Με τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού της ΔΕΘ ήρθε στη δημοσιότητα ξανά το ζήτημα της επένδυσης του Χρυσού στην περιοχή μας και πιο ειδικά στις Σάππες της Ροδόπης και το Πέραμα του Έβρου. Το θέμα ποτέ ουσιαστικά δεν είχε κλείσει, αφού και η προηγούμενη κυβέρνηση έβαζε δήθεν προσκόμματα, όμως ποτέ δεν έκλεισε τις πόρτες στους χρυσοθήρες.
Η αντίδραση σήμερα των βουλευτών αλλά και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι τουλάχιστον υποκριτική, αφού σαν κυβέρνηση όχι μόνο δεν τόλμησε να ακυρώσει τις επενδύσεις τόσο σε Χαλκιδική όσο και στην περιοχή, αλλά προσπαθούσε να δημιουργήσει προσκόμματα που απλά έδιναν τη δυνατότητα στους ομίλους να δουλεύουν στη ¨σκιά¨ να προσπαθούν να εξαγοράσουν συνειδήσεις να παρεμβαίνουν στις τοπικές κοινωνίες, αξιοποιώντας την υπαρκτή άσχημη κατάσταση των εργαζομένων για να τους συντάξουν με τα σχέδια τους. Η σημερινή κυβέρνηση αλλά και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και οι παλιότερες διατήρησαν τον κομμένο και ραμμένο μεταλλευτικό κώδικα στα μέτρα των ομίλων, υποστελέχωσαν παραπέρα κρατικές υπηρεσίες ελέγχου για παράδειγμα που αφορούν τη διασφάλιση των όρων υγιεινής και ασφάλειας σε ορυχεία και λατομία, σε μια περίοδο που έγινε ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων στην περιοχή.
Η Λαϊκή Συσπείρωση και παλιότερα και σήμερα τοποθετείτε με την ίδια ξεκάθαρη θέση βάζοντας ως αποκλειστικό κριτήριο τις ανάγκες του λαού και των εργαζομένων. Στη βάση αυτή τοποθετείτε αρνητικά στην παραχώρηση του ορυκτού πλούτου και ιδιαίτερα του χρυσού σε μονοπωλιακούς ομίλους, πολύ περισσότερο που μια τέτοια επένδυση εγκυμονεί σοβαρούς περιβαλλοντολογικούς και άλλους κινδύνους για τους κάτοικους και την περιοχή.
Πιο συγκεκριμένα, μας απασχολεί οπωσδήποτε ότι ο χρυσός ως πολύτιμο μέταλλο σε περίπτωση εξόρυξής τους δεν μπορούν να αναπληρωθούν και έτσι χάνεται η δυνατότητα μιας ενδεχόμενης μελλοντικής φιλολαϊκής αξιοποίησής τους. Αυτή η ιδιαιτερότητα δεν αφορά αποκλειστικά τη Β/Α Χαλκιδική και μελλοντικά μόνο την περιοχή μας ή την εξόρυξη χρυσού μόνο. Η ίδια συλλογιστική αφορά κάθε ορυκτό πόρο μεγάλης αξίας που μπορεί να εξορυχτεί σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Το παράδειγμα της εξόρυξης πετρελαίου από το υπέδαφος της Ελλάδας είναι το άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Δηλαδή δίνονται κρίσιμοι ορυκτοί πόροι για να βγάζουν τεράστια κέρδη μονοπωλιακοί όμιλοι, εις βάρος της μελλοντικής δυνατότητας να τους αξιοποιήσει μια πραγματική εργατική λαϊκή εξουσία, με ασφαλής μεθόδους για να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες και όχι για τα κέρδη των λίγων.
Καπιταλιστικό κέρδος και φιλολαϊκή ανάπτυξη είναι έννοιες αντίθετες και αυτή η αντίθεση εκφράζεται και στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Τα όποια μέτρα παίρνουν οι εταιρίες μπαίνουν πάντα στη ζυγαριά της καπιταλιστικής κερδοφορίας και σχεδιάζονται έτσι ώστε να μη συμπιέζεται υπερβολικά το καπιταλιστικό κέρδος. Οι περιβαλλοντικές μελέτες εκπονούνται από τα μελετητικά τους τμήματα και μελετητικές εταιρίες-«πελάτες» των ομίλων με βάση νομοθεσία και κανονισμούς που προσπαθούν να «ισορροπήσουν» μεταξύ ενός ελάχιστου δείκτη ασφάλειας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η αντίθεση επίσης στελεχών της ΝΔ, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και επιχειρηματικών ομίλων, δε γίνεται στη βάση της υπεράσπισης του δικαιώματος του λαού μας φυσικά, να διατηρήσει το δικό του πλούτο, να μην παραχωρείτε σε ομίλους για να αυξάνουν τα κέρδη τους.
