Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου για τον εορτασμό της Ημέρας Πολύτεκνης Οικογένειας

- Χορηγούμενη-

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

            Μέ τήν πα­ροῦ­σα Ποι­μαν­το­ρι­κή Ἐγ­κύ­κλιο ἡ Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, με­τά πολ­λῆς ἐν Κυ­ρί­ῳ ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως καί χα­ρᾶς, ἐ­πι­κοι­νω­νεῖ σή­με­ρα μέ τό εὐ­σε­βές πλή­ρω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Καί τοῦ­το, μέ σκο­πό νά ὑ­πεν­θυ­μί­σει τόν ἑ­ορ­τα­σμό τῆς Ἡ­μέ­ρας τῆς Πο­λύ­τε­κνης Οἰ­κο­γε­νεί­ας, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει κα­θο­ρι­σθεῖ ἀ­πό τήν Ἀ­νω­τά­τη Συ­νο­μο­σπον­δί­α Πο­λυ­τέ­κνων Ἑλ­λά­δος καί ἐ­πι­τε­λεῖ­ται κα­τά τήν πα­ροῦ­σα Κυ­ρια­κή.

            Ἡ ἐν λό­γῳ Συ­νο­μο­σπον­δί­α ἐκ­προ­σω­πεῖ τίς πο­λύ­τε­κνες οἰ­κο­γέ­νει­ες τῆς Πα­τρί­δος μας, οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρες ἀ­πό δι­α­κό­σι­ες χι­λιά­δες (200.000), καί ἀ­πό κοι­νοῦ μέ τούς ἑ­κα­τό Συλ­λό­γους Πο­λυ­τέ­κνων – Μέ­λη τῆς Συ­νο­μο­σπον­δί­ας, ἑ­ορ­τά­ζει τήν προ­α­να­φερ­θεῖ­σα ἑ­ορ­τή. Πα­ραλ­λή­λως, τι­μᾶ καί τούς προ­στά­τες Ἁ­γί­ους τῆς Συνο­μο­σπον­δί­ας· τούς ἁ­γί­ους Τε­ρέν­τιο, Νε­ο­νίλ­λη καί τά ἑ­πτά τέ­κνα τους. Τά ἐν­νέ­α μέ­λη τῆς θε­ο­σε­βοῦς αὐ­τῆς πο­λύ­τε­κνης οἰ­κο­γε­νεί­ας, ἐ­ξαι­τί­ας τῆς βα­θειᾶς τους πί­στε­ως στόν Χρι­στό, συ­νε­λή­φθη­σαν κα­τά τήν πε­ρί­ο­δο τῶν φο­βε­ρῶν ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ δι­ωγ­μῶν, βα­σα­νί­σθη­καν ποι­κι­λο­τρό­πως καί ὑ­πέ­στη­σαν ἅ­παν­τες τόν διά ξί­φους θά­να­το. Ἔ­τσι, δό­ξα­σαν μέ τήν ζω­ή καί τό μαρ­τύ­ριό τους τόν Κύ­ριο, ὁ Ὁποῖ­ος δο­ξά­ζει, κά­νει δη­λα­δή με­τό­χους τῆς Βα­σι­λεί­ας Του, ὅ­λους ὅ­σοι Τόν δο­ξά­ζουν μέ ἔρ­γα καί λό­για, μέ τήν με­τά­νοι­α καί τό εὐ­αγ­γε­λι­κό ἦ­θος, μέ τήν ζω­ή καί τόν θά­να­τό τους.

            Ὁ ση­με­ρι­νός, λοι­πόν, ἑ­ορ­τα­σμός τῆς Ἡ­μέ­ρας τῆς Πο­λύ­τε­κνης Οἰ­κο­γε­νεί­ας προ­βάλ­λει ὡς ση­μαν­τι­κή εὐ­και­ρί­α προ­βλη­μα­τι­σμοῦ τό­σο γιά τήν Ἑλ­λη­νι­κή Πο­λι­τεί­α, ὅ­σο καί γιά τήν Ἑλ­λη­νι­κή Κοι­νω­νί­α γε­νι­κό­τε­ρα, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι, δυ­στυ­χῶς, ἡ Πα­τρί­δα μας βρί­σκε­ται στά πρό­θυ­ρα δη­μο­γρα­φι­κῆς κα­ταρ­ρεύ­σε­ως.

