Ακούσατε, ακούσατε… Οι πάγοι έσπασαν, η ναυσιπλοΐα ξεκινά!
Ασφαλώς, δεν αναφέρομαι στους νέους θαλάσσιους δρόμους που ανοίγουν λόγω της κλιματικής αλλαγής, αλλά στο «παγωμένο» λιμάνι της πόλης μας, που έμοιαζε τόσα χρόνια να ναι απροσπέλαστο, μα τώρα πλέον φαίνεται πώς ο «πάγος» που το κάλυπτε έσπασε και μια νέα εποχή ξεκινά! Έχουμε τους δύο τελικούς υποψηφίους και καθώς ο διαγωνισμός προχωρά αναμένεται να καταθέσουν τις τελικές προσφορές τους και οσονούπω θα γνωρίζουμε τον επόμενο ιδιοκτήτη του Ο.Λ.Α.. Οπότε, τι έχουμε να περιμένουμε από εδώ και πέρα;
Τη δεδομένη χρονική στιγμή υφίστανται δύο συγκυρίες που ευνοούν την εμπορική ανάπτυξη του λιμένα μας:
- Ο εναλλακτικός δρόμος μεταφοράς αγαθών, που προκρίνουν οι Η.Π.Α., ενάντια στο νέο δρόμο του μεταξιού της Κίνας.
- Η τάση μετακίνησης της παραγωγής από το έδαφος της Κίνας.
Αυτό, που όλοι γνωρίζουν, είναι ότι η Κίνα τα τελευταία χρόνια προχωρά με ιδιαίτερη σπουδή την πρωτοβουλία «Μία ζώνη – Ένας δρόμος» (One Belt One Road Initiative). Πρόκειται, εν συντομία, για ένα οικονομικό και εμπορικό σχέδιο, το οποίο θα αυξήσει τη συνεργασία μεταξύ σχεδόν 80 χωρών σε Ασία, Αφρική και Ευρώπη, προτεραιοποιώντας τη χρήση ενός εμπορικού δρόμου, που θα ακολουθεί εν μέρει τον αρχαίο δρόμο του μεταξιού, αλλά θα έχει και έναν νέο θαλάσσιο βραχίονα, που θα ονομάζεται «Ο δρόμος του μεταξιού του 21ου αιώνα», ο οποίος από τα λιμάνια της νότιας Κίνας θα καταλήγει στις ακτές της Μεσογείου. Το project, όπως γίνεται κατανοητό, περιλαμβάνει ένα τεράστιο δίκτυο δρόμων, λιμένων, σιδηροδρόμων, αγωγών και δικτύων ενέργειας.
Αυτό, που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, είναι η απάντηση της Δύσης σε αυτή την εξαιρετικά φιλόδοξη προσπάθεια. Αυτή συνίσταται στη δημιουργία ενός νέου διαδρόμου, που θα ξεκινά από τη Μουμπάι της Ινδίας διά θαλάσσης μέχρι τα Η.Α.Ε. και κατόπιν σιδηροδρομικώς διαμέσου Σαουδικής Αραβίας και Ιορδανίας με κατάληξη το λιμάνι της Χάιφας, στην ακτή του Ισραήλ. Από εκεί πλοία θα μεταφέρουν τα αγαθά στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, διαμέσου των λιμανιών της. Η συγκεκριμένη διαδρομή μειώνει κατά επτά ημέρες το χρόνο μεταφοράς, σε σχέση με το κλασική θαλάσσια διαδρομή διαμέσου Σουέζ, εάν τερματικό λιμάνι είναι ο Πειραιάς. Σχεδόν το ίδιο πλεονέκτημα προσφέρει και η Αλεξανδρούπολη, οπότε εδώ έχουμε πεδίο δόξης λαμπρό! Σε πρώτη φάση πρέπει να δημιουργηθούν οι υποδομές εκείνες που θα επιτρέψουν το λιμάνι μας να λειτουργεί συμπληρωματικά ως προς τον Πειραιά και κατόπιν, σε πλήρη ανάπτυξη, να διαχειρίζεται εξ ολοκλήρου την κίνηση αγαθών προς τη Βαλτική και την ανατολική Ευρώπη. Έτσι θα καταστεί ο λιμένας μας κόμβος εισαγωγής αγαθών.
