Ἡ Εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου ἀποτελεῖ τὸ ἐξοχότερο θεολογικὸ δοκίμιο τοῦ τρόπου «υἱοθεσίας» τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό. Ἕνας ἄνθρωπος ἔχει δύο υἱούς. Ὁ νεότερος παραβιάζει τὰ θέσμια, ἀμφισβητεῖ τὴν ἐξουσία τοῦ πατέρα του καὶ ἀρνεῖται οὐσιαστικὰ καὶ τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη, ἀφοῦ ζητᾶ τή χρήση τοῦ μεριδίου πού τοῦ ἀναλογεῖ ἀπὸ τὴν περιουσία, σὰν ὁ πατέρας του νὰ ἦταν νεκρός.
Ἀλλά τὸ κομμάτι αὐτὸ ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς ἀλήθειας τῆς ζωῆς τοῦ πατέρα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει, δὲν μπορεῖ νὰ καρποφορήσει. Τὸ κομμάτι αὐτό, ὅταν τό παίρνουμε δυναστικά, αὐθαίρετα, ὅπως καὶ ὅταν θέλουμε, δὲ μᾶς ὁδηγεῖ στή ζωή, ἀλλὰ στήν ἀπόγνωση καὶ τὴν καταστροφή.
Καί ὁ ἄσωτος φεύγει. Πηγαίνει γιά νά ζήσει σέ μιά χώρα ξένη, ὅπου τά πάντα ξοδεύονται χωρίς νά ἀνανεώνονται καί μετά ἀπό λίγο μένει μόνος. Οἱ φίλοι του ἔμειναν κοντά του, ὅσο κράτησαν τά πλούτη του. Ἀρχίζει νά ζεῖ τήν ἔκπτωση καί τήν ἐξαθλίωση. Καί ὅταν πηγαίνει νά ζητήσει βοήθεια, τόν σπρώχνουν πιό χαμηλά. Τόν στέλνουν νά βόσκει χοίρους, νά ποιμάνει τά πάθη. Δεν παρανομεῖ ἁπλῶς, ἀλλά περιπίπτει σέ μιά διαρκοῦσα κατάσταση ἀνομίας.
Ὅμως, ἡ δοκιμασία τοῦ νεότερου υἱοῦ στή μακρινὴ χώρα φανέρωσε καὶ τὸ τὶ ἔκρυβε μέσα του, τὶ ἀντοχές εἶχε, τὶ ἔμεινε ἀνέπαφο, σὲ ποιόν νὰ καταφύγει, ποῦ ὑπάρχει τροφή, ζωὴ καὶ ἀνάσταση γιὰ ὅλους. Οἱ δοκιμασίες τίς ὅποιες ὑφίσταται, καθίστανται αἴτια ἐπαναφορᾶς τῆς ἀγαθῆς μνήμης τοῦ πατέρα, μνήμη τὴν ὁποία εἶχε θανατώσει πρίν.
Καὶ ὁ ἄσωτος παίρνει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Πρὶν ἄκομα φθάσει στὸ σπίτι, ὁ πατέρας, ποὺ ζοῦσε τὸ μυστήριο τῆς ἀναμονῆς, τὸν βλέπει ἀπὸ μακριὰ καὶ τρέχει. Χωρὶς νὰ τοῦ πεῖ τίποτα, πέφτει στήν ἀγκαλιὰ του καὶ τὸν καταφιλεῖ. Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ υἱοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα ἀποδεικνύεται στήν πράξη πλήρης καὶ ἀπροϋπόθετη. Ἔτσι νίκησε ἡ πατρικὴ ἀγάπη τὸν θάνατο. Δὲ γνωρίζουμε πόση σχέση ἔχει ὁ καθένας μας μὲ τὸν πατέρα καὶ τὸν νεότερο υἱό. Αὐτὸ ὅμως πού γνωρίζουμε ὅλοι εἶναι ὅτι μποροῦμε νὰ γυρίσουμε στὸν Πατέρα μας καὶ στὴν ἱερὴ μας πατρίδα, γιατὶ Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἐπικύρωση τῆς ἀξιοπρέπειάς μας, ἡ ἐπανεύρεση τῆς ἀνθρωπιᾶς μας. Φθάνει νὰ μᾶς συνετίζει ἡ ἁγία ταπείνωση καὶ νὰ μᾶς κυκλώνει τὸ ἔλεός Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