            Εἶ­ναι τοῖς πᾶ­σι γνω­στό ὅ­τι κά­θε χρό­νο οἱ θά­να­τοι ὑ­περ­τε­ροῦν στα­θε­ρά τῶν γεν­νή­σε­ων καί ὁ πλη­θυ­σμός τῆς Χώ­ρας μας συ­νε­χῶς γη­ρά­σκει. Πολ­λοί εἰ­δή­μο­νες, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἔ­χουν ἀ­σχο­λη­θεῖ εἰς βά­θος μέ τήν ὑ­πο­γεν­νη­τι­κό­τη­τα καί τό δη­μο­γρα­φι­κό πρό­βλη­μα ἔ­χουν κα­τα­θέ­σει δι­ά­φο­ρες προ­τά­σεις γιά τήν ὅ­σον τό δυ­να­τόν ἔγ­και­ρη καί τε­λε­σφό­ρο ἐπίλυ­σή του, σέ προ­σω­πι­κό καί συλ­λο­γι­κό ἐ­πί­πε­δο· Καθότι τό δη­μο­γρα­φι­κό πρό­βλη­μα ἔ­χει κοι­νω­νι­κές, οἰ­κο­νο­μι­κές, ἐ­θνι­κές καί γε­ω­πο­λι­τι­κές συ­νέ­πει­ες, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ὁ­ποί­ων εἶ­ναι ἰ­δι­αι­τέ­ρως δυ­σχε­ρής.

            Γι’ αὐ­τό καί θε­ω­ροῦ­με ὅ­τι ἡ Ἑλ­λη­νι­κή Πο­λι­τεί­α ὀ­φεί­λει νά ἀ­σχο­λη­θεῖ ὅ­λως ἰ­δι­αι­τέ­ρως καί ἐ­πι­στα­μέ­νως μέ τό δη­μο­γρα­φι­κό καί τήν ὑ­πο­γεν­νη­τι­κό­τη­τα καί νά δώ­σει κί­νη­τρα καί εὐ­ερ­γε­τι­κά μέ­τρα σέ νέ­ους γο­νεῖς καί πο­λύ­τε­κνες οἰ­κο­γέ­νει­ες, προ­κει­μέ­νου νά ἀν­τι­με­τω­πι­σθοῦν πρα­κτι­κές δυ­σκο­λί­ες καί ποι­κί­λα προ­σκόμ­μα­τα.

