Αυτή είμαι εγώ. Ποτέ δεν ένιωσα να διαθέτω αυτό το προσόν.
Αισθανόμουν πάντα άσχημα όταν έβλεπα συνομήλικες φίλες να λιγώνονται στη θέα ενός μωρού. Εγώ έβλεπα τα ανθρώπινα μωρά αξιολάτρευτα όπως όλα τα μωρά στη φύση. Και εξομολογούμαι ότι ένα κουτάβι, ένα γατάκι, ένα σκαντζοχοιράκι, ένα κατσικάκι (και πάει λέγοντας) έκαναν την καρδιά μου να σκιρτήσει περισσότερο.
Τα πράγματα έσφιξαν ακόμα πιο πολύ όταν πλησίασα τα πρώτα -άντα. Τότε βρισκόμουν συχνά σε συζητήσεις με φίλες που μιλούσαν για το βιολογικό τους ρολόι που χτυπούσε αδυσώπητα και ένιωθα τουρίστρια. Το μόνο που έκανα ήταν να κουνώ το κεφάλι συγκαταβατικά για να μην καρφώνομαι.
Είχα πια φτάσει τα τριανταπέντε και, όσο προσεκτικά κι αν αφουγκραζόμουν, αυτό το ρημάδι το ρολόι δεν το άκουγα. Μήπως έφταιγε κάτι σε μένα; Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ρολόγια. Επίσης, σε αντίθεση με τις περισσότερες γυναίκες γύρω μου, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να κάνω ένα παιδί, έτσι, από μόνο του. Μου φαινόταν εγωιστικό το επιχείρημα “θέλω να κάνω” παιδί, στο πρώτο πρόσωπο του ενικού, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται στην εξίσωση το άλλο μισό που χρειάζεται. Όσο για τις πιο “σκληροπυρηνικές” που μιλούσαν για βιολογική συνέχιση -και ακόμα χειρότερα- για εκείνο το περιβόητο “ποτήρι νερό που θα σου φέρουν στα γεράματα”, αυτές οι περιπτώσεις είχαν επάνω μου οξύτατες αλλεργικές αντιδράσεις. Όχι πως δεν τα πήγαινα καλά με τα παιδιά. Με συνέπαιρνε πάντα η αποδοχή και η εμπιστοσύνη που μου έδειχναν. Όταν βρισκόμουν σε παρέες με μικρούς ανθρώπους αυτοί θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον μου, θα άρχιζα να κάνω τον καραγκιόζη και να παίζω μαζί τους ξεχνώντας τους μεγάλους. Αλλά αυτό μάλλον αντικατόπτριζε την (υπολειπόμενη) ωριμότητά μου.
Αυτό που συνέβη στη δική μου περίπτωση ήταν πως είχα την τύχη να γνωρίσω έναν εξαιρετικό άνθρωπο που τον αγάπησα πολύ και που κατάλαβα ότι θα γινόταν ένας υπέροχος πατέρας. Σε αντίθεση με τις παραπάνω περιπτώσεις, η δική μου μειωμένη αυτοεκτίμηση με τοποθέτησε στο άλλο άκρο και με έκανε κάποια στιγμή να σκεφτώ πώς -αν κάναμε παιδί- τουλάχιστον αυτό θα είχε έναν θαυμάσιο γονιό, τον πατέρα του. Και εντελώς εγκεφαλικά και υπολογιστικά αποφάσισα να γίνω μητέρα γιατί ήξερα ότι αυτό θα με πήγαινε μπροστά σαν άνθρωπο. Έβαλα το χέρι στην καρδιά και είπα: “εγώ θα κάνω απλά ό,τι καλύτερο μπορώ”.
Δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσω. Η κόρη μου -ήδη από μέσα από την κοιλιά μου- μού έδειξε μια συμπάθεια που με αφόπλισε. Όταν γεννήθηκε έγινε η προσωπική μου Παιδική Χαρά. Και φυσικά, το βάσανό μου, η αγωνία μου, η αγάπη μου.
Ακόμα όμως και τώρα που είναι έφηβη δεν μπορώ να πω πως έχω βιώσει αυτό το περίφημο μητρικό φίλτρο. Έχουμε μια σχέση που συχνά απλώνεται σε μεταφυσικά πεδία αλλά δεν νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τη βιολογική μας συγγένεια. Τρελαίνομαι κι εγώ όπως όλες οι μαμάδες, αλλά νιώθω ότι το παιδί μου δεν είναι πραγματικά δικό μου, είναι ένα δώρο που άφησε για κάποιο χρόνο ο Θεός στα χέρια μου. Εγώ -εκτός από την αρχική απόφαση- δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο. Αυτή ήταν που με κέρδισε με την προσωπικότητά της, με την αγάπη της, με τα σουσούμια της.
Ακόμα και τώρα, όταν με τρώνε οι αμφιβολίες για την μητρική μου ποιότητα, λέω πως “για να με διαλέξει για μαμά της κάτι ήξερε”. Και προσπαθώ να ανταποκριθώ στην επιλογή της και να την βγάζω ασπροπρόσωπη. Με “κρατάω” όμως όσο μπορώ να μην πάρω το ρόλο μου και πολύ στα σοβαρά για να μην χάσω την “Παιδική Χαρά” μας.
