Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή δίδει ἀπάντηση στό ἐρώτημα γιατί γεννιοῦνται οἱ ἄνθρωποι μέ εἰδικές ἀνάγκες, μέ εἰδικά χαρίσματα, μέ εἰδική ἀποστολή στή ζωή αὐτή. Ὁ κόσμος συνηθίζει νά ἀντιπαρέρχεται τό ἐρώτημα αὐτό μέ τήν συνήθη δικαιολογία: «Ἦταν ἄτυχοι». Ὡς ἀτυχία, λοιπόν, ἤ ἀτύχημα ἀντιμετωπίζονται στήν καλύτερη περίπτωση.
«Κύριε, τίς ἣμαρτε;». Τήν διακριτική ἐρώτηση τῶν μαθητῶν προκαλεῖ ἡ θέα ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ στόν δρόμο τους. Ποιός ἁμάρτησε, Κύριε, καί γεννήθηκε αὐτός ἔτσι; Ὁ ἴδιος ἤ οἱ γονεῖς του; Ἦταν ἡ συνηθισμένη καί εὔκολη ἀντίδραση στά τέτοιου εἴδους περιστατικά.
Τήν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν: «ποιός ἁμάρτησε;», ἔρχεται νά ἀποδομήσει ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε αὐτός ἁμάρτησε, οὔτε οἱ γονεῖς του, ἀλλά γεννήθηκε τυφλός γιά νά καταστοῦν προφανῆ τά ἔργα πού ἡ δύναμη καί ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ ἀπεργάζεται χάριν τῆς ἀνθρώπινης φύσεως.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ὑπονοεῖ κυρίως τήν αὐξημένη προστασία πού παραχωρεῖ πλούσια ὁ Ἅγιος Θεός σέ ὅσους τήν ἔχουν ἀνάγκη καί ὑπομένοντας τήν διεκδικοῦν. Γιατί ἄν καί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν διεκδίκηση τῆς παρακοῆς ἕλκυσε καί ὅλες τίς συνέπειες, μέ κυρίαρχες τόν πόνο καί τήν φθορά, ὁ Ἅγιος Θεός – συγκαταβαίνοντας στήν ταλαιπωρία τοῦ πλάσματός του – τοῦ ἔδωσε τά μέσα νά ὑπομείνει, ὥστε νά μήν συντριβεῖ ἀπό τήν κακοπάθεια τῆς ἀσθένειας, καί μάλιστα τῆς χρόνιας.
Ὁ τυφλός ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν εὐεργέτη του ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, τήν ἴδια στιγμή πού μία ὁλόκληρη κοινωνία, συμπεριλαμβανόμενων καί τῶν γονέων του πού μαζί του ὑπέφεραν τίς συνέπειες τῆς ἀσθένειας, τοῦ γυρίζει τήν πλάτη καί «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», τόν ἀποστρέφεται.
Τό μήνυμα τοῦ Κυρίου μας εἶναι σαφέστατο. Πολλές φορές οἱ ὑψηλότερες καί πλέον ἀληθινές θεωρήσεις περί ζωῆς προέρχονται ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ πόνου, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπό τή φιλοσοφία τῆς ἀγόγγυστης ὑπομονῆς καταλήγουν στήν ἀνακάλυψη τῆς πίστης καί τόν ἐναγκαλισμό της μέ κάθε κόστος, ὡς τό μόνο χρήσιμο καί σωτήριο στόν κόσμο αὐτόν.