            Ἐ­μεῖς ὡς Ἐκ­κλη­σί­α, ὡς τό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ «πα­ρα­τει­νό­με­νον εἰς τούς αἰ­ῶ­νας», ἐ­πι­θυ­μοῦ­με νά ἐ­πι­ση­μά­νου­με καί μί­α ἄλ­λη δι­ά­στα­ση αὐ­τοῦ τοῦ θέ­μα­τος, ἡ ὁ­ποί­α συν­δέ­ε­ται ἄρ­ρη­κτα μέ τόν λό­γο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καί τήν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μας Πα­ρά­δο­ση. Πρό­κει­ται πε­ρί τοῦ χα­ρί­σμα­τος, πού πα­ρέ­χει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α στόν ἄν­θρω­πο, νά ὑ­περ­βεῖ τήν ἀ­το­μι­κό­τη­τά του καί νά ὁ­δη­γη­θεῖ ἀ­πό τήν ὕ­παρ­ξη στήν συ­νύ­παρ­ξη· ἀ­πό τήν σχά­ση, τήν δι­αί­ρε­ση, στήν σχέ­ση, στήν κοι­νω­νί­α δη­λα­δή μέ τόν Θε­ό καί τόν συ­νάν­θρω­πο. Αὐ­τή ἀ­κρι­βῶς ἡ χα­ρι­σμα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα ἐμ­πνέ­ει στόν ἄν­θρω­πο τήν δι­ά­θε­ση καί τήν τόλ­μη νά μή ζεῖ μό­νον γιά τόν ἑ­αυ­τό του, ἀλ­λά μέ τήν ἀ­κα­τα­νί­κη­τη δύ­να­μη καί ἕλ­ξη τῆς ἀ­γά­πης νά καλ­λι­ερ­γεῖ τό πνεῦ­μα τῆς ἑ­νό­τη­τας καί νά δη­μι­ουρ­γεῖ οἰ­κο­γέ­νεια, ὡς ἐ­χέγ­γυ­ο ἀ­λη­θι­νῆς καί στα­θε­ρῆς ἀ­γά­πης. Ἔ­τσι, ἀ­πό τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη κα­τά Θε­όν συ­ζυ­γί­α θά προ­κύ­ψουν ὡς καρ­πός ἀ­γά­πης, ὡς «νε­ό­φυ­τα ἐ­λαι­ῶν», ὡς νέ­α ζω­ή καί ἐλ­πί­δα οἱ νέ­οι βλα­στοί, τά παι­διά. Τά παι­διά, τά ὁ­ποῖ­α, ὀ­μορ­φαί­νουν τόν κό­σμο, νο­η­μα­το­δο­τοῦν τήν ζω­ή τῶν γο­νέ­ων τους καί ἀ­ξι­ώ­νουν τόν ἄν­θρω­πο νά γί­νε­ται συν­δη­μι­ουρ­γός τοῦ Θε­οῦ. Μά­λι­στα, μέ τήν ἀ­γά­πη, τήν στορ­γή, τήν θυ­σί­α καί, γε­νι­κό­τε­ρα, τήν ἀ­γω­γή καί τό ἦθος πού ἀ­γω­νί­ζον­ται οἱ γο­νεῖς νά προ­σφέ­ρουν στά παι­διά τους γίνον­ται καί οἱ ἴ­διοι κα­λύ­τε­ροι, πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­λη­θι­νοί, ἔμ­πει­ροι, χα­ρού­με­νοι· ἀ­πο­κτοῦν τήν αἴ­σθη­ση ὅ­τι ἐκ­πλη­ρώ­νουν τόν προ­ο­ρι­σμό τῆς ἐ­πί γῆς βι­ο­τῆς τους. Καί ἐ­κτός τού­του, ὅ­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­γα­πᾶ καί ἐμ­πι­στεύ­ε­ται κά­ποι­ος τόν Θε­ό, τό­σο με­γα­λύ­τε­ρη εὐ­λο­γί­α θε­ω­ρεῖ τόν ἐρ­χο­μό πολ­λῶν παι­δι­ῶν στήν ζω­ή καί τήν οἰ­κο­γέ­νειά του.

            Γι’ αὐ­τό, εἰ­λι­κρι­νῶς, θαυ­μά­ζου­με, ἐ­πευ­λο­γοῦ­με, συγ­χαί­ρου­με καί εὐ­χα­ρι­στοῦ­με ἀ­πό καρ­δί­ας τίς εὐ­λο­γη­μέ­νες πο­λύ­τε­κνες οἰ­κο­γέ­νει­ες, πού σέ πεῖ­σμα τῶν χα­λε­πῶν καί ἐ­γω­κεν­τρι­κῶν και­ρῶν μας, ζοῦν τό χά­ρι­σμα τῆς συ­νυ­πάρ­ξε­ως καί μέ θυ­σι­α­στι­κή ἀ­γά­πη δι­α­κο­νοῦν τό μυ­στή­ριο τῆς ζω­ῆς καί δέ­χον­ται μέ χα­ρά τά παι­διά ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ.

