Η μειοψηφία που λόγω της οικονομικής στενότητας έγινε πλειοψηφία, είναι η κρεμ ντε λα κρεμ των καπνιστών. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.
Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν που στρίβει όρθιος με το ένα χέρι και σ’ αυτόν που χρησιμοποιεί μηχάνημα, είναι ανάλογη αυτής ανάμεσα σ’ έναν βασιλιά και το γελωτοποιό του.
Η μεγαλύτερη κιμπαριά ενός καπνιστή στριφτού είναι να σου δώσει ένα ολόκληρο «στικάκι» με φιλτράκια… Επειδή είναι τα πιο φτηνά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα σύνεργα.
Ο καπνιστής στριφτού θέλει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους καπνιστές, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει απλά ότι ανάβει το δικό του με σπίρτο, επειδή «δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ…».
Φέτα λεμόνι στη θήκη, διατήρηση στο ψυγείο για φρεκάδα, επανασφραγιζόμενα σακουλάκια, you name it. Ο στριφτοκαπνιστής είναι ρέκτης, όχι καμιά δευτεράτζα…
Αυτός που μαεστρικά βγάζει κανονικό τσιγάρο από τα υπολείμματα του καπνού, ηδονίζεται 100 φορές περισσότερο απ’ αυτόν που ανακαλύπτει ένα τελευταίο τσιγάρο σε ξεχασμένο πακέτο.
Κίτρινα δάκτυλα + καφέ δόντια = το απόλυτο γαλόνι. Το κάπνισμα στριφτού χωρίς φίλτρο είναι για αρχόντους, όχι για λινάτσες.
Αν το στριφτό σβήσει την ώρα που το καπνίζεις χωρίς να το έχεις κάνει πολύ σφιχτό και χωρίς να είσαι γκόμενα social smoker, παράτα το. Δεν είναι για ‘σένα.
Το στριφτό εκπέμπει μια εσάνς φοιτητίλας, καλλιτεχνίλας, ενίοτε και ψαγμενιάς, σε αντίθεση με το κανονικό τσιγάρο, που δείχνει πολύ τυπικό και «τεχνοκρατικό».
Με τον καπνό στην κωλότσεπη δεν φοβάσαι να κάτσεις πουθενά.
Ο ελληνικός καφές δημιουργήθηκε για να πίνεται παρέα με στριφτό τσιγάρο. Νόμος.