Η αντίθεση τους δεν εδράζεται στο συνολικό τους ενδιαφέρον για το περιβάλλον, αφού την ώρα που διαμαρτύρονται για το χρυσό, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους για την παραχώρηση αιγιαλών σε τουριστικούς ομίλους, σιωπούν στην επιβάρυνση του περιβάλλοντος σε ΒΙΠΕ της περιοχής, σε ολόκληρους οικισμούς που ζει η εργατική τάξη η φτωχολογιά. Βάζουν φαρδιά και πλατιά την υπογραφή τους εστησε εργοστάσια καύσης απορριμάτων και λειτουργία απαράδεκτων ΧΥΤΑ. Όπως στη Φυλή, επιβαρύνοντας την υγεία του λαού και προκαλώντας παραπέρα επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Οι ίδιοι παραμένουν σημαιοφόροι της καπιταλιστικής ανάπτυξης της ανάπτυξης για λίγους με μισθούς και συντετριμμένα δικαιώματα.
Η πείρα άλλωστε από την επένδυση στη Χαλκιδική είναι χαρακτηριστική:
η εξορυκτική δραστηριότητα χρυσού στη Β/Α Χαλκιδική είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καπιταλιστικής ανάπτυξης που, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση και η αστική τάξη γενικότερα, πρόκειται να λύσει τα «προβλήματα της χώρας».
Η εξορυκτική δραστηριότητα φωτογραφίζει και αποκαλύπτει το χαρακτήρα της ανάπτυξης με την οποία η αστική τάξη και οι αστικές κυβερνήσεις καλλιεργούν την αυταπάτη ότι θα λύσουν τα προβλήματα των εργαζόμενων και του λαού της χώρας. Τα 317.000 στρέμματα εξαγοράστηκαν στην τιμή των 11 εκ. ευρώ, ποσό ελάχιστο σε σχέση με το τεράστιο μέγεθος του συνολικού χρυσού που βρίσκεται στο υπέδαφος της συγκεκριμένης εξορυκτικής δραστηριότητας, το οποίο φτάνει με βάση επιστημονικές εκτιμήσεις τους 160 τόνους. Σε μεγάλο βαθμό, το επενδυτικό σχέδιο της Ε.Χ. πέραν όλων των άλλων στηρίζεται και στη δυνατότητα της εταιρίας να πουλάει το χρυσό ακατέργαστο μαζί με άλλα μέταλλα σε μια θυγατρική της επιχείρηση σε φορολογικό παράδεισο, επιτρέποντας την καταγραφή πολύ μικρότερων κερδών για την επιχείρηση στην Ελλάδα.
Οι εργαζόμενοι του έργου αντιμετωπίζουν τις δύσκολες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα ορυχεία και στα εργοστάσια επεξεργασίας. Η εργασία εκτός από τις συνήθεις συνέπειες μιας βαριάς εργασίας περιλαμβάνει και πρόσθετες δυσκολίες. η ψυχική και σωματική τους υγεία επιβαρύνεται ιδιαίτερα. Βασικό κριτήριο είναι να μη χαθεί χρόνος εργασίας στο έργο. Δεν είναι τυχαίο πως σημειώνονται συχνά εργατικά ατυχήματα στο χώρο των μεταλλείων, πολλά από τα οποία είναι και θανατηφόρα. Συγκεκριμένα για την εξόρυξη χρυσού έχουν εκφραστεί μια σειρά επιφυλάξεις που αφορούν τόσο τον τόπο της εξόρυξης με τη δέσμευση μιας μεγάλης έκτασης πάνω στο βουνό για βιομηχανική δραστηριότητα, όσο και στη βασική τεχνική επεξεργασίας του μεταλλεύματος που μπορεί να προκαλέσει μόλυνση εδαφών και υδροφόρου ορίζοντα. Όσον αφορά την επεξεργασία του μεταλλεύματος αμφισβητείται η δυνατότητα εφαρμογής της χωρίς χρήση κυανίου τόσο κατά την τελική φάση όσο και κατά τη διαδικασία εμπλουτισμού. Συγκεκριμένα η μέθοδος flash smelting – «ακαριαίας τήξης» που προτείνεται, χωρίς χρήση κυανίου, δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα σε συμπυκνώματα μεταλλείων με τη συγκεκριμένη σύνθεση σε βιομηχανική κλίμακα. Ως Λαϊκή Συσπείρωση έχουμε υιοθετήσει αυτές τις επιφυλάξεις, επισημαίνοντας τους κινδύνους πρώτα και κύρια για τους εργαζόμενους στο έργο, αλλά και συνολικά για την περιοχή.
Το βασικό ζήτημα είναι ποιος κατέχει το φυσικό-ορυκτό πλούτο, ποιος οργανώνει και διευθύνει την παραγωγή, ποιος απολαμβάνει τον πλούτο που παράγεται. Παράλληλα, ποιος είναι αυτός που σχεδιάζει και υλοποιεί μέτρα υγιεινής-ασφάλειας και προστασίας του περιβάλλοντος, ποιος τα εφαρμόζει και με ποιο κριτήριο.
Η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί το λαό τους εργαζόμενους, κάθε σωματείο φορέα του μαζικού λαϊκού κινήματος, να βρεθεί απέναντι στην παραχώρηση του χρυσού στους μονοπωλιακούς ομίλους, να παλέψει ενάντια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, να παλέψει κατά τη ανάπτυξης που έχει γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, θυσιάζοντας τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και καταχτήσεις, το ίδιο το περιβάλλον.
ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΑΝ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ- ΘΡΑΚΗΣ