            Συγ­κι­νού­με­θα ὅ­ταν βλέ­που­με τά πρό­σω­πα αὐ­τῶν τῶν πο­λυ­τέ­κνων οἰκο­γε­νει­ῶν νά ἀ­κτι­νο­βο­λοῦν ἀ­πό χα­ρά, εἰ­ρή­νη, ἀ­γά­πη, κα­λω­σύ­νη, ἀξιοπρέπεια, εὐ­γέ­νεια, ἐλ­πί­δα. Καί ὅ­λα αὐ­τά πα­ρά τόν ἰ­σχυ­ρό κλο­νι­σμό τοῦ θε­σμοῦ τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας, πα­ρά τίς κοι­νω­νι­κές, οἰ­κο­νο­μι­κές καί λοι­πές δυσκο­λί­ες πού ὑ­φί­στα­ται ὁ Ἑλ­λη­νι­κός λα­ός μας. Τοι­ου­το­τρό­πως, θε­ω­ροῦ­με ὅ­τι ἡ ἀ­πο­στο­λή τῆς ὀρ­θό­δο­ξης πο­λύ­τε­κνης οἰ­κο­γε­νεί­ας στήν ἐ­πο­χή μας εἶ­ναι νά δώ­σει τήν μαρ­τυ­ρί­α ὅ­τι ἡ ὕ­παρ­ξη τοῦ ἀν­θρώ­που νο­η­μα­το­δο­τεῖ­ται στόν βαθ­μό πού συ­νυ­πάρ­χει ἐν ἀ­γά­πῃ μέ τόν ἄλ­λο· στόν βαθ­μό συ­ναι­σθή­σε­ως ὅ­τι ἡ οἰ­κο­γέ­νεια, ἡ γέν­νη­ση παι­δι­ῶν, ἡ σπου­δή καί ὁ ἀ­γώ­νας γιά τήν σω­στή ἀνα­τρο­φή τους ἀ­πο­τε­λοῦν τό πλέ­ον ἀρ­ρα­γές θε­μέ­λιο γιά τό μέλ­λον τῆς κοι­νω­νί­ας, τῆς Πα­τρί­δας μας, τῆς ζω­ῆς μας, τῆς ὑ­πο­στά­σε­ώς μας.

            Ἀ­γα­πη­τοί, ἡ ἁγία δυάς τῶν συζύγων, Τε­ρέν­τιος καί Νε­ο­νίλ­λη, καί τά ἑ­πτά τέ­κνα τους μαρ­τύ­ρη­σαν γιά τόν Χρι­στό καί ὁ­μο­λό­γη­σαν τήν κα­λή ὁ­μο­λο­γί­α τῆς Πί­στε­ως. Εἴ­μα­στε πε­πει­σμέ­νοι ὅ­τι καί κά­θε ὀρ­θό­δο­ξη πο­λύ­τε­κνη οἰ­κο­γέ­νεια μέ τούς ἀ­γῶ­νες καί τίς ἀ­γω­νί­ες της, ὁ­μο­λο­γεῖ μέ ἀ­κρά­δαν­τη ἐμ­πι­στο­σύ­νη τήν πρό­νοι­α, τήν ἀ­γά­πη, τήν μέ­ρι­μνα τοῦ Θε­οῦ γιά τόν ἄν­θρω­πο. Κα­τ’ αὐ­τόν τόν τρό­πο μαρ­τυ­ρεῖ ὅ­τι ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ χο­ρη­γός τοῦ δώ­ρου τῆς ζω­ῆς, τῆς οἰ­κο­γε­νείας, τῆς πο­λυ­τε­κνί­ας, τῆς καλ­λι­τε­κνί­ας καί κά­θε εὐ­λο­γί­ας· ἡ ἀρ­χή καί ἡ ἀ­τέ­λε­στος τε­λει­ό­της τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς μας.

            Με­τά πολ­λῶν πα­τρι­κῶν εὐ­χῶν καί ἀ­γά­πης.

            † Ὁ Ἀθηνῶν  Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

            † Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ

            † Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος

            † Ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Ἀλέξανδρος

            † Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος

            † Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος

            † Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων

            † Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος

            † Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος

            † Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων

            † Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος

            † Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος

            † Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης

- Χορηγούμενη-