Εκμεταλλευόμενοι τη δεύτερη συγκυρία, που προανέφερα, θα καταστήσουμε το λιμένα μας και κόμβο εξαγωγών, οπότε πλέον θα έχουμε πετύχει να τον αναδείξουμε ως μια σημαντική πύλη εμπορίου. Η πανδημία έφερε μπροστά στα μάτια της Ευρώπης μια σκληρή αλήθεια: η παραγωγή ενός μεγάλου μέρους υλικών και προϊόντων γίνεται επί κινεζικού εδάφους, καθιστώντας τη ροή της τροφοδοσίας ευάλωτη στις διαθέσεις ενός αυταρχικού καθεστώτος. Επιπρόσθετα, η κατάρρευση της εφοδιαστικής αλυσίδας επέτεινε έτι περαιτέρω αυτήν την προβληματική κατάσταση. Αυτό έφερε δεύτερες σκέψεις σε όσους προτάσσουν μονάχα τη μείωση του κόστους, καθώς στην ανάλυση κινδύνου επί των αποφάσεων ο γεωπολιτικός κίνδυνος απέκτησε σημαντικά αυξημένη στάθμιση. Η παραγωγή εν μέρει μεταφέρθηκε στη γειτονική Ινδία, η οποία άλλωστε ήδη φιλοξενεί σημαντικές μονάδες συγκεκριμένων κλάδων. Ακόμη, ένα μεγάλο κομμάτι δραστηριοτήτων, ειδικά εκείνων με υψηλή αυτοματοποίηση στη γραμμή παραγωγής, επέστρεψε ή θα επιστρέψει σε ευρωπαϊκό έδαφος, μόλις καταλαγιάσει η ενεργειακή κρίση. Είναι σημαντικό λοιπόν να διεκδικήσουμε μέρος αυτής της παραγωγής, εκμεταλλευόμενοι και τις πρόνοιες του νέου αναπτυξιακού νόμου για την περιοχή μας, ώστε να δημιουργήσουμε ένα οικοσύστημα παραγωγής, αποκτώντας έτσι βιομηχανικό στρατηγικό βάθος και διασφάλιση ότι τα καράβια θα έρχονται φορτωμένα και θα φεύγουν φορτωμένα!
Σε αυτόν το σχεδιασμό για την εμπορική ανάπτυξη θα συνεπικουρήσει και η αμυντική χρήση του λιμένα μας, καθώς σύμφωνα με τελευταίο άρθρο του Βασίλη Νέδου στην Καθημερινή, συζητούνται δύο σπουδαίες παρεμβάσεις:
- Η εκβάθυνση του λιμένα.
- Η δημιουργία νέας προβλήτας.
Εάν δρομολογηθούν αυτά τα δύο έργα, τότε οι ωφέλειες θα είναι εξαιρετικά σημαντικές τόσο για την εμπορική, όσο και για την αμυντική χρήση. Από τη μία θα επιταχυνθεί η κατασκευή των απαραίτητων υποδομών που αποτελούν προϋπόθεση για να μπει το λιμάνι στον παγκόσμιο χάρτη των μεταφορών. Από την άλλη, θα επιτρέψουν τον ελλιμενισμό των αντιτορπιλικών κλάσης Arleigh Burke, των οποίων οι δυνατότητες δεν παραπέμπουν σε ότι ξέραμε μέχρι τώρα για τα πολεμικά πλοία αλλά κατ’ ουσίαν σε μια επιπλέουσα βάση – πλατφόρμα υποστήριξης πολλαπλών διαφορετικών τύπων επιχειρήσεων. Η παρουσία έστω και ενός τέτοιου πλοίου δίδει στις Η.Π.Α. τη δυνατότητα πλήρους αποτύπωσης του πεδίου, σε όλες τις διαστάσεις του, άρα και γνώση από πρώτο χέρι σχετικά με τις παράνομες και προκλητικές ενέργειες της Άγκυρας. Παράλληλα, ακυρώνει κάθε ακραία σκέψη, που ενδεχομένως επωάζει στα μυαλά των εξαιρετικά ευερέθιστων με την Αλεξανδρούπολη τελευταία, τούρκων αναλυτών και στρατιωτικών.
Εν κατακλείδι, αυτό που επαναλαμβάνω ξανά και ξανά: Η Αλεξανδρούπολη βρίσκεται μπροστά σε μια game changer στιγμή, έχει την ευκαιρία να αλλάξει, να μεγαλώσει, να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες και καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Ας μην την απωλέσουμε…
Ιωάννης Κανάρης
Σύμβουλος Ποιότητας, MSc, MBA
Γραμματέας Δ.Ε.Ε.Π. Ν.Δ. Έβρου
