδιαφοροῦν; Ἡ ἐποχή μας ἔχει νὰ δώσει πολλὰ ἀπάνθρωπα παραδείγματα τέτοιας θανατηφόρου ἀδιαφορίας.
Ἡ παραβολὴ δὲν μᾶς δίνει καμία ἐξήγηση γιὰ τὴ στάση τῶν δύο ἱερωμένων. Θέλει νὰ τονίσει πὲρισσότερο τὴν στάση τοῦ τρίτου προσώπου τῆς διηγήσεως, τοῦ Σαμαρείτη, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ γιὰ τὸν Ἰουδαῖο σημαίνει ἀκάθαρτος, αἱρετικός, ἀπόβλητος.
Ἡ ἀγάπη εἶναι μιὰ προσωπικὴ συνάντηση μὲ τὸν πάσχοντα, μὲ τὸν πτωχό, μὲ τὸν δυστυχισμένο.
Ἡ ἀγάπη δὲν προέρχεται ἀπὸ ἕνα οἶκτο τῆς στιγμῆς, ἀπὸ μιὰ συμπάθεια γιὰ τὸν δυστυχισμένο, ἀλλὰ εἶναι ἀνιδιοτελής καὶ ὁλοκληρωτικὴ προσφορά, κατὰ τὸ πρὸτυπο τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό τῆς ἀγάπης βγαίνει ἀπὸ τὴν στάση τοῦ Σαμαρείτη. Ἡ ἀγάπη δὲν γνωρίζει ὅρια καὶ περιορισμούς.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
